Percival Lowell: canles en Marte
Lowell estaba tolo. Ao final, tras meses de desesperación, despois de pasar horas co ollo no telescopio, conseguiron ver o que querían ver: A superficie de Marte estaba chea de grandes canles. E Lowell tíñao moi claro: esas canles non eran creados por si mesmos.
Percival Lowell era fillo dunha rica familia de Boston. Tras graduarse en Matemáticas na Universidade de Harvard en 1876, pasou varios anos no rico negocio téxtil da súa familia. Pero, sendo aventureiro, empezou a viaxar a Extremo Oriente. Pasou un dez anos en Corea e Xapón como diplomacia. E publicou varios libros sobre costumes, relixión, cultura, economía, etc. daqueles territorios.
Regresou a Estados Unidos en 1893 e, nese nadal, a súa tía regaloulle o libro A planète Mars de Camille Flamarion. Era afeccionado desde pequeno á astronomía e aquel libro acendíalle de súpeto o verme que tiña dentro. O astrónomo italiano Giovanni Schiaparelli, que anunciaba as canles que observou en Marte, sorprendeu a Lowell. Sentiu que podía facer algo grande e que dalgunha maneira tiña que investigalo.
A oposición de Marte de 1894 ía ser una gran oportunidade, pero tería que ir rápido. Contratou ao astrónomo William Pickering e ao novo graduado Andrew Douglas e, de inmediato, púxoos en busca dun lugar coas mellores condicións atmosféricas paira a observación. Decidiron facelo en Flagstaff, Arizona, a 2.100 metros de altura. Alí construíuse, ese mesmo inverno, o Observatorio Lowell, o primeiro construído nun lugar afastado e de gran altura paira conseguir a mellor visión.
As observacións comezaron a realizarse a finais de abril de 1894. Na décimo quinta noite atoparon a primeira canle que Schiaparelli chamou Lethes. Pero logo veu a decepción, non vían outra cousa. O 19 de xuño, antes de irse a casa, escribe Lowell: “Tampouco vemos canles coa mellor vontade do mundo”.
Volveu ao observatorio en agosto. O casquete polar do sur de Marte se derretía rapidamente e Lowell descubriu una lista escura ao redor del. Chegou á conclusión de que aquel escuro anel era un “océano antártico”. E esta vez si que empezaron a ver as canles. En total víronse 183 canles, dos cales 116 eran novos descubrimentos.
Non aparecían todos xuntos. Primeiro apareceron os que estaban cerca do Polo sur e despois máis cara ao Norte. Nas zonas nas que se xuntaban as canles podíanse ver manchas azul-verdosas que, á vez que aparecían, eran de cor máis intensa. Lowell viuno claro: As manchas azul-verdosas que vía en Marte eran de cor debida á vexetación, oasis no medio do deserto de Marte. E as canles debían ser as canles que regaban aqueles oasis. De feito, non serían canles os que se vían desde a Terra, senón a vexetación que crecía á súa ao redor.
Marte era un mundo en pleno proceso de secado. Naquel mundo había habitantes intelixentes que, paira sobrevivir, tiveron que construír un sistema xigantesco de canles de rega paira transportar a prezada auga desde os casquetes polares. Esa era a teoría de Lowell.
A maioría dos científicos non valoraron positivamente as observacións do equipo de Flagstagg e, en menor medida, as conclusións obtidas. Cando en 1896 viu tamén en Venus liñas radiais, o escepticismo científico sobre as investigacións de Lowell aumentou aínda máis. Con todo, os marcianos de Lowell e as súas canles construídas tiveron gran repercusión. Apareceron en todos os xornais do mundo. E os libros que Lowell publicou sobre este tema tamén tiveron moito éxito.
O astrónomo inglés Edward Maunder demostrou experimentalmente que estas canles podían ser ilusións ópticas. Maunder decatouse de que as observacións das canles eran moi diferentes segundo o observador, e de que os cambios que se vían nas canles eran tan grandes e súbitos. Por iso, a través dos puntos en papel branco con tinta chinesa, mediu o tamaño que debía ter una mancha paira ser visible e concluíu que este límite se atopaba en 30 segundos (ángulo). As manchas máis pequenas eran invisibles. Pola contra, observou que varios puntos de 20 segundos son visibles cando están consecutivos, pero que os vemos como una liña. Como as observacións realizadas en Marte estaban por baixo deses límites, concluíu que as canles locais podían ser simplemente ilusións.
En 1903, Maunder realizou outro experimento. Pediu a algúns alumnos que observasen un disco a certa distancia e debuxasen o que vían. No disco non había liñas, só cicatrices circulares. Os alumnos debuxaron as liñas.
En 1907, Alfred Wallace, quen propuxo xunto con Darwin a teoría da evolución, calculou que as temperaturas de Marte estaban bastante por baixo de cero, e que era imposible que a auga circulase polas canles, polo que non tiña ningún sentido aquel asunto das canles.
Lowell non cesou. O 27 de agosto de 1911, The New York Times Sunday Magazine publicou unha ampla reportaxe titulada “Os marcianos construíron dúas grandes canles en dous anos”. Lowell acabou de atopar dúas novas canles.
Outros astrónomos non o vían en Marte. E paira gañar credibilidade, Lowell pensou que tiña que empezar a investigar outros temas. Detectou irregularidades nas órbitas de Urano e Neptuno, que matematicamente analizaron e concluíu que podían influír noutro planeta máis afastado de Neptuno. Envorcouse na procura do que denominou o Planeta X e nese empeño pasou os seus últimos dez anos.
Morreu sen atopar o Planeta X, en Flagstaff, en 1916. En 1930, desde o Observatorio Lowell, Clyde Tombaugh descubriu o Planeta X moi preto de onde debía estar en función da órbita calculada por Lowell. Chamáronlle Plutón (as dúas primeiras letras son as iniciais de Percival Lowell). Pronto se deron conta de que foi una chiripa. Aquel Planeta X era moito menor do esperado e era imposible que aquel planeta anano influíse nas órbitas de Urano e Neptuno.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
