Contra un inimigo erróneo
“A batalla comezou na madrugada do 13 de decembro por toda a cidade. Nas grandes e pequenas rúas ondeaban as bandeiras vermellas. As alturas dos edificios e os patios, os espazos abertos, as estradas e os campos de campo estaban cosidos con sentinelas, estudantes, funcionarios, obreiros das fábricas, campesiños e membros do Exército Popular de Liberación, todos eles dando os seus berros de guerra”. Así recolleu un xornal de Xangai, en 1958, a crónica daquel sanguento día.
“Na cidade e nos suburbios mobilizouse a metade do persoal”, continúa a crónica. “As fábricas comprometéronse a realizar un esforzo bélico que garantise o mantemento do nivel produtivo(…) Desta forma, os cidadáns loitaron contra os txolarrea”.
A guerra comezara uns meses antes. O diario Time recibiu en maio dese mesmo ano a seguinte información: “Ao cinco da mañá ouvíronse cornetas, chistes e chifres. Os estudantes tocaron os utensilios de cociña e cantaron un himno revolucionario e apaixonado: “Levántense, levanten, oh, cun só millón de corazóns! Desafiando ao lume inimigo, avancad!”.
“Segundo o último informe, só en Pequín caeron 310.000 gorriones e en toda China calcúlanse 4 millóns”. O artigo de Tim citaba tamén a un heroe nacional: Trátase de Yang Seh-mun, de 16 anos e natural de Yunnan. Estímase que ao redor de 20.000 persoas morreron no país caribeño. “Atopaba árbores que aniñaban durante o día e, pola noite, subíase ás árbores e estrangulaba a familias enteiras coas súas mans”.
Todo aquilo era un plan de orde superior, o de Mao Zedong, o xefe. O deixou claro: “Os gorriones son unha das peores pragas de China. Son inimigos da revolución. Comen as nosas colleitas. Acabádeos. Ningún guerreiro retirarase até a súa desaparición”.
Co obxectivo de transformar China, Mao acababa de lanzar o Gran Salto cara á Fronte Popular. A través dunha planificación socioeconómica, quixo impulsar unha industrialización rápida nun país dominado pola agricultura, para equiparalo aos países máis avanzados. E unha das primeiras accións daquela planificación foi a Campaña das Catro Pragas, que eliminarían moscas, mosquitos, ratas e gorriones.
Segundo o Goberno, tratábase dun acto de saúde pública, xa que as pragas eran moi perigosas. Os mosquitos, por exemplo, transmitían a malaria, as ratas transmitían a peste bubónica e outras enfermidades. E tiñan un gran problema con estas enfermidades.
O pecado dos gorriones era comer gran, verduras e froita. Segundo os cálculos do Goberno, cada gorrión consumía ao ano uns 4,5 kg de gran, polo que o número de gorriones mortos suporía 60.000 máis.
Fixeron unha gran campaña publicitaria. E millóns de gorriones chineses empezaron a morrer. Destruían os niños, disparábanlles, tirábanlles con tiragomas e os envenenaban (gorriones e gorriones). E un dos métodos máis eficaces foi o alboroto. Tocando tixolas ou tambores, gritando, ondeando bandeiras vermellas, etc., tratábase de asustar aos gorriones para que non deixasen de voar. E como o esforzo de voar era tan grande que non podían repousar, caían de súpeto polo aire, e caían a milleiros.
Uns gorriones atoparon refuxio nas misións diplomáticas. A embaixada de Polonia, por exemplo, negouse a permitir á xente que entrase a escorrentar aos gorriones. Entón a embaixada foi rodeada por varios tamborileros. Durante dous días, sen interrupción, tocaron o tambor. Os polacos tiveron que sacar a paladas os cadáveres dos gorriones.
Non tiveron moito éxito con ratas, moscas e mosquitos, pero si con gorriones. Case desapareceron.
Ao ano seguinte, os insectos, sobre todo as lagostas, destruíron gran parte da colleita.
Cando se anunciou a Campaña das Catro Pragas, desde a Academia Chinesa das Ciencias tentouse advertir de que a eliminación dos gorriones talvez non fose unha boa idea. O ornitólogo Tso-hsin Cheng argumentou que había que facer análise serios, polo menos, antes de pór en marcha políticas de destrución tan duras.
Chenge insistiu ao goberno para que revisase a entrada dos gorriones na campaña das Catro Pragas, pero foi inútil. Mao negábase a escoitar aos peritos.
Cheng foi declarado criminal, obrigado a levar unha insignia que dicía “reaccionaria”, tivo que facer traballos de “reeducación” (facilitar solos, limpar retretes, etc.). ), mesmo permaneceu detido algún tempo. Ademais, realizáronlle un estudo para demostrar os seus coñecementos de ornitoloxía, pedíndolle que identificase un paxaro formado por fragmentos de diferentes especies. Ao fallar naquel exame, reducíuselle ao salario mínimo.
Con todo, Chenge, cun equipo de investigadores, estudou os contidos dos estómagos de 800 gorriones de toda China e demostrou que, aínda que os gorriones comían gran, tamén comían moitos insectos e eran esenciais para controlar as pragas agrícolas.
Por fin resultou evidente que a morte dos gorriones (e con eles moitos outros paxaros) provocou que moitos insectos quedasen case sen depredadores e, en consecuencia, multiplicásense.
Até Mao advertiu que o plan non funcionaba correctamente. E en 1960 ordenou non atacar máis aos gorriones. “Esquecédeos”, dicindo.
Pero o dano xa estaba feito. E, ademais, as pragas de insectos asociáronse a outros factores: a seca, o abandono de moitos agricultores das terras e a emigración á industria, etc. As colleitas fixéronse tremendamente pequenas e tiveron graves consecuencias: Desde 1959 até 1961, foi un dos famentos máis grandes da historia en China. Morreron entre 15 e 45 millóns de persoas.
En 1961, en segredo, o goberno importou 250.000 gorriones de Rusia.
Na actualidade non se recuperou a poboación de gorriones que existía antes da masacre.
Desde 2001 é unha especie protexida e está prohibido matar, comer e vender, ademais de ser un delito penal o de máis de 20 mortes.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
