Hedy Lamarr: inventor á sombra, estrela á luz
Cando chegou a Hollywood, Hady Lamarr foi promocionada como a “muller máis bela do mundo” e rodou e rodou. Nos tempos nos que non se rodaba, dedicábase de cheo á oficina da súa casa, entre papel e maquetas. Quería crear un novo sistema de comunicacións inalámbricas. O seu obxectivo era axudar aos aliados a enfrontarse aos nazis. Odiábaos. Desgraciadamente coñecíaos ben.
Hedy Lamarr era austriaco, nacido en Viena en 1914, nunha familia de orixe xudía. Hedwig Eva era entón Maria Kiesler. Pronto se deron conta de que tiña una intelixencia extraordinaria. Empezou a estudar enxeñaría pero os abandonou porque soñaba con ser actor.
Coa súa quinta película foi famosa en 1932. Ekstase levantou pos, sobre todo por unha escena: Primeiro plano do rostro de Hedwig representando un orgasmo. Considerouse escandaloso e prohibiuse en moitos lugares.
Hedwig tiña até 19 anos e o seu pai tentou entrar directamente no camiño. Obrigou a casar con Fritz Mandl. Mandl era dono dunha fábrica de armas, uno dos homes máis ricos de Austria, celoso e autoritario. Prohibiulle facer cine e estaba completamente controlado. Non lle faltaba luxo, pero era una cárcere de ouro paira Hedwig. Aproveitou a época paira profundar nos estudos de enxeñaría.
O seu marido obrigáballe a estar ao seu lado en todos os actos sociais, mesmo nas reunións de traballo. E nesas reunións aprendeu moito sobre a tecnoloxía militar punteira. Nas magníficas festas que o seu marido organizaba na súa casa coñeceu a Mussolini e a Hitler. O último era un home moi agradable, como Hedwig recoñecía, aínda que el non podía soportalo. Non podía soportar todo aquel mundo. E decidiu fuxir.
Colleu todas as xoias e escapouse a París sen outra equipaxe con roupa que levaba. Durante os días perseguiu ao seu marido, pero logrou chegar a Londres. Alí decátase de que o xefe de Metro Goldwyn Mayer estaba a buscar ao actor Louis Mayer e preséntase a si mesmo. Pero el non lle deu bo trato. Posteriormente, Hedwig descubriu que Mayer ía regresar a Estados Unidos e embarcouse no mesmo barco. Cando chegou a Estados Unidos tiña un bo contrato acordado. A cambio, Mayer pediulle que cambiase de nome para que non se unise a Ekstas. Foi elixido Hedy Lamarr.
Coa súa beleza e a súa glamour, pronto se converteu nunha estrela de Hollywood. “Calquera muller pode ter glamour —dicía—, basta con estar quieta e finxir bobada”. A pesar de ser enxeñoso en aparencias, tiña pouco polo tunte. E no tempo libre empezou a facer inventos. Entre outras cousas, inventou un mellor semáforo e una pílula paira facer refrescos en casa, sen grandes éxitos.
Mentres tanto, os nazis estaban a tomar forza en Europa. E cando os barcos cargados de civís empezaron a atacar, Lamar decidiu facer algo. Ofreceuse a traballar no Consello Nacional de Inventores, pero se lle respondeu que era mellor que a súa fama e beleza fose paira vender bonos de guerra.
Así foi, pero non cesou. Pola súa conta decidiu mellorar as comunicacións por radio. Ademais de ser un importante medio de comunicación da radio, estaban a desenvolverse sistemas de control remoto de armas. Con todo, a comunicación por radio tiña un problema: non era segura. Era relativamente fácil detectar a localización do emisor ou provocar interferencias.
Lamar tivo una gran idea paira solucionalo: dividir as mensaxes en pequenas partes e envialos alternando as diferentes frecuencias. Paira rotar as frecuencias utilizaríase un modelo irregular cuxo código só podía descifrar a mensaxe. Os emisores e receptores estarían sincronizados e, de acordo con este código, saltarían simultaneamente dunha frecuencia a outra.
Lamar non tiña problemas paira desenvolver ao emisor e ao receptor, pero non sabía como sincronizar ambos. Entón, con sorte, nunha cea coñeceu a George Antheil, que escribía música paira películas. Quedaron fascinados. Non se trataba de conversacións tan intelixentes con calquera.
Anos antes, o Ballet Mécanique, estreado por Antheil en París, foi un espectáculo escandaloso. Era una orquestra especial: dous pianos, 16 pianolas sincronizadas, tres xilófonos, sete campás eléctricas, tres hélices de avión e una sirena. O público, enfadado pola ira, acabou lanzando butacas. Ao ano tentouno en Nova York, pero alí tamén fracasou. A partir de entón decidiu dedicarse a escribir bandas sonoras.
Pero o certo é que Antheil foi capaz de sincronizar 16 pianolas. E iso era precisamente o que necesitaba o invento de Lamar. Traballaron duro xuntos durante varios meses e en xuño de 1941 solicitaron patentar o seu “Sistema de comunicación secreto”.
Coa tecnoloxía da época era difícil levar adiante aquel invento. Con todo, en 1957 uns enxeñeiros estadounidenses desenvolveron o sistema Lamarren e Antheil. E tres anos despois da extinción da patente o Goberno empezou a utilizala. Hoxe en día, moitas das comunicacións inalámbricas que se utilizan tanto no ámbito militar como no civil, como o wifi e o bluetooth, seguen estando baseados neste sistema.
“Se se utiliza en todo o mundo, por que non recibín ningunha carta?”, sinalaba Lamar. Mentres actuou en metro Goldwin Mayer, escondeuse a aquela faceta de inventor na convicción de que podía prexudicar a súa imaxe divina. Ninguén relacionaba o seu nome con ningún invento.
En total participaron 30 películas. casou seis veces e repartiuse seis veces. “Teño que deixar de casarme con homes que senten menos que eu”, afirmou.
Os últimos anos non foron doces. Tomaba demasiadas pastillas e, cegado da cirurxía estética, deformó a cara. Tamén sufriu problemas de cleptomanía, atrapada en pequenos roubos. Finalmente encerrouse na casa de Miami.
Tres anos antes da súa morte, en 1997, foi galardoado co Pioner Award. Cando lle informaron, respondeu con acerto: “era hora”.
Bibliografía:
TUSQUETS, E.; FROUCHTMANN, S. (2015): “Hedy Lamarr, a inventora que foi estrela en Hollywood”. O País.
MORRÓN, L. (2015): “Hedy Lamarr, a inventora”. Os Mundos de Brana
NPR (2011): 'Most Beautiful Woman' By Day, Inventor By Night'.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
