Os segredos de Aingi
"Ninguén atopou nunca una anguía madura, ninguén viu os testículos da anguía, a pesar dos intentos incontables realizados ao longo dos séculos", escribiu Sigmund Freud na introdución do primeiro artigo científico publicado en 1877, aos 21 anos de idade.
Dous anos antes, no verán de 1875, pasou una semana no laboratorio de zoología da Universidade de Viena. Carl Claus era o director do laboratorio, un prestixioso anatomista e un dos grandes difusores das ideas de Darwin. Claus chegou á Universidade de Viena paira modernizar o Departamento de Zoología e, entre outras cousas, obtivo diñeiro paira instalar una estación de bioloxía mariña en Trieste, no Imperio Austria-Hungría. Esta iniciativa incluía bolsas para que os mellores estudantes realizasen traballos de investigación. Freud foi a primeira opción de Claus.
Chegou a Trieste en marzo de 1876. Para entón xa sabía cal era o seu proxecto: atopar testículos de anguías nunca vistas. Freud pasou horas e horas entre as mucosas e os cheiros das anguías, facendo disecciones e analizando as mostras ao microscopio. Diseccionó centos de anguías. "Como Ainhoa non escribe un diario --escribiulle un amigo, a única maneira de saber o xénero é abrilo e tomar mostras. Pero en balde todas as anguías que abrín son femias". Si, en balde foron todos os esforzos de Freud. Non atopou testículo de anguía. A carreira de Freud comezou cunha frustración.
Como dicía Freud na introdución do seu artigo, o misterio do sexo das anguías era antigo. Moi antigo. A Aristóteles tamén lle sorprendeu que nunca atopase ovos nin esperma nas anguías. Así o conta no seu libro Historia animalium: "Nunca se capturou ningunha anguía que conteña líquido seminal ou ovo e, aberta pola metade, non ten no seu interior ningún tubo seminal nin uterino. De todos os animais de sangue, esta non é a única especie que se produce nin desde a reprodución nin desde os ovos. Isto é evidente, xa que nalgunhas charcas das marismas, una vez baleirados totalmente e extraídos os lodos, volven saír tras a choiva... Nacen das chamadas "vísceras da terra", pequenos animais que se forman en limo con creación propia...".
Aristóteles acertou nunha cousa: deuse conta de que as angulas eran anguías novas e observou que tamén aparecían no mar. Pero paira demostrar que o resto estaba equivocado necesitábanse moitos séculos.
XVII. A mediados do século XX, o Rei italiano, observando que a anguía adulta desprazábase cara ao mar e que os mozos subían polo río, propuxo que a reprodución das anguías producíase no mar.
Na época freudiana non sabían moito máis sobre o ciclo de vida das anguías. E Freud tampouco puido achegar moito. Pero una década máis tarde, da man do zoólogo francés Yves Delage, ía vir outra pista.
Delage miraba a outros peixes curiosos. Nun acuario había varios exemplares de Leptocephalus brevirostris atrapados no mar. Tiñan uns oito centímetros, forma de folla e corpo totalmente transparente; na auga apenas se vían pares de ollos que camiñaban dun lado a outro. Pero ao cabo duns días o seu aspecto foi cambiando e… convertéronse en angulas! Aqueles peixes curiosos eran as larvas das anguías!
O novo biólogo danés Johannes Schmidt o aprendera ben cando, na primavera de 1904, atopou una especie ao oeste das illas Feroe. Pero quedou sorprendido: era posible que as anguías que vivían nos ríos de Dinamarca, tan lonxe, no medio do Atlántico, nacesen?
Un ano antes Schmidt casou coa filla do dono da fábrica de cervexa Carlsberg e participaba nas expedicións oceanográficas financiadas pola fábrica de cervexas. A partir de 1904, Schmidt ía realizar outras expedicións por detrás das larvas de anguía. E viu que canto máis se penetraba no Atlántico, máis pequenas eran as larvas que se capturaban. Ao final, aos 18 anos, terminou no mar dos Sargazos. Alí atropelou aos máis pequenos da antigüidade.
Chegou á conclusión de que as anguías puñan na zona. Con todo, non puido observar nin a reprodución nin a posta. Aínda non o observou ninguén.
"Entre as especies de peces non se coñecen outros casos nos que se necesita un cuarto de circunferencia do planeta paira completar o seu ciclo de vida", escribiu Schmidt en 1923. Con datos recompilados en case 20 anos, Schmidt concluíu que as larvas de 10 mm do Mar dos Sargazos atravesan o Atlántico na corrente do Golfo e chegan case tres anos despois ás costas europeas, con 75-90 mm, paira converterse en angulas e ascender nos ríos. E que, á súa vez, os adultos realizan esta viaxe de máis de 5.000 quilómetros paira regresar ao mar dos Sargazos.
Posteriormente descubriuse que o corpo da anguía sofre importantes cambios paira realizar esta viaxe. Por exemplo, os ollos elévanse e os lados do corpo adquiren unha cor prata (moito máis apropiado paira camuflarse no mar). Ademais, nada máis entrar no mar se lles atrofia completamente o aparello dixestivo, polo que non poden alimentarse durante toda a viaxe. Doutra banda, durante a viaxe desenvólvense os órganos sexuais. Non é de estrañar, por tanto, que Freud non atope testículos das anguías.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
