Redución de calorías: comer menos paira vivir máis?
Nestes tempos nos que vivimos rodeados de alimentos e cunha vida cada vez máis sedentaria, estamos a observar que a nosa esperanza de vida está a alargarse constantemente, aumentando á vez a incidencia de enfermidades relacionadas co envellecemento. Os seres humanos han loitado durante xeracións por sobrevivir e non pasar fame. Pero que pasa si iso non é a mellor maneira de vivir máis e mellor?
O envellecemento é un proceso fisiológico que pode definirse como a acumulación de cambios negativos en células e tecidos ao longo dos anos. Os avances no campo do medicamento permiten alargar cada vez máis nosa esperanza de vida. Con todo, estes anos que se prolongan na esperanza de vida, a miúdo vivimos cunha deterioración física e psicolóxica. Ao longo da historia propuxéronse diversas teorías co obxectivo de explicar o proceso de envellecemento e, de paso, dar una volta a este proceso. Por iso, o home en xeral e a comunidade científica en particular, leva tempo desexando atopar a fórmula da mocidade de sempre.
E si dixésennos que temos esa fórmula ante o noso extremo, e que non hai que facer nada novo nin inventalo? Pois ben, esta fórmula existe e chámase redución de calorías, ou devandito con outras palabras: comer menos, sen comer peor. Desde que McCay e Crowell demostraron que a redución á metade (sen malnutrición) da comida a unhas ratas duplicaba practicamente a súa esperanza de vida [1], foron moitos os estudos que se realizaron sobre este tema. Así, á vista de que nos anos e décadas seguintes obtivéronse resultados similares en traballos con diferentes seres vivos, desde lombrigas até monos, suxeriuse que en especies moi diferentes entre si se repetía un efecto [2].
Pero, como é posible axudar a vivir máis e mellor os recortes de calorías? Non debería ser o contrario? As investigacións levadas a cabo nesta materia enfocáronse a identificar os mecanismos que explican como a dispoñibilidade de nutrientes pode ser beneficiosa paira a saúde. Nos traballos de laboratorio con fermentos, vermes, moscas e roedores identificáronse unhas proteínas chamadas sirtuinas como responsables dos efectos beneficiosos da redución de calorías [3]. Esta familia de proteínas ocúpase de funcións biolóxicas diferentes e importantes. Entre eles cabe destacar que en situacións nas que a dispoñibilidade de nutrientes é reducida, actúa como un “sensor de enerxía” e o corpo adáptase a esta situación. No caso dos mamíferos, a sirtuina 1 (SIRT1) é a que realiza funcións relacionadas coa homeostasis enerxética en tecidos e órganos de importancia metabólica [4]. Paira iso, introduce una serie de cambios nos tecidos e órganos paira optimizar o uso dos recursos. Entre estes cambios, a nivel celular, destacan a creación de novas mitocondrias (onde as células producen a maior parte da enerxía como ATP), o aumento da resistencia á tensión metabólico e a remoción das graxas paira o seu uso como combustible (xa que a dispoñibilidade de glicosa é reducida).
Estes cambios a nivel celular reflíctense en tecidos e órganos como a protección do hipotálamo fronte á dexeneración provocada pola vellez; no tecido adiposo, as graxas destínanse ao sangue para que se queimen” no fígado e músculos; garántese o correcto funcionamento do fígado e evítase a acumulación excesiva de graxa; protéxese o corazón da tensión oxidativo; protéxese a tolerancia cardiovascular á stress e á tensión.
Sabemos, por tanto, que a redución de calorías é una ferramenta eficaz paira facer fronte aos efectos adversos do envellecemento, e ademais sabemos como sucede. Pero cal é a redución de calorías correcta? É suficiente comer a metade do que como habitualmente? Neste punto convén aclarar o concepto de redución dietética, xa que é similar pero non igual á redución de calorías. A redución de calorías, como o seu nome indica, basearase na redución da cantidade de calorías que se come e manterase a distribución de macronutrientes (carbohidratos, proteínas e graxas) nunha dieta equilibrada. Normalmente, as reducións de calorías realízanse reducindo entre un 20 e un 40% as calorías que se comen ao día. Como consecuencia diso conséguese perder peso e protexerse de enfermidades derivadas do envellecemento como a diabetes ou as enfermidades cardiovasculares. No caso das restricións dietéticas, podemos atopar dous tipos de dietas: as que se basean en xaxún periódicas (que normalmente producen una redución de calorías do 30% por día) ou as que se basean na redución dun determinado nutriente (nestes casos redúcese un determinado macronutriente sen reducir a cantidade de calorías que se come) [2]. Hai algúns traballos destacables sobre restricións dietéticas, pero os resultados en humanos non son tan claros como no caso da redución de calorías [5].
Pode dicirse entón que a redución de calorías é una ferramenta terapéutica eficaz que pode ter efectos beneficiosos no estado de saúde, a condición de que non exista desnutrición (en canto a enerxía obtida na comida e a micro e macronutrientes). Con todo, o que aínda non está do todo claro é si nos seres humanos é absolutamente aplicable este tratamento que demostrou ser eficaz en diferentes modelos de experimentación. De feito, pode ocorrer que os efectos descritos nos animais non se produzan no ser humano, ou que por diversas razóns (sociais, médicas, económicas…) os seres humanos non sigan este tratamento.
Se botamos unha ollada á literatura, atoparemos un exemplo de que a redución de calorías funciona en humanos e, de feito, contribúe a alargar a esperanza de vida. Este exemplo é o caso dos habitantes da cidade xaponesa de Okinawa. Estudos sobre a cantidade de calorías que comían os habitantes da cidade durante as décadas do sesenta e setenta mostraron una redución calórica media do 20% respecto das persoas doutros lugares de Xapón da mesma idade e sexo. Esta redución calórica explicaría a maior esperanza de vida existente en Okinawa e a menor incidencia de enfermidades relacionadas co envellecemento [6].
Deste xeito, púidose comprobar que a redución de calorías durante un ano por parte de persoas sas non obesas axuda a reducir o peso corporal e o contido en graxa. Ademais, esta perda de peso e graxa é comparable á provocada pola actividade física que iguala o déficit enerxético que xera a redución de calorías [7]. Con todo, tanto por problemas de infraestrutura como por limitacións éticas, é moi difícil analizar a influencia da redución de calorías na esperanza de vida dos seres humanos. Por iso, nos traballos que se realizan sobre este tema en períodos de tempo concretos, investíganse biomarcadores relacionados coa lonxevidade [8].
Tendo en conta estes exemplos, parece que o principal problema de redución de calorías sería que as persoas non reducisen. E é que hoxe en día, ao non ter problemas paira conseguir os alimentos que queremos (sempre dentro das nosas posibilidades), quen quere deixar para comer? Por iso, nas últimas dúas décadas, a procura de compostos moleculares denominados “imitadores da redución de calorías” foi una especie de pasividade paira a comunidade científica. A teoría é sinxela: se os efectos da redución de calorías pódense conseguir tomando una pílula, comendo o que quero e sen esforzo, paira que “sufrir”? En principio trataríase dunha solución a todos os problemas, pero ese tema daría suficiente paira escribir polo menos outro artigo, polo que non o tocaremos.
Por tanto, pódese concluír que reducir a cantidade de calorías da dieta non nos fará inmortais nin manternos paira sempre novas. Con todo, o coñecemento adquirido sobre este tema desde os primeiros descubrimentos de McCayk suxire que reducir a cantidade de calorías que comemos pode axudarnos a protexernos de enfermidades directamente relacionadas co envellecemento. Pódese dicir, por tanto, que a redución de calorías é a forma máis sinxela de chegar sa ao día en que se inventa a fórmula da mocidade paira sempre.
Bibliografía
1. McCay, C.M. ; Crowell, M.F. ; Maynard, S.A. The effect of retarded growth upon the length of life span and upon the ultimate body size. 1935. Nutrition 1989, 5, 155-171, discussion 172.
2. Le, C.; Longo, V. Dietary restriction with and without caloric restriction for healthy aging. F1000 Res 2016, 5.
3. Guarente, L. Calorie restriction and sirtuins revisited. Xenes & development 2013, 27, 2072-2085.
4º Cantou, C.; Auwerx, J. Caloric restriction, sirt1 and longevity. Trends Endocrinol Metab 2009, 20, 325-331.
5. Mirzaei, H.; Suarez, J.A. ; Longo, V.D. Protein and amino acid restriction, aging and disease: From yeast to humans. Trends Endocrinol Metab 2014, 25, 558-566.
6º Willcox, B.J. ; Willcox, D.C.; Todoriki, H.; Fujiyoshi, A.; Yano, K.; Hei, Q.; Curb, J.D. ; Suzuki, M. Caloric restriction, the traditional okinawan diet, and healthy aging: The diet of the world's longest-lived people and its potential impact on morbidity and life. Ann N E Acad Sci 2007, 1114, 434-455.
7. Racette, S.B. ; Weiss, E.P. ; Villareal, D.T. ; Arif, H.; Steger-May, K.; Schechtman, S.A. ; Fontana, L.; Klein, S.; Holloszy, J.Ou. ; Group, W.Ou.S.ou.M.C. One year of caloric restriction in humans: Feasibility and effects on body composition and abdominal adipose tissue. J Gerontol A Biol Sci Med Sci 2006, 61, 943-950.
8º. Trepanowski, J.F. ; Canale, R.E. ; Marshall, K.E. ; Kabir, M.L. ; Bloomer, R.J. Impact of caloric and dietary restriction regimens on markers of health and longevity in humans and animals: Ler máis Nutr J 2011, 10, 107.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
