A Lúa e o comportamento humano: corrupto cre?
Sábese que a forza gravitatoria de atracción da Lúa, xunto coa do Sol, provoca a pleamar e a bajamar. Esta evidencia, xunto con outros feitos e crenzas da natureza asociados ás fases concretas da Lúa, dificultan a separación entre ciencia e ficción. A continuación trataremos de diferenciar a realidade dos prexuízos e conviccións, baseándose en investigacións sobre o tema. Empecemos observando os cambios de comportamento que se producen nos seres da nosa contorna en relación coa Lúa.
A forza e a luz das mareas
As mareas levaron á evolución a sincronizar coa Lúa o comportamento reprodutivo dalgúns animais mariños. As tartarugas mariñas aproveitan a lúa chea ou a pleamar da lúa nova paira desovar os ovos na area, onde até a seguinte pleamar non serán augas. Paira os ourizos e luras a fecundación iníciase coa intensidade da luz de lúa chea. Tamén solta os ovos e esperma cando detecta unha característica cor celeste que só se adapta á tardiña posterior á lúa chea do mes de novembro. Con todo, estes últimos non son os únicos seres que actúan dunha maneira ou outra en función da luz da Lúa.
Movéndose de mar a terra, segundo un estudo realizado no Parque Nacional Mikumi de Tanzania, durante as noites de lúa chea, os elefantes evitan o ataque a plantacións humanas. Os elefantes son animais catemerales, que se dedican tanto de día como de noite, e acoden ás plantacións de cultivos en busca de alimento especialmente nas noites de pouca luz paira evitar que os agricultores os vexan [2]. Os leóns do sur de Tanzania tamén aproveitan a escuridade paira atacar aos humanos. Das 450 agresións ocorridas entre 1988 e 2009, a maioría producíronse nos atardeceres dos 10 días seguintes á Lúa Chea, no longo intervalo entre a posta do Sol e a saída da Lúa [3]. Así pois, todas estas condutas son adaptacións baixo a marea alta provocada pola Lúa ou a luz reflectida pola Lúa, e por tanto, as condutas desenvolvidas paira garantir a súa supervivencia. Con todo, non indican o efecto directo do satélite sobre os animais.
Teoría do Antigo Plinio
No primeiro século despois de Cristo, o escritor romano, coñecido como Plinio o Vello, suxeriu: Se a forza da Lúa podía azoutar o mar, tamén se permitía alterar os líquidos do organismo humano. Seguindo esta teoría, en 1978, o psiquiatra Arnold Lieber suxeriu que a Lúa, a través da forza das mareas, podía desprazar ás nosas moléculas de auga cerebrais. Deste xeito, o astro quixo mostrar a súa influencia no comportamento humano, xa que o propio Lieber descubriu nunha investigación levada a cabo na rexión de Dade, en Florida, que o ser humano era máis proclive a cometer asasinatos e ataques. O astrónomo George Abell foi o primeiro en cuestionar esta teoría e centrou o seu argumento en tres fenómenos naturais: por unha banda, a forza da gravidade da Lúa só incide en estruturas abertas de auga como océanos e lagos, e non en estruturas cubertas e pechadas como o cerebro. Por outra banda, se a Lúa Chea influíse, a Lúa Nova debería ter a mesma ou maior influencia, xa que nesta fase a Lúa alíñase co Sol e súmase a forza de gravidade de ambos os (ver figura 3). Por último, aínda que a Lúa é grande, está moi lonxe do ser humano e non pode ter máis influencia que un insecto pousado sobre o ombreiro. Na mesma liña, Kelly e os seus compañeiros compararon a forza gravitatoria que exercen sobre o bebé os corpos que rodean a un recentemente nacido coa da Lúa (véxase a figura 4) e concluíron que a influencia do astro era banal [4].
A lúa e a néboa, un ambiente paira as bruxas
Non ten fundamento entón o vínculo que Lieber atopou entre os asasinatos e a lúa chea? A pesar de que non acertou en propor a forza das mareas como causa, outros estudos confirmaron o aumento do risco de que na lúa se produzan ou sufran ataques agresivos. Por exemplo, o estudo dos 23.127 crimes recibidos durante seis anos en diversas comisarías da rexión alemá de Bavaria concluíu que en plena lúa e na lúa menguante houbo máis ataques graves na rúa. Sobre a causa deste fenómeno propuxéronse varios factores. En primeiro lugar, hai que ter en conta que aínda que a propia Lúa non nos afecta directamente, cando está chea reflicte máis luz, que impide aos seres humanos producir melatonina. A melatonina é una hormona que controla o ciclo do soño, prodúcese cando as nosas retinas non reciben luz e produce soño. Nas noites luminosas, con todo, pódese interromper o ciclo provocando a falta de soño e comportamentos agresivos. Ademais, a maior luminosidade aumenta a visibilidade, o que axuda a cometer crimes. Doutra banda, as crenzas culturais poden facer pensar ao delincuente que está afectado por unha lúa chea e animarlle a cometer o crime. Por último, debido á luminosidade que se produce na lúa Chea e nas noites próximas, é máis habitual realizar actividades de lecer nocturno e andar na rúa en horas pequenas, polo que estatisticamente hai máis posibilidades de atacar ou sufrir [5].
Lúa Chea e Saúde
Considerouse que a Lúa pode influír no estado de saúde dos seres humanos e realizáronse diversas investigacións respecto diso. Comezando cos trastornos psiquiátricos, as investigacións non atoparon efectos significativos das fases lunares no que respecta aos ataques de pánico rexistrados nos servizos de emerxencia ou ao agravamento dos síntomas de ansiedade e depresión, nin nos intentos de suicidio [6]. A pesar dos estudos realizados ao redor das crises de epilepsia, os resultados non coinciden na fase lunar na que se produce máis crise [7]. Segundo un estudo realizado pola Universidade de Glasgow, os días de lúa chea foron máis os casos nos que, a pesar dos síntomas do corazón, non se atopou a orixe biolóxica da enfermidade en probas diagnósticas [8]. Paira explicar este fenómeno, os autores da investigación propoñen que, a falta de explicacións biolóxicas, a crenza social construída ao redor da Lúa podería ter que ver.
Cando as crenzas considéranse certas
A importancia da mente a determinados feitos e a súa fixación na memoria denomínase correlación imaxinaria. Noutras palabras, trátase de percibir un vínculo que non existe na realidade coma se fose real. Se temos una lúa chea e algo fóra do habitual, lembraremos, contaremos e estenderemos ese inusual detalle, porque coincide cos nosos prexuízos sobre a Lúa. Por exemplo, segundo un estudo, as enfermeiras do servizo de psiquiatría que crían que a Lúa influía no estado de ánimo dos pacientes escribían máis notas sobre comportamentos estraños dos pacientes cando era lúa chea, en comparación coas enfermeiras que non crían na influencia da Lúa [9].
Pero tamén hai una teoría sobre a posible influencia da Lúa no comportamento humano: Segundo o psiquiatra da Universidade Emory, Charles Raison, o que hoxe é un vello mito podería ser una realidade no momento da súa creación. De feito, cando non había luz artificial e o ser humano durmía baixo o ceo, o brillo da Lúa freaba o soño ás persoas, incluíndo os trastornos mentais. Cando a falta de soño coincide con determinadas condicións psicolóxicas, como o trastorno bipolar, poden producirse alteracións de conduta. Por tanto, é posible que esa vinculación dos antepasados supere os séculos e, segundo Raison e os seus compañeiros, pódese considerar como “fósil cultural” a crenza sobre o efecto da Lúa nos seres humanos.
Bibliografía
Traballo presentado aos premios CAF-Elhuyar.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
