Día dos irmáns Wright
Wilbur e Orville eran fillos pastores. Sempre estiveron moi unidos, aínda que fosen moi diferentes: o maior era silencioso e solitario, e a tranquilidade, a reflexión, a vontade eran os eixos da súa personalidade; o pequeno era máis aberto; non era tan xenial e intuitivo como o seu irmán, pero era moito máis amigable que el.
A súa afección pola aeronáutica comezou en 1878. O seu pai regaloulles un pequeno helicóptero de papel movido por un motor de goma. Con todo, a inventiva veu máis tarde.
A emoción dos planeadores
Primeiro dedicáronse ao xornalismo: Crearon os xornais The Midget e The Evening Item. A continuación instalouse una tenda de bicicletas, en cuxo taller comezaron a inventarse as primeiras máquinas voadoras. En 1896, o pioneiro alemán Otto Lillienthal morre tras sufrir un accidente cun planeador construído por el, e ao decatarse diso, deciden aproveitar os seus métodos paira construír o primeiro aparello a motor sobre bases sólidas.
Octave Chanute púxose en contacto co enxeñeiro de orixe francesa, tras ler Progress in Flying Machines, o seu libro sobre aviación de 1894. Chanut tiña boa relación co francés Louis Mouillard, outro pioneiro e o capitán Ferber. A este último quéntase rapidamente cando coñece as obras dos irmáns Wright e dáas a coñecer en Francia.
Aínda non está claro que o xiro das ás inventárono os irmáns Wright por si mesmos ou se basearon no libro de Mouillard L’Empire de l’air, un sistema que se describe perfectamente nel.
Baseándose nas ideas de Chanute, construíron un pequeno cometa biplano de 1.50 metros, coas puntas das ás unidas por catro cables que accionaban o cometa desde o chan. Un banqueiro de Dayton, chamado Huffmann, alugoulles un terreo paira ensaiar, pero non era moi apropiado paira iso, e empezaron a buscar outro. Foi descuberto na Carolina do Norte: Lugar chamado Kitty Hawk. Un tate díxolles que o lugar estaba cheo de dunas de area e que o vento sopraba constantemente.
Primeiras sesións
E é que en 1900 montaron o primeiro planeador na porta da casa de Tate. Trátase dun biplano de 5 metros de lonxitude sur e 15 metros de superficie sur. Na fachada colocábase un lema de profundidade. O piloto tiña que ir tombado sobre el e só podía controlalo cando o vento o permitise. Con todo, utilizouse sobre todo como cometa, é dicir, utilizando unhas cordas que se manobraban desde a terra.
En setembro de 1900 escribe ao seu pai: “Non se pode dicir que o aparello voe. Só o utilizo paira solucionar problemas de equilibrio no voo. Se non, os meus proxectos están moi avanzados en comparación cos meus métodos anteriores. En primeiro lugar trátase de controlar completamente o aparello, dalgunha maneira, xa que una vez conseguido solucionarase inmediatamente o problema do motor".
En 1901, os irmáns Wright empezaron a probar cun maior e mellor planeador. En voo libre era capaz de manter o piloto se o vento era de media velocidade. Estes ensaios realizáronse a 7 quilómetros ao sur de Kitty Hawk. Chanute, un home de setenta anos, estivo alí animando.
A máquina non era estable, pero lle ofreceu unhas experiencias moi bonitas. Ademais, permitiulles analizar todas as teorías que até entón se coñecían. É certo que ás veces estas experiencias foron desesperadas, pero a través delas chegaron a construír un auténtico túnel de vento en Dayton. Era cadrada: 35 centímetros de ancho por 2 metros de longo. Neste túnel analizouse o comportamento de varios perfiles sur, soprando cun ventilador.
En setembro de 1902 foi probado cun terceiro planeador, con ás máis longas e deriva atrás. En dous meses superou o mil planeos e conseguiu subir até os douscentos metros.
Seguían sen resolver o problema do equilibrio unilateral, xa que o Sur inclinado tendía a xerar resistencia. Paira corrixir este erro, combinaron a lema de dirección co sistema de xiro sur, o que permitía manipular os dous dispositivos simultaneamente. Foi una solución moi eficaz. Por tanto, una vez obtido o control aerodinámico do planeador, estaban en condicións de pasar á seguinte etapa: o aeroplano motorizado.
Acudiron a fabricantes de automóbiles paira conseguir o motor, pero non atoparon motores. Por iso eles mesmos fabricaron Charles Taylor axudado polo mecánico. Construción dun motor de 4 cilindros por liña: Tiña una forza de 12 a 16 CV e cunhas cadeas movía as hélices contra uns rotativos de madeira, tamén fabricados por eles mesmos.
Ano de éxito
A finais de 1903, os irmáns Wright estaban dispostos a volver probar co novo aeroplano. Chamouse Flyer e as probas realizáronse no Kill Devil Hill, próximo a Kitty Hawk. Era un aparello similar ao do plan de 1902, pero de 12,34 metros de lonxitude sur, 45 metros de superficie sur e 6,82 metros de lonxitude. O piloto tiña que ir tombado sobre a á como nos planeadores.
O primeiro intento realizouse o 14 de decembro. O aparello dispuña de patíns paira facilitar a súa aterraxe e deslizábase contra o vento por un carril de madeira situado na ladeira dunha duna. Fixéronse escarvadentes paira decidir quen estreou os aparellos, e Wilburri tocoulle. O aparello conseguiu despegar, pero enseguida equivocouse e caeu ao chan. A perda de velocidade foi a causa.
O 17 de decembro foi elixida una chaira. Era frío e moito vento. Era a quenda de Orville. Así describiu o seu intento de facerse famoso en todo o mundo: «Cando nos levantamos, o vento sopraba polo norte duns 35 km/h. Durante uns minutos fíxose virar o motor e as hélices para que se quentasen. Logo púxenme no aparello paira facer o primeiro intento: Eran as 10:35 e o vento aínda era frío. Ao soltar o cable que suxeitaba o aparello comezou a moverse cada vez máis rápido: 12 ou 13 km/h ou Ao chegar ao cuarto tramo do rail, despegouse. Deambulou. A forza do vento e a falta de experiencia do piloto provocaban un aumento e un descenso. Cando o avión atopábase a 35 metros do final do rail, derrubouse. O voo durou 12 segundos. Por primeira vez na historia, moitas máquinas levantáronse por si mesmas cunha persoa na zona. Navegou sen reducir a velocidade, tomando aire no punto de altura».
Wilbur e Orville realizaron dous voos, uno cada un: Duraron entre 12 e 15 segundos. Despois Wilbur despegou por última vez: O voo foi de 59 segundos e percorreu 260 metros. Ao final, o aparello caeu e deteriorouse. O ensaio foi visto por 5 testemuñas, polo que se considera o primeiro voo da historia.
O ondarrutarra Juan Arantzamendi enviounos este documento. É a columna que publicou o xornal ABC o 4 de outubro de 1903, escrito polo xornalista Alfredo Marquerie. Para entón, os irmáns Wright realizaron as súas primeiras sesións, pero aínda non conseguiron o primeiro voo. Debido ao encanto e interese histórico do documento, publicouse como tal. Eskerrik asko Juan por enviar este interesante texto.
|
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
