Historia da Construción X: Creación de Mergullo
Elhuyar Fundazioa
O primeiro mergullo foi construído por David Bushell en Norteamérica. Desde que en 1771 o proxecto fose completo ata que foi botado en 1776, por suposto, pasóuselle moi pouco tempo. Tratábase dunha guerra de independencia contra os británicos, un axente violento.
O mergullo de Bushnell tiña a forma de dúas coquillas unidas polo lado chairo. Era totalmente de madeira, e grazas a un buraco elíptico superior só podía entrar una persoa. O claraboyas estaba dotado de coiro e pechábase completamente con dobre parafuso que podía accionarse tanto desde o interior como desde o exterior.
O mergullo contaba no seu interior cunha única estancia en forma de ovo. O espazo entre o oco e o muro exterior era un espazo paira auga e lastre. Mediante un sistema de parafusos podíase introducir auga e o barco podíase afundir. Paira botar auga ao exterior, había bombas que accionalas manualmente. O lastre (una peza de chumbo) tamén se podía tirar se se quería aflorar rapidamente.
Paira desprazar o submarinismo cara adiante tiña una hélice que debía accionarse manualmente. O mergullo podíase conducir cun lema e levaba o torpedo baixo o barco inimigo.
O condutor do submarinismo estaba sentado nunha cadeira fixa e tiña ao seu alcance todos os instrumentos de mando paira utilizalos tamén ás escuras.
Paira a renovación do aire interior contaba con dúas tubaxes. Por unha banda entraba aire limpo exterior e por outro saía o interior. Grazas a un sistema de válvulas, a auga non podía entrar no interior.
O condutor tiña uns despachos de billetes paira ver o que estaba fóra do barco. Ademais, o dispositivo de predición de profundidade estaba recuberto de sustancias fosforescentes e a súa luz servía paira ver o exterior.
Naquel mergullo o sarxento Erza Le tentou destruír no verán de 1776 una fragata británica da zona de Nova York. Dous anos despois, o mesmo sarxento conseguiu pegar o torpedo ao barco británico Cérbero.
En 1797, Robert Fulton e David Bushnell atopáronse en Francia. Bushnell aconsellou a Fulton sobre a navegación submarina e como consecuencia diso fíxose un mergullo.
Fulton puxo unhas condicións ao goberno francés e aínda que en 1798 chegou a un acordo, en 1800 realizáronse as primeiras probas no río Sena. Despois tentouse en mar aberto.
O mergullo Nautilus de Fulton tiña forma de peixe, pero a cuberta exterior parecíalle un falcón na superficie da auga. Grazas aos sistemas especiais baixaban o mastro e podían mergullarse en dous minutos. No seu interior podían ir tres homes cun sistema respiratorio adecuado. Non había tubos paira introducir aire limpo exterior. O aire almacenábase almacenado en 200 atmosferas dentro do mergullo nunha bombona regulable.
O mergullo Nautilus non puido participar na guerra. Na Canle da Mancha, os barcos británicos fuxiron en dúas ocasións.
Fulton, por tanto, en 1803 abandonou o seu Nautilus e disolveuno. En Europa, con todo, sementara una semente paira mergullar e mellorar. En Alemaña, Wilhelm Bauer realizara en 1850 o seu Brantaucher ou supresor subacuático. A hélice debía ser accionada manualmente e mediante unhas poleas podíase desprazar o peso interior. O submarinismo era de aceiro.
En Cataluña, Narcis Monturiol, do Cadaques, analizou os obstáculos existentes na pesca da coral. Foi entón cando culminou o proxecto de Ictineo, o peixe cazo. O barco era de forma mariñeira, de sete metros de lonxitude. No interior da sala cilíndrica cabían seis persoas, polo que se desprazaba o mergullo. Foi lanzado ao mar o 28 de xuño de 1859 en Barcelona. Estivo dúas horas e media na auga.
O 2 de outubro de 1864, Monturiol lanzou o segundo Ictineo. Este segundo mergullo, de dezasete metros de lonxitude, tiña una altura de dous metros. A auga de navío con dobre casco de aceiro percorreu durante oito horas o mar a 30 metros de profundidade. O ictineo dispuña dunha perfumaría de seis cabalos paira desprazarse en superficie e outro de dous cabalos paira poder subirse á auga. Na superficie da auga a caldeira quentábase con carbón. Baixo a auga, coa calor das reaccións químicas. Descompondo cloratos con po de metal, Monturiol obtiña calor e osíxeno respiratorio por unha vía.
A absorción de anhídrido carbónico con cal permitía a limpeza do aire respiratorio. Entre ambos os cascos, cheos de aire ou auga, conseguía emerxer ou afundirse no mar. Paira andar valíase da influencia da hélice de dobre pa.
O primeiro mergullo real foi construído por Monturiol. Pero o Goberno deixou de colaborar e os novos proxectos quedaron suspendidos.
Naquela época, en 1863, construíuse en Francia un mergullo chamado Plongeur. Cos seus 42,5 metros de longo e 6 de ancho, era capaz de transportar 453 toneladas. Este buque de aceiro tiña propulsión de aire comprimido. A pesar das dificultades de equilibrio e manobra, o submarinismo Plongeur permitiu obter resultados espectaculares.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
