Vacina vella, nova materia

O investigador colombiano dirixiuse á Universidade do País Vasco paira estudar a efectividade da vacina mediante o cambio da sustancia que se utilizaba paira a súa distribución.

Lembrades aquela vacina contra a malaria que na década dos 90 deu a miles de persoas e non tivo éxito? Probablemente si, e é posible que escoite con atención algunha conferencia do colombiano Manuel Patarroyo que creou aquela vacina. Patarroyo falaba de vacinas creadas por síntese química e deseñadas pola razón.

Aquela vacina sintética, denominada SPf66, quedou sen a axuda da Organización Mundial da Saúde cando viu que non producía suficientes apoios. Entón, o investigador colombiano dirixiuse á Universidade do País Vasco/Euskal Herriko Unibertsitatea paira estudar a efectividade da vacina mediante o cambio da sustancia que se utilizaba paira a súa distribución.

Nos ensaios clínicos pronto se demostrou que o número de anticorpos aumentaba considerablemente substituíndo a sala de aluminio paira a distribución do SPf66 por un polímero biodegradable denominado PLGA. Os ensaios realizáronse con ratos e monos. O segredo era a obtención de partículas PLGA de tamaño micra para que introducisen a vacina e liberásena progresivamente ao sistema inmune do animal.

Vacinación nasal dun rato de cepa Balb / c.
R. MATA

O primeiro obxectivo da investigación foi, por tanto, mellorar a vacina desde o punto de vista práctico, xa que una das prioridades actuais da OMS é reducir o uso de xiringas nos países con máis casos de malaria, é dicir, nos máis desfavorecidos.

Paira evitar a utilización das agullas existían dúas opcións: inxestión (por boca) ou inhalación (polo nariz) da vacina por parte do rato. Comprobouse que nestas dúas formas de administrar a vacina producíanse máis anticorpos que a inxección de aluminio, ou polo menos a mesma cantidade. E ademais, a resposta inmune era especialmente poderosa nos ratos que recibiron a vacina polo nariz, aínda máis forte que a que obtiñan por baixo da pel, aínda que a dose de SPf66 era equivalente.

Pero a vacina contra a malaria non é só cuestión de cantidade senón de calidade, xa que de nada serve crear moitos anticorpos se non son capaces de recoñecer e neutralizar os glóbulos vermellos contaminados polo parásito da malaria. No rato este tipo de anticorpos coñécese como IgG2.

Ao analizar o soro dos ratos comprobouse que os inseridos con aluminio non incluían este tipo de IgG2, mentres que os que recibiron a vacúa PLGA si o facían.

Pero hai una segunda característica de calidade da resposta inmune: Actividade linfocitaria Th1. Paira a súa detección mediuse o interferón que flúen cando se activan. Só cunha nova estratexia logrouse un nivel de interferón desexado, mediante a colocación de micropartículas no interior da pel, de forma que as células dendríticas detectásenas. Afortunadamente, están a desenvolverse novas formas de vacinar dentro da pel sen usar xiringas.

Á fin e ao cabo, aínda que pasou o tren do SPf66 cheo de aluminio, hai xa moitos anos, as súas materias deixaron máis claro o camiño paira o desenvolvemento de futuras vacinas.

  • Título do proxecto Sistemas microparticulares paira modular e reforzar a inmunidade da vacina sintética SPf66 contra a malaria.
  • O obxectivo é mellorar a vacina SPf66 mediante o apoio polimérico PLGA.
  • Director José Luís Pedraz.
  • Grupo de traballo R.Mª Hernandez, M. Igartua, J.E. Rosas, E. Mata, A. Montero.
  • Departamento Laboratorio de Farmacia e Tecnoloxía Farmacéutica.
  • Facultade de Farmacia.
  • Financiamento UPV.

Premio Basque Research/Tese 2004
Babesleak
Eusko Jaurlaritzako Industria, Merkataritza eta Turismo Saila