Tower Bridge: ponte de lado a lado
Non é certo que naceu con City, pero así nolo dixo o patrón Chris Stevens. A ponte denominada Tower Bridge corresponde á capital británica como a Torre Eiffel París. A historia tamén é do tamaño do símbolo.
A vida social e económica de Londres estruturouse durante anos ao redor de Tower Bridge. Antes da súa creación, un ferry percorría o trazado da ponte desde o Horselaydown Step até as esquinas do Norte. Naquela época chamábase “O Buraco do Home morto” e, una vez máis, a historia diranos por que: O hospital Bart levaba neste ferry os cadáveres que necesitaba paira a investigación.
A ponte de Elizabeth II abriuse en Danford en 1991, pero até entón Tower Bridge foi o único que se atopaba augas abaixo da ponte de Londres.
Pero imos ao gran. Antes de ver a ponte de pé, os habitantes de Londres tiveron moitísimas pelexas. E é que co primeiro proxecto comezaron os incidentes.
A construción de Tower Bridge foi defendida desde o primeiro momento por empresarios e automobilistas con negocios terrestres (sobre todo do leste de Londres) coa esperanza de que a ponte mellorase enormemente as condicións de transporte. Hai que ter en conta que na década de 1880 había ao redor dun millón de habitantes nesta rexión, un terzo da poboación de Londres. Mentres en Occidente estaban a construírse estradas e pontes, mentres o transporte oriental realizábase por carro, e si queríase cruzar o río, o único paso era a Ponte de Londres, aínda que era o máis longo.
Os poderosos empresarios dos estaleiros que se levantaron contra a construción da ponte queixáronse dos cambios que ía provocar Tower Bridge. Pensábase que ía pór en perigo o eixo comercial principal do Imperio Británico, xa que o carbón do Norte e os produtos procedentes das Colonias Remotas transportábanse desde esa mesma época. En opinión dos accionistas e propietarios de Untzioleta, a construción da nova ponte reduciría notablemente o tráfico de grandes barcos ou, o que é o mesmo, a rede de negocios de gran interese.
Por iso, delegouse no Parlamento a adopción dunha decisión difícil e relevante. O encargo foi asumido pola asociación The Bridge House States. XII. No século XVIII o rei Juan ordenou á mesma asociación a construción da Ponte de Londres, e, a pesar das opinións, Tower Bridge é o principal artífice do mundo.
Os asesores deste grupo tiveron que analizar máis de 50 anteproxectos. O Parlamento estableceu una única condición xeral e case única paira defender os intereses dos armadores: a ponte debía permitir á cidade unha canle navegable de 50 por 40 metros de lonxitude.
En 1878 Horace Jones, deseñadora dos edificios oficiais da Cidade, descubriu o concepto do que sería Tower Bridge. Polo visto en Holanda, presentou un deseño de dúas torres, que é o único que permanece en pé desta idea inicial.
No río, entre as dúas torres mencionadas, o interese intrínseco ao novo invento que ofrecía o paso que se levantaría con forza hidráulica: por unha banda, unha ponte colgante e por outro, baseado no sistema vascular. Na práctica, con todo, o obstáculo foi perseguido por Jones polo obstáculo, até conseguir a axuda do enxeñeiro John Wolfe.
E é que desde o principio Wolf viu claramente que a estrutura de ladrillo non ía poder cumprir os requisitos dos fíos, e comezaron a deseñar a ponte de aceiro. Por tanto, o granito das torres que se poden ver na actualidade non ten una función propia na estrutura da ponte, xa que se trata unicamente dunha configuración.
Paira situar as cimentacións, una vez colocadas as bases das marxes do río, traballaban nunhas cámaras que se mergullaban no subsolo, sacando o lodo. As cámaras levaban até a súa liña de flotación e posteriormente, mediante unha bomba, traíanse de novo a superficie. En total morreron 10 traballadores nesas tarefas, aínda que menos do esperado nun proxecto tan complicado.
Á hora de construír a estrutura máis complexa da época, os deseñadores tiveron que aproveitar todo tipo de avances. Grazas a una nova ferramenta ideada polo enxeñeiro James Tuit, o mecanismo de levantar a Ponte púxose en marcha máis rápido do esperado.
A estrutura da ponte permite, en caso de necesidade, a fácil inspección dos soportes que compoñen a base, o que supón, loxicamente, una axuda apreciable nas tarefas de reparación. Tivemos a oportunidade de falar con Chris Stevens, o home encargado da ponte, e contounos que fai 30 anos abriron as cubertas paira explorar as estruturas inferiores. A primeira vista déronse conta do seu bo aspecto.
Pero a vitoria dos anos atopou un novo rival nos últimos tempos: o tráfico pesado actual. Os camións que transporten máis de 17 toneladas están prohibidos o paso de Tower por Bridge, pero segundo confesounos Stevens a prohibición non se está cumprindo correctamente, polo que é moi frecuente revisar o estado da ponte.
A forza hidráulica foi una boa fonte de enerxía paira levar a cabo o traballo de Tower Bridge, pero desde o punto de vista da eficiencia déronse conta de que tiña as súas contras. A pesar de que as máquinas de vapor de entón daban forza, o proceso de levantar a ponte levaba a cabo moi lentamente, o que afectaba gravemente ao tráfico naval.
Paira facer fronte ao problema, instaláronse grandes máquinas de vapor na beira sur do río Tamesi, desde onde se bombeaba a auga a unhas cámaras de presión con grandes pesos. Cando o nivel da auga subía, os pesos levantábanse e una válvula situada ao carón pechaba o paso ao auga cando as máquinas estaban paradas. Cando se necesitaba enerxía, abríase una válvula da parte inferior da cámara e a auga afectaba con moita presión ao sistema hidráulico de elevación. Así, a ponte podíase abrir nun só minuto.
Outra característica destacable de Tower Bridge era o feito de ter duplicada a maquinaria necesaria paira a apertura da ponte. O vapor formábase en dúas caldeiras, posteriormente enviábase mediante dúas bombas especiais e finalmente chegábase ás dúas cámaras de accionamiento dos mecanismos de recollida. A verdade é que una estrutura máis sinxela podía levar a cabo con facilidade o traballo da dobre maquinaria, pero así se tratou de evitar erros e roturas. E conseguilo.
A forza hidráulica tamén foi utilizada paira accionar ascensores paira pasos altos de peóns, pero antes da Primeira Guerra Mundial tiveron que pechalos polos asasinatos, roubos, etc. que alí se producían.
Na súa mellor época, a ponte abríase 6.000 veces ao ano e en total houbo un centenar de traballadores que se ocuparon de fornecer carbón, “alimentar” a maquinaria e dos mecanismos de recollida.
Con todo, o declive dos portos que comezou tras a Segunda Guerra Mundial deixou moi lonxe aquela época de felicidade e con iso a influencia económica de Tower Bridge.
En 1972 o Consello da Cidade de Londres encargou a renovación dos mecanismos que fan levantarse a ponte. A diesel substituíu o vapor que foi a única fonte de enerxía, o aceite a auga nos sistemas hidráulicos e o tráfico regúlase actualmente por computador.
Non hai que dicir que o actual Tower Bridge non ten nada que ver co anterior, e a medida que a súa importancia comercial redúcese, vaise asociando cada vez máis ao interese turístico. En 1982 a exposición organizada polo Concello de Londres foi visitada por miles de persoas, quizá sen saber que se aproximaban en gran medida á Historia da Cidade.
Pero Tower Brigde, como sabemos, non se fixo paira os visitantes, nin moito menos. O tráfico que se desenvolve actualmente baixo el cambiou drasticamente, pero a estrutura inicial permanece aí. Fatígalas dos enxeñeiros Horace Jones ou John Wolfe, asesores de The Bridge House Estates, parecen non ser inútiles.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
