Tempada de cogomelos
Non é casualidade que moitas especies de cogomelos aparezan no outono. A explicación está na propia natureza do cogomelo. De feito, o cogomelo é o froito dun fungo (coñecido polos expertos como o corpo frutífero, o carpóforo). Moitos dos fungos que dan cogomelos están enterrados e aliméntanse das raíces das árbores. As árbores en xeral perden forza a finais de verán e outono, polo que o fungo aproveita paira "apropiarse" da árbore. Deste xeito, dará o seu froito no outono.
Con todo, a relación entre a árbore e o fungo é simbiótica, é dicir, o alimento que necesita o fungo (a materia orgánica) provén das raíces da árbore, a cambio de recoller da man do fungo sustancias que a árbore necesita como a auga e os sales minerais. Paira iso, os hifas do fungo (estruturas filamentosas que forman o fungo) recollen as raíces da árbore, formando una sólida asociación: a micorriza.
A relación entre a árbore e o fungo é moi estreita. Por iso, algunhas especies de cogomelos crecen en bosques dunha determinada especie arbórea, como os piñeirais, o níscalo, o Lactarius delicius, ou os hayedos e robledales, como o fungo negro, o Boletus aereus, etc.
Con todo, só algunhas especies de fungos forman micorrizas. Outros fungos son parásitos e outros se alimentan de materia orgánica morta, de forma que os hifas dalgúns fungos crecen en troncos, excrementos ou tallas. Estes fungos denomínanse saprofitos e contribúen, entre outras cousas, á degradación dos residuos. Moitos destes fungos tamén dan cogomelos no outono, como os que crecen en hojarasca.
Cogomelo, tellado da casa
Así pois, aínda que o cogomelo é a parte máis destacada, non é máis que o extremo final dun fungo que normalmente crece ás agachadas, una estrutura elegante que utiliza paira expandir as esporas. Estes fungos reprodúcense mediante esporas. Cada cogomelo libera millóns de esporas; e si una delas chega a unha zona coas condicións adecuadas, forma un micelio primario, o corpo vexetativo do fungo.
A competencia entre fungos é enorme. Os micelios crecen moito, pero se entorpecen mutuamente e non todos os micelio conseguen doar cogomelos. Con todo, na maioría dos casos, este micelio primario non é frutífero, senón que necesita o micelio doutra espora compatible paira formar un micelio secundario, é dicir, paira crear un micelio que sexa produtivo. Cando as condicións de humidade e temperatura sexan adecuadas, ese micelio secundario si que dará cogomelos.
Dependendo da especie, o cogomelo pode sustentarse nunha superficie de cría (a pel amarela, o Stereum hirsutum, por exemplo, crece nas ramas caídas), pode crecer no subsolo (trufas famosas como a Tuber melanosporum) ou levantándose por encima da superficie terrestre, adoptando una estrutura clásica formada por unha perna e una boina --existen outras estruturas máis peculiares, con aspecto de garras, etc.
No caso da estrutura clásica de “patas e chapeus”, a medida que a perna se estira, a boina vaise estendendo, deixando ao descuberto o himenio (estrutura que alberga as esporas) que hai debaixo da boina. Una vez chegadas as esporas estarán soltas e dispostas a dar vida a outro fungo paira reiniciar o ciclo. Os cogomelos con outras estruturas teñen outras estratexias paira expandir as esporas, pero o obxectivo é en definitiva o mesmo.
O cogomelo tarda uns días en crecer e en expandir as esporas, paira logo marchitarse (se antes non come algún animal). Pero o micelio segue vivo, e cando volve ter as condicións adecuadas, empeza a dar cogomelos. Por iso, os recolectores de cogomelos recorren unha e outra vez aos mesmos lugares, pero coa picardía gardan ben o seu segredo.
Grazas pola súa colaboración co departamento de Micoloxía de Aranzadi.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
