Infeccións hospitalarias
Por que hai tantas infeccións hospitalarias?
O primeiro que hai que ter en conta é que a xente que está no hospital, na maioría dos casos, ten máis risco de sufrir una infección, xa que ao estar enferma e debilitada por si mesma, pode atropelar máis facilmente algunhas cousas. Por tanto, o primeiro que hai que pensar é que, sobre todo, contáxiase a xente bastante precaria en defensa. Outro caso extremo pode ser o daqueles que se atopan en bo estado e sofren algunha infección. Por exemplo, os que van retirar una hernia simple ou a realizar un pequeno traballo de cirurxía, tamén poden coller algo nese momento, xa que os sistemas terapéuticos poden facilitar a aparición dunha nova infección. Neste caso, está claro que si estivesen na rúa non terían problemas.
Segundo as estatísticas, cerca do 5% dos ingresados en hospitais sofren algunha pequena infección. As infeccións máis comúns son as do aparello urinario e respiratorio, como consecuencia da introdución dalgunha sonda urinaria no aparello urinario e as pneumonías nosocomiales derivadas das intervencións no aparello respiratorio. Estes son os máis comúns. Estas infeccións penetran a través dos dispositivos vasculares e poden ocorrer que os microorganismos se estendan a todo o corpo ou permanezan nun lugar determinado. En función diso, a infección pode ser máis ou menos grave.
Volvendo á estatística, cabe destacar que o 1% das infeccións que se capturan nos hospitais son potencialmente perigosas, xa que na maioría dos casos trátase de infeccións que teñen un problema grave.
Isto é un tema de responsabilidade paira os médicos?
Por suposto, a xente morre e ademais os gastos soben.
E hai algo organizado paira loitar contra iso? É coñecido que o medicamento avanzou moito, pero invístese niso?
Bo, en cada hospital hai un comité de infección. O labor desta comisión é realizar un seguimento xeral do tema e orientar a política ou normativa xeral. Doutra banda, os servizos de microbiología hospitalaria e medicamento preventivo realizan o seguimento de todos os procedementos, das medidas anti-infecciosas adoptadas e, como non, de todos os microorganismos que se illan. Estes servizos, no ámbito da infección, poden considerarse como hospitais fiscalizados.
En Estados Unidos, por exemplo, para que o hospital poida acceder ás acreditacións é necesario que exista este tipo de comisións. Este tipo de comisións deben presentar un plan anual, establecendo os procedementos e establecendo normas paira cada tarefa, adoptando medidas anti-infecciosas en todos os ámbitos (onde e como se deben lavar as mans, situación dos quirófanos, traballo en unidades de coidados especiais, etc.). Ademais, establecen a política de uso dos antibióticos, xa que non é posible utilizar calquera antibiótico, xa que os microorganismos xeran resistencias. Por último, tamén deben establecer una política de mantemento da instalación, como é o caso do aire acondicionado ou o tráfico da auga. Do mesmo xeito que en Estados Unidos, aquí tamén hai comisións deste tipo, actualmente en activo.
Na actualidade existe una gran preocupación na nosa contorna e no mundo sobre a entrada de aire acondicionado en quirófanos e Unidades de Atención Intensiva, e nestes momentos en Osakidetza tamén se están facendo cambios. Realizáronse melloras significativas tanto nos quirófanos como nas Unidades de Atención Intensiva.
Entón, que pasa? As infeccións poden deberse a un mal funcionamento?
Hai que darse conta de que hai moitos microorgániscos diferentes e que ademais poden entrar por moitas vías. Por exemplo, os microorganismos tipo Staphylococcus son moi frecuentes, un endui pode entrar tranquilamente á Unidade de Atención Intensiva dun hospital e contaxiar aos pacientes que alí se atopan, o que pode deberse a que os procedementos paira evitar a infección non foron os adecuados. Pero tamén pode suceder. Por exemplo, os bacilos gramnegativos (pseudónimas), moi coñecidos, viven normalmente connosco, son saprofitos ou comensais e poden estar en nosas mucosas, intestinos ou nariz. Podemos transmitilas en calquera momento e crear infección.
Os fungos entrarían noutro apartado. O fungo Aspergillus que ultimamente nos fixo desgraciadamente famoso non vive connosco, pero si entre nós. Son moitos os fungos e poden estar en todo tipo de lugares humildes ou rotos, é dicir, en paredes, ferramentas, estiércol... Son capaces de provocar una infección polo momento adecuado.
Temos que volver a unha conta que mencionou anteriormente. Falou de política de antibióticos e parece que ultimamente se están producindo cambios no sistema inmune do ser humano debido ao uso de antibióticos.
Os antibióticos non teñen efecto inmunitario. Os antibióticos matan os microorganismos e axudan á inmunidade natural a combatelos, pero non teñen nada que ver coa inmunidade. O que pasa é que os microorganismos se aprenden e adáptanse. Cun exemplo entenderémolo mellor. Lembremos a penicilina. Hai uns anos a penicilina servía paira todo, hoxe en día serve paira pouco porque se adaptaron ao microorganismo. Co seu uso selecciónanse lixeiramente os microorganismos pero se afán. A mala utilización dos antibióticos nos hospitais fai que sexan inútiles debido á capacidade dos microorganismos paira desenvolver o sistema de defensa. Os antibióticos deben usarse de forma racional, non tomando os de amplo espectro, senón seleccionándoos.
Mencionouno nos hospitais. Que pasa si os microorganismos presentes nos hospitais desenvolveron mellores defensas?
É una boa pregunta. Os microorganismos de alta resistencia poden estar en todas partes, tanto dentro como fóra dos hospitais. É certo que a maior selección prodúcese polo uso, pero non só nos hospitais, senón tamén nos servizos primarios como os ambulatorios. Con todo, os microorganismos hospitalarios son máis fortes que o resto. Por exemplo, hai una variedade de Staphylococcus, moi resistente… se iso entra na Unidade de Atención Intensiva, acabouse!
Na entrevista mencionou máis dunha vez a Unidade de Atención Intensiva. Hai algunha razón especial paira iso? Todas as áreas hospitalarias teñen o mesmo risco?
Non, non teñen o mesmo risco. Está claro que as persoas con enfermidades máis graves son as que máis probabilidades teñen de contraer una infección, xa que non é o mesmo una intervención cirúrxica con resonancia que una cirurxía cunha gran incisión. Paira responder dalgunha maneira á súa pregunta, podemos citar os lugares máis comúns paira contraer algunha infección nos hospitais: Unidades de Atención Intensiva, debido á vulnerabilidade dos residentes. Quirófanos, distinguindo entre aqueles que requiren intervencións cirúrxicas difíciles e os que requiren intervencións secundarias. Lugares de Hemodiálisis polo risco particular; durante anos o campo máis belo da hepatite foi este tipo de plantacións, que se repetiron en varias ocasións.
Polo visto, mellor quedar en casa que ir ao hospital?
Está claro que ninguén vai ao hospital a gusto, pero hai que ir. Hai que ter en conta –e sinaládeo claramente– que, por unha banda, as infeccións só se producen si dáselles a oportunidade e niso estase traballando o medicamento reducindo as vías de infección. Doutra banda, aínda que poida pensarse outra cousa polo visto nos medios de comunicación, imos achegar un dato estatístico que nos mostra o avance que se está facendo nesta materia: nos últimos 10 anos o número de infeccións hospitalarias é do 6% e anteriormente estivemos en torno ao 9-10%. Creo que iso demostra que o risco de infección vai diminuíndo.
Infeccións nosocomiales
… As circunstancias especiais nos hospitais facilitan e non raramente a aparición de infeccións graves. En primeiro lugar hai que ter en conta os factores intrínsecos, é dicir, o estado básico dos pacientes, que permite desenvolver infeccións. En segundo lugar, débese prestar atención aos axentes externos que se utilizan paira a realización de diagnósticos (endoscopias), intervencións cirúrxicas (intervencións cirúrxicas e próteses) e operacións de monitarización (sondas, tubaxes…). Os terceiros factores a considerar, xunto coa contaminación do aire, son os fallos nos deseños e instalacións, especialmente no que se refire a circuítos de auga e aire acondicionado. Isto provocou que en todo o mundo, por exemplo, sufríronse as pragas de Legionella neumophila. Por último, habería que mencionar o mal uso dos antimicrobios, xa que crearon microorganismos capaces de resistir os antibióticos, por exemplo a aparición de xermes moi raros na época, a transformación doutros moi abundantes que se converteron en potentes, como os microorganismos Acinetobacter ou S. aureus.
A taxa de mortalidade que se deriva dos procesos mencionados e o enorme gasto que supoñen, levounos a tomar conciencia do problema nos anos 60. Anos despois a experiencia acumulada nos grandes hospitais de Estados Unidos, coa creación de grupos especializados de seguimento e control de infeccións nosocomiales, demostrou a eficacia de diversas medidas e diminuíu o número de infeccións en torno ao 30%. Aquí tamén se organizaron grupos paira traballar aos poucos no campo das infeccións e o medicamento preventivo.
Tomáronse medidas paira reducir as infeccións do aparello urinario, medidas paira reducir as infeccións respiratorias en unidades de atención intensiva, medidas de asepsia severas, estudo de circuítos de aire e auga, test de técnicas cirúrxicas adecuadas, etc. Como consecuencia de todo iso, no período 1990-97 o número de infeccións nosocomiales descendeu do 9,87% ao 8,08%.
No caso do Aspergillus, a importancia do tema é sobre todo cualitativa, xa que produciu consecuencias irreversibles. Por iso, non basta con referenciar as cantidades xa que se poden ocultar as deficiencias existentes nos sistemas de control. Se se comproba que o fallo en brotes infecciosos recentes foi un control de calidade, este deberá ser estudado en profundidade.
A pesar de que nalgúns lugares prodúcense as infeccións mencionadas, se se compara con outros países non se pode afirmar que no noso caso o risco de infeccións nosocomiales é maior. De feito, en varios hospitais de Estados Unidos, recentemente producíronse pragas de tuberculoses e tiveron que tomar medidas de illamento que estamos a tomar aquí desde hai tempo.
É necesario vixiar e controlar con rigor as posibles infeccións hospitalarias. Pero paira iso necesítanse recursos co número suficiente de médicos e enfermeiras na materia, xunto coa concienciación sobre o problema, non só dos profesionais sanitarios senón tamén da Administración, para que poñan definitivamente os recursos necesarios e ausentes. Non existe un mellor control de calidade máis eficaz que a resolución de problemas normais e anormais paira a saúde.
Tomado da revista electrónica Jano
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
