Historia dun obelisco
Como chegou ese obelisco até París? Quen o construíu? Cal é o seu simbolismo? Paira que o usaban? Como conseguiron transportar este tipo de pedrisco e despois colocalo de pé? Que camiño utilizaron os exipcios paira extraer o obelisco da roca fai máis de 3.000 anos?
Estas eran algunhas das preguntas que me facía a min mesmo cando observaba ese enorme traballo. Con curiosidade, busquei respostas.
Algúns datos sobre obeliscos
Tras investigar na biblioteca sobre obeliscos, atopei os seguintes datos que poden resultar interesantes: ‘Obelisco’, do grego obelisco, significa ‘lanza pequena’. Na actualidade existe a crenza de que os antigos exipcios consideraban o obelisco como un símbolo falso que representaba a Amón. O deus Amón era o creador da Terra.
Segundo a mitoloxía exipcia, o primeiro día da creación do mundo o Sol pousouse nunha longa pedra. O prototipo de obelisco xurdiu probablemente no Heliopolis, a cidade do Sol. Este símbolo, a diferenza das parellas de obeliscos de fóra dos templos construídos nos recintos sacros, era o único obelisco.
O obelisco era, ademais dun sólido recordo da verticalidad, un atractivo da luz divina e un talismán xigante que servía paira escorrentar as forzas negativas do templo. A estrutura dos obeliscos máis antigos de Exipto parece ser a seguinte: tiñan forma embriagada e estaban formados por varios bloques de pedra calcaria. Na parte superior e paira finalizar o traballo colocábase una pirámide.
Esveltos obeliscos monolíticos no Imperio Medio (a.C.) 1987-1640) comezan a aparecer e a construírse por parellas na fachada dos templos. Nas caras dos obeliscos tallábanse xeroglíficos correspondentes aos protocolos e eloxios ao rei que mandou as obras de construción. Nalgúns casos, na pirámide colocábase a imaxe do rei cuberta por unha aliaxe de ouro e prata (denominada electrum).
Todos estes detalles son útiles, pero a miúdo os libros non nos poden dar toda a información que necesitamos. Así que decidín viaxar a Exipto paira comprender mellor a orixe do obelisco.
Exipto busca as orixes do obelisco
Exipto é un gran deserto cuxas principais fontes de riqueza están ligadas ao río Nilo que atravesa o país.
Obelisco en París do Novo Imperio (a.C.) Foi construída en 1540-1075). Naquela época, a capital do Imperio era a cidade de Tebas, situada a beiras do Nilo na Idade Exipcia. Hoxe en día, o nome desta cidade é Luxor e dúas dos templos máis sorprendentes do Novo Imperio permanecen en bo estado: O templo de Luxor e o de Karnak. É evidente que todos os turistas teñen que ver os dous templos e que merece una visita.
Obras de construción do templo de Luxor en Amenofis III (a.C.) 1417-1379) XVII. desde o final da dinastía até o XIX por Ramsés II (1279-1213). terminou na dinastía. O templo realizouse en honra ao trío de Tebas: Amon Ra, a súa muller Nout e o seu fillo Khonsou. Nun principio, a fachada tiña dúas pilones, fronte aos cales había seis estatuas de granito de Ramsés II, dúas sentadas e outras catro de pé. As estatuas de pé situadas no leste foron doadas a Francia e agora atópanse no museo do Louvre.
Por outra banda, a fachada decorábase con dúas obeliscos de granito rosa dispostos simétricamente. Una delas, de 25,03 metros de altura, e a outra, de 22,83 metros de altura e 230 toneladas de peso, foi entregada en 1836 ao rei de Francia Luís Felipe I polo entón vicerrei de Exipto Muhammad Ali Pasha. Esta é a praza da Concorde de París. Como se pode apreciar, a localización actual non ten nada que ver coa súa orixe.
Outro importante templo atópase en Karnak, preto de Luxor. Foi construído en honra ás avoas. En 1500, XVIII do Novo Imperio. dinastía. O templo de Karnak ten una avenida flanqueada por esfinges. Os esfinges teñen cabezas de carneiro e corpos de león. Na entrada ao templo hai dous impoñentes pilones de pedra. No interior do templo pódense ver os obeliscos construídos na época de Tutmose I e a súa filla, a raíña Hatsepsut.
Tudela 1525-1512) a base do obelisco é cadrada, cunha diferenza de 1,8 m, e a súa altura e peso, 24 m e 143 toneladas respectivamente. O obelisco do Hatsepsut raíña (1479-1458), pola súa banda, ten una altura de 29 m e un peso de 323 t. Ambos obeliscos están cheos de inscricións jeroglíficas.
Na base do obelisco do Alento indícase que o proceso de extracción do monólito da canteira durou sete meses. Tardaron un tempo similar en extraer o obelisco de Ramsés II, xa que as súas dimensións e estrutura son moi similares. Nos arredores de Luxor, con todo, non hai canteiras. Como conseguiron entón as pedras de granito? Onde estaban as canteiras?
Viaxe ao Val dos Reyes
Cando aínda non sabía responder as preguntas anteriores, retomei a viaxe. Atravesando o río Nilo, a beiras de Luxor, descubrimos os restos da cidade de Tebas, antiga capital do Imperio. Este territorio é un deserto e nos seus arredores atópase a maior necrópole coñecida xamais en Tebas. Divididos en dous vales, o Val dos Reyes e o Val das Raíñas albergan as tumbas dos inesquecibles faraóns exipcios.
No val dos Reyes hai un único templo funerario construído en honra dunha muller: Templo da raíña Hatsepsut. Entre as distintas inscricións ornamentais do edificio pódense ver as imaxes do transporte dun obelisco con fala ao longo do río Nilo que, como é evidente, corresponden ao obelisco do templo de Karnak. As inscricións indican tamén o método que utilizaban os obeliscos paira realizar a súa viaxe polo río e a súa derriba. Os exipcios valíanse das ramplas de terra paira ir inclinando lentamente o obelisco e, finalmente, conseguían situarse verticalmente.
Así pois, en busca da orixe do obelisco, debemos remontar o río Nilo. Como é de esperar, tras deixar atrás os pobos de Esna, Edfu e Kom Ombo na nosa viaxe, atoparemos a cidade de Asua, onde hai famosas canteiras de granito. Por fin atopamos as canteiras da extracción do obelisco!
Canteiras de Asuan e obelisco inacabado
Nas canteiras de Asuan pódese ver un obelisco inacabado. Debido ás súas dimensións (30 m de lonxitude) considérase que se construíu na época da raíña Hatsepsut arriba mencionada. Unhas escaleiras permiten ao visitante acceder á superficie puída do obelisco. O obelisco foi abandonado por causa da gran greta que atoparon alí. Non está claro que esa fisura fose propia da pedra ou que se lle provocou que saíse da canteira. Por unha ou outra razón, ese foi o principal motivo da suspensión da obra e grazas a iso dispomos dun espectacular patrimonio da Historia.
Procedemento de extracción de obelisco
A extracción da pedra monolítica destas dimensións da canteira parecía dar grandes obras (sabemos que tardaban preto de sete meses), xa que, en ausencia de explosivos, debían realizarse completamente a man. Paira iso contaron con mazas de pedra e punzóns de ferro. E, por suposto, traballaban sen descanso con persoal suficiente.
Con todo, os traballadores eran moi rápidos e grazas a iso avanzaban moito tempo. Una vez escollida a roca paira a extracción do obelisco, debuxábase a forma do obelisco sobre a súa superficie puída. O debuxo da superficie da roca realizábase mediante salpicaduras de cordas empapadas e atadas en pintura. Una vez feitas as liñas, realizaban verticalmente un buraco rectangular moi profundo en cada vértice. Entre os orificios principais deste tipo alternábanse outros similares ao longo da liña debuxada. Una vez terminados todos os buracos, introducíanse nos ocos senllas estacas de madeira que vertían a auga do Nilo ata que a madeira empapouse. Despois só necesitaban esperar uns días.
O frío da noite conxela a auga e o seu volume aumenta considerablemente. Esta expansión xera fortes tensións que provocan a rotura da roca. A fractura prodúcese no punto máis débil da pena, xusto entre as estacas. O proceso de rotura podía durar varios días e mentres tanto os operarios tentaban ter as estacas molladas antes da noite.
Como consecuencia de devandito proceso, a roca que podía romper coa forma desexada, pero que sempre era sempre dentada, polo que era necesario puír. Paira eliminar a roca sobrante dos laterais utilizábase o mesmo procedemento que acabamos de describir, pero neste caso non debían ter moito coidado na colocación das estacas.
Por tanto, una vez eliminada a roca sobrante, podían traballar as caras laterais e facilitábaselles o acceso á cara inferior. Deste xeito, baixo o obelisco facíanse buracos horizontais, nos que se introducían as estacas, mollábanse e tras a noite liberábase o obelisco.
É curioso o método utilizado paira a extracción do obelisco, sobre todo cando fai máis de 3.000 anos utilizouse.
Ao final, pois, puiden completar a historia do obelisco: Desde as canteiras de Asuan, o obelisco foise embarcando até Luxor polas augas do Nilo. Alí foron talladas as inscricións jeroglíficas e logo situáronse no templo de Amón cando Ramsés II era rei. En 1836 foi trasladado até a praza da Concorde de París. Nela atópase actualmente, como testemuña muda dunha cultura que xa desapareceu e que aínda se lembra.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
