Niobio entrega o premio ao centro de investigación CEIT
O Instituto de Materiais de Londres entrega anualmente os premios entre os grupos de investigación sobre materiais. Este ano concedeuse un dos galardóns a un grupo de investigadores do centro de investigación CEIT de Donostia e da Universidade de Navarra por realizar una investigación de gran importancia no sector do aceiro. Foron galardoados co premio Charles Hatchett, creado fai 25 anos paira promover investigacións sobre o niobio.
O aceiro paira aumentar a súa resistencia adoita mesturarse con outros metais. Engádense, entre outros, metais de titanio, niobio, vanadio ou molibdeno, sempre en cantidades moi pequenas. Estas mesturas ou aliaxes son suficientes paira obter aceiro de mellor calidade. Isto permite crear estruturas máis lixeiras sen perder solidez. Na construción e o automóbil, por exemplo, utilízase este tipo de aceiro. Estas aliaxes permiten empregar vigas cada vez máis estreitas na construción e placas de aceiro de menor peso na automoción. Esta lixeireza reduce considerablemente o consumo de vehículos.
O equipo de investigadores do CEIT tamén investiga paira aumentar a resistencia do aceiro. O grupo está formado por Jose Mari Rodriguez Ibabe, Beatriz López, Peio Uranga e Ana Fernández, que traballan co niobio. José Mari sinalou que “traballamos sobre todo no sector do aceiro. O niobio utilízase paira mellorar as propiedades mecánicas dos aceiros, do mesmo xeito que o vanadio e o titanio. Pero cada metal ten o seu campo, o seu uso. Nós estudamos aceiros microaleados con niobio. A cantidade de niobio que se engade ao aceiro é moi pequena, polo que denominamos microaleación. Con todo, ten una gran influencia. O 0,03-0,04% niobio é suficiente paira duplicar a resistencia do aceiro.”
Con todo, os novos materiais obrigaron á industria do aceiro a evolucionar rapidamente, e a medida que se van desenvolvendo novas formas de procesado do aceiro con niobio, até agora atopáronse problemas que ninguén identificara. É por iso que recibiron o premio. “Ao utilizar o niobio xorden novos problemas e nós fomos os primeiros en darnos conta de que os problemas estaban aí e que talvez o comportamento do aceiro non era tan adecuado. Una vez identificado o problema, fomos capaces de ver cales eran as causas e, por tanto, propuxemos novos camiños.”
En opinión deste grupo de investigadores, o problema é que ao aumentar o niobio o aceiro perde ás veces o seu homogeneidad. E é que, nalgúns casos, o niobio provoca heteroxeneidade na microestructura do aceiro. É dicir, observouse una diferenza de tamaño entre os cristais ou micropartículas que compoñen o aceiro en diferentes zonas, o que xera puntos débiles ou fráxiles. Isto permite xerar aceiro defectuoso.
Por tanto, os investigadores do CEIT estudaron todas as variables do proceso de elaboración do aceiro e atoparon as condicións adecuadas paira corrixir o erro. Segundo José Mari, “a solución é ter en conta algunhas variables no procesado do aceiro. A adaptación da temperatura e outras variables, por exemplo, practicamente desaparece. Coa nosa investigación abrimos, en parte, novas vías paira desenvolver novos deseños de aliaxes.”
Con todo, o mesmo resultado non é novo. “O resultado do proxecto foi presentado hai dous anos nun congreso norteamericano. É a primeira vez que demostramos a nivel de produción que ao cambiar o proceso, o niobio xera novos problemas. Nese congreso púxose o problema sobre a mesa. Analízase o problema e indícase a súa orixe. Dalgunha maneira fomos capaces de dicir que vías había que buscar paira afrontar o problema. Pero nese momento non tivo demasiada repercusión”, polo que o CEIT sorprendeuse de recibir o premio Charles Hatchett.
“Logo soubemos que nalgúns talleres xa empezou a aflorar este problema e non só en Europa. É dicir, o que nós vimos no laboratorio, pero a nivel práctico. Deste xeito, o problema que nos expomos púxose de súpeto encima da mesa e nós xa deramos a solución. Creemos que de aí vén o premio.”
Con todo, o premio recibido por este traballo non é o primeiro que o equipo recibiu de mans do Instituto de Materiais de Londres. Hai dous anos, a mesma organización premiou o traballo realizado con outro metal, o vanadio, que aumenta a resistencia do aceiro.
Neste período estudouse o cultivo ou procesado do aceiro con vanadio a temperaturas inferiores ás habituais. Desta forma obtéñense pezas de maior precisión, xa que canto maior é a temperatura, máis cambia o tamaño das pezas de aceiro.
A obtención de ambos os premios é moi importante. José Mari considera que “existe una gran competencia entre o niobio e as dúas industrias situadas detrás do vanadio. Hai intereses económicos incribles. Ao redor do niobio existe practicamente monopolio na explotación, na subministración. As minas máis importantes atópanse en Brasil, co 80% da produción mundial. O vanadio está en Sudáfrica. Hai moita competencia entre ambos, e ao recibir ambos os premios hase visto que somos independentes.”
O premio será entregado o 10 de xuño nun acto que terá lugar en Londres. Con todo, Beatriz López recoñeceu que “recibir este segundo premio dános como vertixe, sente moi preocupada. Os que até agora recibiran este premio eran paira nós mestres, tomabámolos como exemplo. O feito de estar presente nesta lista de premiados supón una gran preocupación e un gran reto de face ao futuro”, é o primeiro equipo de investigación do mundo que conseguiu este galardón. Isto converteulles en referentes no sector do aceiro.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
