Si, pero non
De feito, o desmán pirenaico é un membro dunha liñaxe en declive que actualmente vive só no norte da Península Ibérica. Fundouse fai uns 10 millóns de anos e o seu último esplendor remóntase a uns 2 millóns de anos. Naquela época había moitas especies de desmán, unhas máis grandes e outras máis pequenas. Con todo, aos poucos foron diminuíndo e diminuíndo, e agora só temos un representante desa familia na nosa contorna.
Co tempo especializouse en vivir nos mananciais dos ríos. Aos mananciais e, por suposto, ás condicións de estado natural dos mananciais. Necesita zonas empinadas, sombrías, con numerosas fervenzas e pequenas charcas, condicións nas que viven as larvas de insectos, o seu alimento.
Necesita, por tanto, que haxa larvas no río paira vivir. Non só hai que estar, senón que o desmán non é un depredador moi hábil, polo que paira alimentarse adecuadamente é imprescindible que o río teña moitas e variadas presas. E para que un río teña una gran diversidade de invertebrados é necesario que teña un bo estado ecolóxico, é dicir, que estea fose da intervención humana.
Ante as présas
Na actualidade é moi difícil atopar un tramo fluvial sen intervención humana. Debido aos seus fortes pendentes, os mananciais son especialmente interesantes paira a xeración de enerxía hidroeléctrica. Paira iso adoitamos colocar centrais (aínda que sexa una minicentral) e polas leva aparellada una presa.
As presas transforman enormemente o río: una zona máis alta da presa deixa de ser un río e convértese nun encoro no que, nun tramo baixo a presa, non hai suficiente auga, a menos que se deixe a mínima cantidade de auga (denominada caudal ecolóxico) paira a supervivencia dos seus habitantes. Por tanto, porque nun hai demasiada auga e no outro hai pouca auga, ao final, os desbordamentos que en realidade vivirían alí non atopan as condicións necesarias paira vivir e alimentarse.
Si fosen capaces de evitar estes tramos alterados, o problema sería menos grave. Pero os fuciños non son capaces de facelo: son moi hábiles na auga, pero teñen bastante que traballar en terra. Por tanto, a construción dunha presa fai que as poboacións que quedaron ao carón e a outro da presa queden illadas.
Si todo isto non fose suficiente, o desmán vive en densidades moi pequenas: nun quilómetro de río só hai 2-8 individuos. É evidente, por tanto, que este animal non ten moitas razóns polas que esperan manterse. Si una poboación illada da poboación veciña desaparece por calquera tipo de problema, a zona quedará desocupada paira sempre, xa que os membros da poboación veciña non poderán ocupar o espazo deixado polos demais.
Declive imparable
Tendo en conta a súa distribución actual, os expertos consideran que no primeiro terzo do século vinte o desmán atopábase na parte alta de todas as concas. A medida que desenvolvemos a sociedade, con todo, cada vez estamos a deixar menos espazo paira vivir. En Bizkaia desapareceu na década dos 70, en Álava na dos 80 e, segundo o biólogo Jorge González, "en Gipuzkoa hoxe en día non hai poboación asegurada de viabilidade. Só no norte de Navarra esta especie ten algunha soa poboación nun estado relativamente bo". González traballa paira a Deputación Foral de Gipuzkoa e é experto en tarefas de campo e seguimento do desmán.
Paira evitar agravar aínda máis a grave situación do desmán, o Departamento paira o Desenvolvemento do Medio Rural da Deputación Foral de Gipuzkoa aprobou en 2004 un plan de xestión do desmán.
É un plan moi ambicioso. Entre os seus obxectivos atópanse a interrupción de actividades que poidan afectar o desmán, o establecemento de límites paira a explotación da auga e a recuperación de conexións entre poboacións illadas. Di textualmente que este Departamento establecerá "criterios e condicións técnicas xerais paira a realización de obras e actuacións en proxectos de canles fluviais, co fin de reducir ao máximo a súa influencia no hábitat, a bioloxía e o ciclo de vida do desmán pirenaico".
Pero ás veces é moi difícil conseguir ese obxectivo. Iñigo Mendiola, Xefe do Servizo de Animais e Plantas Silvestres da Deputación Foral de Gipuzkoa, explicounos que "as centrais en funcionamento queren sacar o máximo partido, conseguir a máxima produción posible. Nós queremos preservar os caudais e hábitats. Aí está a loita."
Nesta loita, González engadiu outro compoñente: os departamentos da Deputación que fornecen auga á poboación, xeran enerxía nos ríos, etc. Por exemplo, antes da construción do encoro de San Antón paira o abastecemento de auga aos veciños do Bidasoa, o río Endara era moi interesante: había murturluzea, salmón... O encoro, con todo, modificou drasticamente o réxime natural do río, desaparecendo o desmán, o salmón, etc. Desde entón ninguén o viu no río Endara.
Está claro que son incompatibles, é dicir, que nun lugar determinado non se pode facer un encoro e, ao mesmo tempo, conservar o desmán. Cando están ante este tipo de situacións e un deles ten que gañar, González ten claro sempre o gañador: "en definitiva, quen apostan pola conservación teñen moita menos forza, tanto en termos monetarios como de público, polo que non teñen nada que facer".
É moi difícil compaxinar ambos os propósitos, conservación e produción, pero tamén sería un reto bonito. Como sinalou González, "non basta con dicir que somos moitos habitantes e que necesitamos moita auga, e con esta "escusa" non prestar atención ao medio ambiente. Si somos un país próspero, pioneiro e punteiro, deberiamos ser capaces de afrontar un reto tan complexo como este e de facer realidade a sustentabilidade, que está tan de moda".
Primeiro traballo, coñecemento
Para que as medidas que adopten paira solucionar o problema do esborralle sexan efectivas é conveniente que coñezan a situación o máis ben posible. O grao de coñecemento que teñen na actualidade presenta aínda moitas lagoas, que se van cubrindo, sendo un dos principais obxectivos do plan de xestión.
Paira iso, o seguimento do esborralle realízase principalmente mediante sinais de radio. Primeiro colocan unhas trampas especiais no río paira atrapar aos hocinos. Entón ponse emisores aos animais (normalmente métenos baixo a pel, xa que lles molesta levar atados nas pernas ou na cola). Así, recollen información sobre o seu modo de vida: como se comportan, en que territorio móvense, como se distribúen por sexos no espazo, cando e como se manteñen en contacto, etc.
Con todo, tal e como se dixo, aínda non se terminou. Por tanto, agora tratan de resolver os problemas a medida que van xurdindo, tan ben como sexa posible, pero non saben se as medidas que toman son realmente adecuadas ou insuficientes.
Mentres tanto, tentan mellorar o estado do hábitat. Con todo, como dicía Mendiola, o proceso de recuperación do desmán é moi lento. Se una poboación vese afectada até a súa extinción, é moi difícil dar a volta á situación. Debido sobre todo ás presas que realizan as mencionadas centrais hidroeléctricas, que no seu día constituíu un aloxamento continuo paira o desmán, agora está fragmentado e a súa capacidade de dispersión por terra é moi limitada, polo que se non as introducimos artificialmente dificilmente poderanse chegar a lugares recuperados grazas ás medidas adoptadas no plan de xestión.
E teñen esa intención, pero paira iso, entre outras cousas, teñen que crecer en catividade, e iso é aínda una idea. De momento, os xestores están bastante traballando na creación de hábitats potenciais paira o desmán.
No caso de que os traballos non tomen correctamente as medidas necesarias ou non lles deixen tomalas, González considera que en dez anos tamén desaparecerá de Gipuzkoa: "Á vista do que sucedeu en Álava e Bizkaia, sabemos cando o desmán está a piques de desaparecer e en Gipuzkoa está así".
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
