Creación do método científico
XVII. No primeiro terzo do século XX vimos dous grandes nomes: Kepler e Galileo. Os pasos dados naquela época impulsaron a ciencia por camiños sen retorno. O que en 1630 non era máis que un esforzo, materializaríase en breve, é dicir, publicáronse as leis paira expresar matematicamente o funcionamento do universo (como algo completo ou os seus partes), combinando cosmología e física.
A dinámica de Galileo, coa que o movemento, eixo da nova física, suporía a comprensión mecánica do cosmo en si mesmo. Entre outras cousas, a responsabilidade recaeu nun científico, Newton. O mundo converteríase nunha máquina de reloxos. Pero para que isto sucedese había que facer una revolución (a revolución científica) e nese traballo aparécennos outros dous grandes nomes: René Descartes e Francis Bacon.
Naquela época, XVII. A principios do século XX, o capital acumulado no ambiente de navegación utilizábase en manufacturas. O capitalista instalou nunha soa fábrica a traballadores dos distintos departamentos anteriormente dispersos, dando comezo á división do traballo. O produto obtido non era o resultado dunha persoa como antes, senón dun grupo. A produtividade aumentou, fixéronse mellores ferramentas e, de paso, máis especiais, perdéndose importancia a destreza manual que antes era moi apreciada.
O proceso produtivo dividiuse e cada un dos niveis desta cadea podía ser realizado por case calquera persoa. Bacon e Descartes coñeceron ese ambiente de cambio. Ambos rexeitaban a concepción especulativa da ciencia e do saber, defendendo que a ciencia debía estar ao servizo do home. A ciencia, entre outras cousas, debía alixeirar a carga de traballo convertendo ao home no xefe da Natureza.
Como consecuencia deste cambio no mundo da obra, Bacon e Descartes viron a necesidade dunha colaboración entre distintos sabios. Por iso relacionáronse con Mersenne, Huygens, Beeckmann e outros.
As novas concepcións da ciencia e a filosofía chocaron co saber oficial da época, o silogismo, o xenio persoal e o argumento de autoridade. Cando estes dous homes axitaron o estéril aparello silogístico dos escolásticos, marxinados nas universidades, converteuse nunha barreira paira o desenvolvemento da sociedade na que se estaban perforando toda a concepción da ciencia e a filosofía, e con ela una visión do mundo. A burguesía necesitaba o apoio da ciencia experimental paira fortalecerse a si mesma (Bacon) e as súas bases claras e comprensivas (Descartes).
Naquel ambiente, como foron as relacións destes dous homes coa Igrexa? Bacon tivo máis sorte que Descartes. El fixo o seu traballo en Inglaterra, onde estaban a levar a cabo a reforma relixiosa. Descartes, pola súa banda, atopábase en Francia e tivo que sufrir os fortes ataques da Igrexa. A pesar dos esforzos realizados paira demostrar a existencia de Deus a través da razón e fundamentar a metafísica na física, denunciárono como ateo e incluíron as súas obras no Index. Bacon reivindicou en voz alta a diferenza entre o descubrimento da natureza e o de Deus e, aínda que impulsou o desenvolvemento do primeiro, afirmaba que a verdade de Deus debía aceptarse sen crítica algunha como aparece na Biblia.
Descartes, pola súa banda, afirmaba que había dúas sustancias que non teñen nada que ver entre si: una material (res extensa) e outra espiritual (res cogitans). Grazas a iso, desde entón os científicos podían realizar as súas primeiras obras sen apenas barreiras relixiosas, a condición de que non entrasen no ámbito relixioso. A pesar das súas vantaxes, tamén tiña una parte negativa, é dicir, as obras de Descartes xeraron o problema de dividir o mundo en dous niveis: o material e o espiritual.
A confrontación destes dous niveis provocou a creación dun tipo de home que aínda existe no mundo da ciencia: un científico que cre non participar nos problemas relixiosos nin nos políticos.
Francis Bacon naceu o 22 de xaneiro de 1561 en York House, xunto a Londres. Fillo de boa familia, estudou no Trinity College de Cambridge. Máis tarde trasladouse a Gray’s Inn paira estudar Dereito e antes de terminar viaxou dous anos e medio. Durante os seus estudos coñeceu a París, Blois, Poitiers... explorando museos e bibliotecas. De volta a Inglaterra, tras os estudos de Dereito traballou como avogado e foi nomeado parlamentario. Con todo, e aínda que o seu oficio era o outro, mergullouse no mundo do saber e en 1605 escribiu dous libros baixo o nome de Of the proficience of Advancement of Learning.
Mentres na primeira fálase da vantaxe que ten o saber paira os reis e os políticos, na segunda trátase dos erros da sabedoría da época e de como os dirixiu. Logo, cando estaba na cima da súa actividade política, escribiu o libro titulado Instauratio Magna. O traballo debía ter seis apartados, pero o único que se publicou foi o segundo, Novum Organum. En 1621 por denuncia foi expulsado de todos os seus cargos. Retirado á súa casa de Gorhambury, dedicouse a investigar e escribir.
Este home foi moi discutido. Debemos recoñecer que non era un científico experimental. É inútil buscar algunha lei ou teorema que leve o seu nome e é certo que tamén queda fóra dos grandes logros da ciencia do seu tempo. Por exemplo, Copérnico, Kepler ou Galileo descoñecía ou descartaba obras. Cando se achegaba a unha ciencia determinada ou a outra, tiña una actitude anterior a Galileo. Entón, cal é o resultado deste home? Indicounos claramente o seu obxectivo: Dar servizo á Humanidade con luz nova sobre a natureza.
E cumpriu perfectamente este obxectivo converténdose en defensor da nova ciencia e reivindicando o criterio da función da ciencia que hoxe todos recoñecemos, é dicir, que o obxectivo da ciencia non é atopar verdades metafísicas sobre a natureza das cousas, senón conseguir camiños que aumenten e potencien o poder humano sobre a natureza. Paira iso enfrontouse a varias opinións vixentes no seu día. Pensemos no XVI. A finais do século XX en Inglaterra o coñecemento oficial era tamén escolástico e iso era una filosofía conservadora. En Bacon, na súa contra e contra Aristóteles, coñecido como o sofista miserable, enfrontouse con forza. Rexeitou a filosofía contemplativa e afirmou que os resultados prácticos da filosofía natural non só servían paira o benestar do home, senón tamén paira garantir a verdade.
Despois de que Bacon descubrise que os que facían inventos e descubrimentos eran artesáns, na maioría dos casos eran escasos, pobres e limitados. Pensou que o camiño paira mellorar esta situación era a unión entre a industria e a ciencia. A visión curta dos artesáns podíase mellorar a través da ciencia, é dicir, da teoría. Paira iso había que reorganizar completamente a ciencia e consideraba que o mellor camiño era facer una enciclopedia sobre a natureza e as artes.
Pero paira un só amigo era imposible. Farían falta moitos homes e de diferentes países. Por iso, o seu Instauratio Magna, ao que antes referimos, dedicouno ao rei Jakob I. No seu día non conseguiu aquel soño, pero anos máis tarde, concretamente en 1662, púxose en marcha en Londres a Royal Society (en parte) paira facer realidade as ideas de Bacon. Por tanto, debemos dicir que Bacon abriu o camiño sen cultivar a propia ciencia.
Seguindo este camiño, o outro nome que mencionamos anteriormente foi René Descartes (1596-1650). Naceu na Haye-en-Touraine. Era de boa familia e estudou nas xesuítas, pero o seu traballo máis prolífico fíxoo durante vinte anos en Holanda. Descartes puxo os cimentos da filosofía crítica moderna e abriu algunhas novas vías matemáticas útiles paira as ciencias físicas.
En moitas das ideas que se aceptaban no ámbito da filosofía sen discutir naquela época, implicitamente introducidas sen contrastar, había moitísimos avances que el fixo públicos. El quería construír una teoría nova desde a base. A esencia desta teoría non sería outra que a conciencia humana e a experiencia, que pretendía desde a creación mental da idea de Deus até a observación e experimentación no mundo físico.
No campo das matemáticas, Descartes deu un gran paso. Desenvolvendo as ideas existentes en hindús antigos, gregos e árabes, adaptou á xeometría procesos algebraicos. Ata que o fixo, paira resolver calquera problema xeométrico había que utilizar una habilidade especial. Descartes inventou o concepto de coordenadas. Por tanto, una vez tomados dous eixos coordenados (x e e), podemos expresar a posición dun punto (no plano) mediante dous números e mediante as súas fórmulas moitas figuras xeométricas (recta, elipse, parábola, etc.) podemos expresar. Se se dispón de fórmula, os problemas xeométricos podían exporse mediante ecuacións algebraicas e una vez resoltas pódense ler os resultados de forma xeométrica. Desta forma conseguiuse a solución de moitos problemas aínda inresolubles.
Descartes revelou a importancia do concepto que hoxe coñecemos como enerxía como obra dunha forza. Á fin e ao cabo, pensaba que a física era un conxunto de mecanismos e que o corpo humano sería un deles. Naquela época Harvey aceptou o devandito sobre a circulación do sangue (que dicía que circulaba polas veas e arterias) e no debate que se suscitou mostrouse a favor diso. Con todo, ao seu xuízo, a causa da circulación non era o latexado do corazón.
Na súa opinión, a causa do funcionamento da máquina humana estaba na calor que se producía no corazón mediante procesos naturais. Por iso, a alma racional e o corpo que goberna paira manterlle vivo eran dúas realidades completamente diferentes. Así pois, e como dixemos antes, Descartes é é o primeiro pensador a favor de todo o dualismo e estableceu una forte fronteira entre a alma e o corpo ou entre a mente e a materia.
Descartes tratou de investigar fenómenos paira mellorar os principios que se coñecían sobre a mecánica terrestre e parece que neste punto, aínda que a súa actitude filosófica fundamental era a outra, baseábase nas ideas greco-escolásticas da antítese. Enfrontou ao mundo da materia co do espírito. Os espíritos son persoais e descontinuos. Por tanto, a materia será impersonal e continua: a súa esencia debe ter extensión. O universo físico debe formar algo pechado e cheo, non hai ningún espazo baleiro.
A única maneira de facer que un corpo se mova neste mundo é o contacto que pode ter con outro, e iso ocorre en circuítos pechados; non hai ningún baleiro paira pasar por alí. De aquí, Descartes extraeu a teoría dos remolinos que se producen nun éter totalmente espazoso e non divisible. Así pois, como una pajita flotando na auga atrae cara ao seu centro ao remolino de auga, a Terra atrae a pedra que cae sobre ela ou os planetas atraen os seus satélites. Mentres tanto a Terra e os planetas arrástranse ao redor do Sol noutro remolino maior.
Anos despois, Newton demostrou que os turbulentos de Descartes non se axustaban ás observacións, pero no seu día logrou una gran fama. Limitar o terrible problema da amasada a leis dinámicas foi un intento valente que, desde esta perspectiva, propuxo a historia do pensamento científico. De feito, considerou o universo físico como una gran máquina e, por tanto, o seu funcionamento podía expresarse matematicamente. Paira os contemporáneos de Descartes os seus remolinos eran moito máis comprensibles, xa que o movemento transmitíase a través do contacto e non a través de forzas que, segundo Galileo, distanciaban.
Segundo a teoría de Descartes, inicialmente Deus deu movemento ao universo e logo abandonouno en por si, aínda que se desprazou pola súa vontade. O universo que Descartes indícanos é máis material que espiritual e máis indiferente que teolóxico. Deus pasou de ser Ben Total a ser Primeira Causa.
Descartes, segundo Galileo, pensaba que as calidades primarias (con predominio da extensión) son realidades matemáticas e que as outras calidades non son máis que as transposiciones das que perciben os nosos sentidos. Con todo, na súa opinión, a mesma mentalidade é tan real como a materia. Así, Descartes chegou ao dualismo: nun extremo atópase o mundo dos corpos e no outro o do pensamento: rex extensa rex fronte a cogitans. A materia en si, está totalmente morta e a súa actividade non é máis que o movemento que Divos deulle ao principio. De feito, Descartes nun extremo do seu dualismo é un mero materialista, xa que considera que as fraccións da materia non teñen ningunha lóxica de vida.
Este dualismo exponnos o problema da relación entre dúas cantidades que ao parecer non teñen nada que ver, a intelixencia e a materia. Nun mundo expandido e material, como pode influír una intelixencia inculta e inmaterial? Como poden producir sensacións inmateriais? Descartes dicía respecto diso: Porque Deus formou as cousas así.
O sentido de Descartes estendeuse a todos os ámbitos do coñecemento: filosofía, psicoloxía, metodoloxía, astronomía, mecánica, matemáticas, óptica, etc. Nalgúns ámbitos, como as matemáticas, as súas ideas mantivéronse firmes. Noutras ocasións, ensinounos que os futuros eran culpables. Con todo, Descartes, xunto con Bacon, é o precursor dunha nova metodoloxía que guiaría a nova ciencia.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
