Da terra ao espazo
Paira iso é necesario obter una enerxía cinética capaz de facer fronte a esta enerxía potencial, ou o que é o mesmo, una velocidade que permita facer fronte á gravidade. Denomínase velocidade de escape á velocidade mínima necesaria paira saír dun campo gravitatorio e en superficie é de 11,2 km/s. É dicir, si a un corpo en superficie dáselle esa velocidade, terá a enerxía cinética suficiente paira escapar do campo gravitatorio da Terra.
Paira superar este primeiro problema necesítase un gran foguete cheo de reis até o pescozo. De feito, o combustible necesario paira o envío dunha carga ao espazo pesa máis que a propia carga.
Queimando este combustible, o gas quente salgue dirixido nunha dirección e a alta velocidade, e por reacción de acción consegue o empuxe que o foguete vai cara arriba. O foguete non arrinca a unha velocidade de 11,2 km/s, pero ao seguir queimando combustible no camiño, vaise conseguindo máis enerxía cinética e con iso suficiente arranque de menor velocidade.
Pero os foguetes só serven paira viaxar de ida. Non se poden reutilizar. A medida que avanzan na viaxe, as partes vanse liberando paira reducir peso e aumentar a velocidade, e terminan perdidas no mar, na órbita da Terra ou no espazo. Non se recuperan.
Os rusos, por exemplo, utilizan foguetes de Soyuz paira trasladar aos astronautas á Estación Espacial Internacional (ISS), paira posteriormente aterrar nunha cápsula. Nos foguetes Soiuz poden ir 3 astronautas e en cada viaxe hai que utilizar un foguete novo.
Os estadounidenses, pola súa banda, utilizan transbordadores espaciais paira realizar viaxes de ida e volta. A diferenza dos foguetes, en certa medida son reutilizables. O lanzamento realízase da mesma maneira que os foguetes, pero son capaces de aterrar como avións, polo que poden ser utilizados repetidamente. As transbordadoras da NASA están deseñadas paira un centenar de voos, con capacidade paira 5-7 astronautas por viaxe. Con todo, desde o accidente de Columbia en 2003 atópanse en declive e practicamente fóra de uso. Ademais, segundo declaracións da NASA de 2004, prevese a retirada dos transbordadores paira 2010 e a súa substitución por barcos espaciais de Orio en fase de desenvolvemento. E esas novas naves espaciais servirán paira ir primeiro á Lúa e despois a Marte.
Pero tanto os voos dos foguetes Soiuz como os dos transbordadores espaciais adoitan ser orbitais, é dicir, non van máis aló da órbita terrestre. Na actualidade, son as únicas viaxes que realiza o ser humano.
Primeira parada: A lúa
Deixando atrás as viaxes orbitais, a parada máis próxima do espazo é a Lúa. De feito, tamén se atopa na órbita da Terra.
Na actualidade case todas as axencias espaciais teñen proxectos paira volver á lúa. As axencias espaciais europeas, chinesas, xaponesas e estadounidenses teñen previsto ir á lúa cara ao ano 2020. E tamén os indios e os rusos en 2030. Pero non só falan de ir, senón de quedar alí, porque teñen plans paira construír una base fixa. Os xaponeses queren facer a base paira 2030, mentres que os chineses e estadounidenses afirman que é posible que estea feita paira 2024. Agora están a tratar de chegar a acordos internacionais.
A NASA e a ESA tamén miran máis aló da Lúa e ven á Lúa como un paso intermedio cara a Marte. O programa Aurora da ESA, por exemplo, ten entre os seus obxectivos chegar a Marte en 2030.
Aos planetas
Pero, de momento, só as sondas espaciais viaxan aos planetas. Estas sondas colócanse no extremo dos foguetes paira poder saír do chan. É dicir, o foguete é o encargado de dar velocidade á sonda e despois, una vez saído da influencia da Terra, o foguete pódese deixar atrás e ir por inercia até onde se queira. Pero paira iso é necesario dar a dirección adecuada. E niso hai que estar moi fino, xa que o tamaño dos planetas é moi pequeno comparándoo coa súa órbita.
Para que a sonda chegue ao obxectivo desexado, mediante simuladores de gravidade realizan cálculos moi precisos. Estes simuladores simulan o percorrido da sonda, tendo en conta a gravidade de todos os demais planetas e masas, calculando ademais da dirección a dar á sonda o tempo exacto de lanzamento. A isto chámaselle xanela de lanzamento.
Con todo, a propia sonda tamén ten pequenos propulsores paira realizar correccións de dirección. Por tanto, o foguete dálle velocidade e dirección, pero logo pódense facer correccións no camiño.
Carambolas sen impacto
Como xa se indicou, o envío dunha sonda a un planeta debe ter en conta a forza de gravidade dos planetas que van actuar ao longo do camiño. Pero non só se ten en conta, tamén se pode utilizar o campo gravitatorio dos planetas paira conseguir una maior velocidade. É o que se chama axuda gravitatoria. Por exemplo, a axuda gravitatoria de Júpiter e Saturno pode ser moi útil paira ir a Urano.
Paira beneficiarse da axuda gravitatoria é necesario dirixir a sonda por detrás dun planeta de gran masa. É dicir, facer pasar a sonda polo punto que acaba de pasar o planeta na súa órbita. Deste xeito, o planeta atraerá e, por tanto, daralle velocidade. Una vez alcanzada a velocidade, pode saltar ao seguinte planeta coma se fose un xogo espacial de billar. Ademais, esta forma de viaxar permite observar varios planetas nunha mesma misión.
Pola súa banda, a sonda Voyager 2 abandonou Titán e, ademais de Júpiter e Saturno, visitou Urano e Neptuno en 1986 e 1989. O Voyager 2 é o único que visitou estes dous últimos planetas.
O apoio gravitatorio é tan útil que en ocasións a viaxe pode iniciarse en sentido contrario. Paira enviar a Saturno Cassini-Huygens, foi enviado primeiro a Venus. Alí recibiu a axuda gravitatoria en dúas ocasións e logo, coa axuda da Terra e de Júpiter, serviuse paira chegar a Saturno.
Neste momento, a sonda New Horizons acaba de contar coa axuda de Júpiter, ou o está facendo paira chegar a Plutón e Karon. Iso si, mentres está preto de Júpiter, está a sacar fotos paira estudar aquel planeta e as súas catro lúas máis grandes. Este traballo, que se prolongará até xuño, espera chegar a Plutón paira o ano 2015. Se non contase coa axuda de gravitación de Júpiter, tardaría catro anos máis en chegar a Plutón.
Próxima parada: Marte?
Aínda que as sondas espaciais han chegado moi lonxe, no caso do home as cousas complícanse moito. Tras volver á Lúa, as axencias espaciais han marcado o seguinte obxectivo en Marte. Pero non será fácil. De feito, a misión de aquí a Marte pode ser case dous anos. Hoxe en día, iso significa que os astronautas deberían vivir dous anos sen gravidade. E o corpo humano non é capaz de vivir sen gravidade durante tanto tempo.
En ausencia de gravidade, os ósos perden calcio, os músculos se atrofian, o sistema cardiovascular retárdase, fórmanse menos glóbulos vermellos e o sistema inmunológico debilítase, entre outras cousas. De feito, moitas veces menciónase que a falta de gravidade aseméllase aos procesos que se producen coa idade. Por tanto, este tipo de viaxes requiriría de buques espaciais que xeran gravidade artificial. Pero, de momento, non existe.
Os que soñan con ir aos planetas como turistas, polo que terán que enfrontarse, de momento, á realización de voos orbital. E paira iso deberán manter o peto quente. A Axencia Espacial Rusa ofrece viaxes espaciais por 15 millóns de euros e todos os voos até 2009 están ocupados.
Un paseo polo espazo
O primeiro turista do espazo foi Dennis Perico, quen pasou sete días na ISS en 2001. Foron e serán máis. Ademais, hai moitos empresarios que escoitaron diñeiro en viaxes espaciais e hai varios proxectos en marcha. A maioría propón vehículos que realizarán voos suborbitarios e teñen previsto viaxar a unha altura de entre 100 e 160 quilómetros.
A nave espacial SpaceShipOne pode ser una das utilizadas paira este tipo de viaxes. Trátase da primeira nave espacial financiada exclusivamente por diñeiro privado que en 2004, nun prazo de dúas semanas, conseguiu subir dúas veces a 100 quilómetros de altura, con 3 persoas no seu interior. Agora queren pór en marcha una flota deste tipo de naves espaciais paira completar a liña espacial Virgin Galactic. Xa comezaron a reservar voos e esperan que o primeiro voo realícese en 2008.
Outro proxecto privado é Blue Origin. Recentemente expúxose o vídeo do voo do primeiro prototipo chamado Goddard en novembro de 2006. O aspecto de Goddard é curioso: ten forma de campá e catro patas, e despídese e aterra verticalmente. Nesta primeira proba só subiu a 85 metros. No entanto, prevese iniciar a oferta de voos comerciais a 100 quilómetros paira 2010. Nestes voos, ademais do piloto, prevese que acudirán outras tres persoas.
Hoteis de mil estrelas
Pero, ademais das viaxes, hai quen quere pór en marcha o negocio dos aloxamentos espaciais. Bigelow Aerospace retoma o deseño dos hábitats espaciais inchables do programa Transhab abandonado pola NASA no seu día e xa en xullo de 2006 enviou a órbita o módulo de test Genesis 1. Este ano teñen previsto enviar Genesis 2 e pór en marcha a primeira estación espacial comercial paira 2010. Chamarase Nautilus e terá 330 m 3.
Comezará a colonización do espazo cos aloxamentos espaciais? E é que, polo menos algúns creen que isto chegará antes ou despois. Michael Griffin, director xeral da NASA, falou: "...a longo prazo, as especies do planeta Terra non poderán sobrevivir... Se os seres humanos queremos vivir centos, miles ou millóns de anos, deberemos colonizar outros planetas... Non se cando será, pero chegará un día en que fóra da Terra vivirá máis xente que na Terra... Sei que o home colonizará o sistema solar e algún día chegará máis lonxe..."
Baseada na entrevista ao enxeñeiro Danel Madariaga no programa de radio Norteko Ferrokarrilla. Paira escoitar a entrevista: www.elhuyar.com/norteko_ferrokarrilla/
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
