Xardinaría verde-verde
A xardinaría ambiental diferénciase da tradicional pola súa importancia paira o medio ambiente. A xardinaría ambiental trata de minimizar o impacto negativo da xardinaría tradicional sobre o medio ambiente, asumindo funcións que non contempla.
De feito, na xardinaría tradicional, os xardíns deséñanse con fins estéticos e de lecer. Pero non se trata dun beneficio paira o medio ambiente, aspecto que moitas veces se descarta por completo. Por iso, ás veces utilízanse demasiados fertilizantes minerais e pesticidas, e con frecuencia plántanse plantas de rega en lugar das máis adaptadas á contorna. A introdución de especies foráneas ten ademais o perigo de que algunhas delas sexan invasoras.
Beneficios das zonas verdes nas cidades
A xardinaría ambiental trata de reducir os efectos nocivos da xardinaría convencional e reforzar o efecto beneficioso das zonas verdes. E é que calquera xardín ten un efecto beneficioso na cidade.
En 1962 levou a cabo un estudo no Hyde Park de Londres, no que se constatou que o aire que atravesaba o parque tiña un 25% menos de contaminantes, é dicir, o parque actuaba como filtro de contaminación. En investigacións posteriores obtivéronse resultados similares, demostrando agora a capacidade de almacenamento, absorción e transformación de contaminantes.
As zonas verdes con grandes árbores son máis eficientes na limpeza do aire. A superficie das follas das árbores é cen veces maior que a da copa. Isto permite detectar moitos contaminantes no aire. Algúns destes contaminantes, principalmente o po e as partículas sólidas, permanecen nas follas. Cando chove pasan ao chan e este absórbeos.
Ademais, no chan hai microorganismos que converten o monóxido de carbono en dióxido de carbono.
Doutra banda, as árbores absorben contaminantes como o ozono e o dióxido de xofre, abundantes nas cidades, así como metais pesados como o cadmio e o chumbo.
Ademais da contaminación do aire, os xardíns reducen a contaminación acústica. As follas das árbores e arbustos reducen o ruído, sobre todo sons de baixa frecuencia. É por iso que se utilizan como pantallas acústicas nas marxes das estradas.
As zonas verdes tamén inciden no clima local. Por exemplo, as árbores absorben a calor e a radiación solar, polo que no verán poden estar 6 ºC menos baixo as árbores que nas rúas da cidade. Ademais, a auga transpirada polas árbores aumenta a humidade relativa, aumentando a sensación de frescura. Cando chove, pola contra, a forza da pedrera queda atenuada polas follas e prodúcese de forma similar co vento: nunha superficie entre 10-15 da altura da planta, a velocidade do vento diminúe á metade.
Coidando o medio ambiente
Paira preservar o medio ambiente utilízanse pesticidas de uso común en agricultura ecolóxica en xardinaría ambiental. Con todo, antes de utilizar estes produtos, o xardineiro utiliza diversas técnicas paira previr enfermidades e pragas.
Por unha banda, recoméndase que os chans se atopen en bo estado e adaptados ás especies vexetais, evitando así a aparición de enfermidades. Por suposto, as plantas tamén deben ser apropiadas paira o clima e a contorna.
Ademais, a maior número de especies diferentes, maior dificultade paira a extensión de enfermidades e pragas. No entanto, no caso de que algunha planta enferme, procederase a retirar a parte ou a totalidade da planta afectada e á súa queima paira evitar a contaminación do resto. E é conveniente desinfectar os utensilios utilizados en pódaa dunha planta antes da súa utilización con outra. Todo isto chámase loita cultural.
Doutra banda, utilízase tamén a loita biolóxica. Consiste no uso de especies que sexan parásitas ou depredadoras paira controlar os organismos causantes das pragas. Por exemplo, a mariquita aliméntase de piollos vexetais adultos e larvas, e a araña atrapa moitos insectos, entre eles piollos vexetais.
As plantas tamén actúan contra as pragas: os cítricos, o lavanda, o romeu e outras plantas aromáticas escorrentan aos insectos e o saúco separa aos topos. Pola súa banda, as plantas e a hiedra cun fácil acceso ao néctar atraen insectos que controlan organismos nocivos.
Con estas medidas evítase o uso de pesticidas. Tamén é importante establecer sistemas de xestión adecuada da auga, así como seleccionar plantas que non requiran rega continua. Deste xeito, non se gasta tanto auga como en xardíns tradicionais.
A natureza como exemplo
Nos deseños de moitos xardíns tradicionais predominan as liñas rectas e as figuras xeométricas. As cidades tamén son así: rúas rectas, casas cadradas... Na natureza hai moitas formas diferentes e nada é tan regular, á vez que as formas da natureza gardan harmonía e equilibrio.
En xardinaría ambiental tómase a natureza como modelo e rompe a rixidez xeométrica dos xardíns tradicionais paira lograr un efecto natural. Así, a superficie terrestre non é plana, senón con pendentes e curvas. Os camiños son inclinados e xógase con plantas de diferente tamaño e altura. As plantas fórmanse no tramo de roca e as propias pedras salguen do chan, non están apoiadas sobre o mesmo. As charcas, en lugar de ser de formigón, deséñanse paira o seu aspecto natural, tendo en conta materiais, fondo, marxes e vexetación acuática. Os chorros de auga substitúense por saltos de auga... O obxectivo é evitar elementos non naturais e conseguir un aspecto armónico e natural.
Para que a zona verde estea integrada na contorna, procuran utilizar especies autóctonas e imitar á comunidade vexetal de ao redor. Con todo, no pasado introducíronse numerosas especies foráneas seguindo o exemplo dos xardíns británicos, que agora están perfectamente adaptadas ao clima e á contorna, crecen máis rápido que as autóctonas e son máis baratas.
As comunidades vexetais máis significativas do País Vasco son os encinares, robledales, hayedos e piñeirais. A súa implantación nos xardíns non é fácil, pero paira algúns cidadáns son a representación máis próxima da contorna natural do lugar. Por tanto, a xardinaría ambiental desempeña tamén una función pedagóxica.
Ven á protección do xardín!
A utilización de plantas autóctonas nos xardíns tamén é beneficiosa paira a fauna. De feito, moitos invertebrados aliméntanse de plantas autóctonas, que atraen a outros animais. Ao tratarse dunha situación natural, estes invertebrados non se converten en pragas. Pola contra, o risco de pragas con especies foráneas é moito maior, xa que son moi poucas as especies que atacan aos invertebrados que poden vir con plantas foráneas, e polo seu rápido crecemento, os depredadores non poden controlalos.
Ademais, as froitas das plantas autóctonas son comestibles na maioría dos casos e comen aves e roedores.
Una das formas de proliferación de animais na zona verde é dotarlles de aloxamentos especiais. Os carboeiros, as amilotxas, a cintura paxaros, os garrapos e outros paxaros viven nos buracos das árbores, pero nas árbores de parques e xardíns non hai moitos buracos. Paira crear espazos adecuados paira os paxaros pódense instalar caixas de paxaros. Non é un beneficio inútil: estes paxaros comen insectos e axudan a controlar as pragas.
Canto máis grandes son as zonas verdes, máis posibilidades danse aos animais máis grandes paira crecer nelas. As lagartijas, sátichos, ratos e ardillas reprodúcense máis si teñen espazo suficiente, e os seus predadores, está claro, se teñen acceso á zona verde. Paira iso pódense construír pasarelas de conexión co exterior da cidade.
Moitas veces é imposible facer todas estas cousas. O aforamento é limitado e na maioría dos concellos aínda se observa máis o custo que o medio ambiente. Con todo, cada vez son máis os xardineiros que teñen en conta as bases da xardinaría ambiental e aplícanas na medida do posible. En consecuencia, é máis frecuente a creación de parques de aspecto natural e a presenza de especies vexetais comúns nos bosques autóctonos nos parques. En beneficio do medio ambiente e da cidadanía.
Catro culturas, catro xardíns
Ao longo da historia realizáronse xardíns de diferentes estilos adaptados ao lugar e a época. Nos xardíns de hoxe, polo menos en parte, percíbense efectos tanto dun como doutro.
Quizá os máis estraños sexan de estilo oriental. Os xardíns de Xapón son o exemplo deste estilo: buscan o equilibrio de forzas e están moi relacionados coa cerimonia do té. O lugar ideal paira encher este rito é o xardín, polo que son lugares moi tranquilos e con pedras que convidan aos visitantes a quedar e gozar da paisaxe.
Nos xardíns islámicos tentan imaxinar o paraíso que se mencionaba no Corán. Paira escapar do deserto, a calor e a area, buscan humidade e sombra. Paira iso contan con árbores e canles.
Nos xardíns de estilo francés cóidase moito a xeometría. As árbores están en fileiras e os camiños están ben delimitados e teñen gran importancia tanto os xogos creados con auga como as esculturas.
Con todo, os xardíns ingleses son os que máis influíron na xardinaría de aquí. Neste estilo mírase á natureza e, coincidindo coa época do romanticismo, os xardíns albergan pequenos bosques, covas, outeiros artificiais, recunchos cheos de flores... Tamén outorgan especial importancia ás especies foráneas, creando lugares apropiados paira a implantación de especies exóticas.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
