Enfermidade do soño. Como salvar África?
O tripanosoma, causante da enfermidade do soño, é un parásito coñecido desde principios de século. Protozoario extracelular. Dispón dun flagelo que facilita a deslocalización de líquidos biolóxicos e intercelulares. A mosca Tse-tse ou Glossina morsitans é a que, tras a absorción do sangue do afectado, transmite o tripanosoma ao home. Antes de chegar á situación infecciosa, o tripanosoma desenvólvese na mosca tse-tse nun complexo ciclo de 15-30 días de duración.
Doutra banda, hai poucas moscas tse-tse infectadas, ao redor dun milleiro. Pero cada tres días transmiten o parásito en cada toma de sangue, que se produce durante o seis meses que sobrevive. Aliméntanse pasando dunha persoa a outra, o que explica a influencia familiar ou comunitaria (influír no mesmo lugar de actividade). Os domicilios da mosca Tse tse son moi numerosos, sobre todo na sabana, nas zonas de auga e baño e nas zonas forestais.
De feito, as enfermidades do soño son dous: una crónica, transmitida polo Tripanosoma gambiense (estendido en África central e occidental) e outra grave, causada polo Tripanosoma rhodesiano e que castiga a África oriental e África austral. Morfológicamente ambos os parásitos son iguais. Reprodúcense no sangue das persoas afectadas, logo invaden os ganglios e finalmente atacan ao sistema nervioso provocando lesións incurables.
Pero o home non é o único depósito do tripanosoma. Desde hai tempo sabemos que a rhodesiana Tripanosoma infecta a animais silvestres e domésticos. E en estudos recentes realizados en África Occidental conclúese que o porco e tamén o can son depósitos de Tripanosoma gambiense.
A enfermidade do soño se cura facilmente se se contrae a tempo; é dicir, cando o parásito está disperso polo sangue e os ganglios. O medicamento utilizado paira curar a enfermidade, a pentamidina, foi descartado en beneficio da profilaxis. Desgraciadamente os signos iniciais da enfermidade non son moi precisos.
Moitas veces non se percibe ao adulto da mosca infectada e a persoa agredida sofre síntomas similares aos da gripe. Na segunda fase da enfermidade, o parásito capta o cerebro e aparecen síntomas neurológicos graves. O paciente soa que o seu humor cambia e sofre calafríos e movementos incontrolables. Posteriormente tórnase progresivamente e entra en estado de coma máis ou menos. A enfermidade alcanza o corazón en niveis agudos e evoluciona durante varias semanas até a morte.
A sociedade americana Marion Merrel Dow sacou recentemente un novo medicamento chamado Ornidyl. Esta sustancia bloquea a encima indispensable paira a proliferación do parásito (ornitina decarboxilasa). Esta reprodución no sistema nervioso é a causante da enfermidade e ás veces a causa da morte. As investigacións sobre este medicamento realizáronse principalmente en Francia. Instituto de Investigación Merrel Dow de Strasburgo.
Antes de Ornidyla, todos os medicamentos que se atopaban paira tratar a fase nerviosa da enfermidade tiñan efectos secundarios importantes (trombosis venosa, minor, erupciones, etc.). Do 1 ao 5% dos casos tratados con melarsoprola (un derivado do arsénico) morren. Ademais da súa toxicidade, moitas veces é ineficaz; os pacientes resistentes a este medicamento son cada vez máis numerosos. A ornidyla tamén se demostrou eficaz na fase neuro lóxica.
O único problema é que durante dúas semanas, de dúas a catro veces ao día, inxéctase por vía intravenosa. Administrarase en centros especializados, é dicir, en lugares pouco accesibles á poboación como foco enderótico da enfermidade. Ademais, o tratamento de dúas semanas custa ao redor de 140 dólares e non parece que os países afectados poidan compralo sen axuda exterior.
A "vitalidade" da enfermidade do soño explícase en gran medida pola capacidade do tripanosoma de disfrazar a súa identidade. Transfórmase unha e outra vez alterando a estrutura das glicoproteínas que o envolven. Paira iso utiliza un truco: non os ensina á vez, senón despois do batido, o ADN que codifican as glicoproteínas, é dicir, o seu material xenético. Cando o organismo está contaminado, o sistema inmunitario xera anticorpos paira a eliminación de parásitos, pero os sobreviventes teñen a posibilidade de formar una nova identidade e mentres o sistema inmunitario crea outros anticorpos teñen tempo paira reproducirse.
Máis de mil formas parásitas, por tanto, non están censadas, o que elimina todas as posibilidades de atopar vacinas. Ante esta estratexia, o sistema inmunitario pode actuar contra os tecidos do organismo. As investigacións non están moi avanzadas, estes mecanismos non se coñecen ben, pero probablemente son a orixe das lesións que a enfermidade do soño provoca no corazón e o cerebro.
O sistema inmunitario queda totalmente desarmado ante o tripanosoma? Non hai ningunha proba formal de autocuración. Con todo, cando varias persoas afectadas han volto a aparecer tras ocultarse durante meses, hase visto que non eran portadoras do virus. Hai una cousa clara: hai persoas que toleran o tripanosoma. A pesar de que o parásito está no seu sangue, durante anos non mostran ningún indicio clínico. Con todo, estes portadores son perigosos: hai que atopalos paira romper a cadea de transmisores.
A OMS, xunto co Banco Mundial, acompañoulle en 1975 cun amplo programa de investigación sobre enfermidades tropicais. Os traballos sobre a enfermidade do soño teñen un orzamento anual de 1,4 millóns de dólares. Na última década utilizáronse 16 millóns de dólares en todo o mundo paira desenvolver 400 proxectos. Estas investigacións poderán abrir novas vías terapéuticas, pero de momento están en fase de iniciación. Entre estes traballos, realizados pola unidade de bioquímica de proteínas normais e patolóxicas do Inserm de Lille, axudaron a comprender mellor os puntos de ancoraxe das glicoproteínas na superficie do tripanosoma. Os realizados pola universidade holandesa de Groninga permitiron coñecer mellor a estrutura destas moléculas. O tripanosoma converteuse nun modelo normal de laboratorio nos estudos de control da expresión xenética.
A posta en marcha de novos tests serológicos permite, en teoría, un seguimento masivo. Pero só en teoría, porque falta que a poboación afectada benefíciese diso. A enfermidade do soño é una enfermidade rural que require desprazarse aos lugares nos que se atopa a poboación, o que supón una gran mobilidade e una continuidade. A inspección sanitaria non pode delegarse unicamente no médico da localidade. Deberán crearse equipos nacionais especializados, coches en bo estado, medios de pago de enfermeiras, etc.
Todo iso unido á experimentación de varias vías contra a mosca tse-tse. Cabe destacar a dispersión de insecticidas polo avión ou helicóptero. Pero as súas consecuencias ecolóxicas non son de broma e esta vía só se utiliza en casos excepcionais. O método máis sinxelo e eficaz é utilizar trampas. Os investigadores de Orstom utilizaron esta vía de captura barata e non contaminante. Utilízanse trampas de cor azul eléctrico que atraerá á mosca tse-tse fregando con insecticida.
En Uganda, en 1989, na comarca de Busoga, en 2.850 quilómetros cadrados, instaláronse 8.000 trampas deste tipo. O número de moscas tse-tse diminuíu nun 98% en nove semanas e o sun enfermo do soño nun 80% en tres meses. Con todo, estes instrumentos deben coidarse constantemente para que a vexetación non os oculte. No mellor dos casos, os equipos especializados que acoden a informarse fan responsable á poboación.
Aínda máis esperanzadores son pantallas empapadas de insecticida. Estas ferramentas, ideadas por Claude Laveissiére de Orstom, permiten a participación directa da poboación local, que pode levar. O primeiro que se utilizou nos bólicos e antes de fin de ano era en Uganda e Congo. Recentemente investigadores da universidade de Oxford pensaron en utilizar indicadores de vexetación obtidos vía satélite paira tentar predicir as contornas nos que opera a mosca tse-tse. Non viven e non se reproducen se a humidade relativa non é do 50 ao 85% (segundo especies).
En base ás imaxes de satélite utilizadas paira as previsións meteorolóxicas, sistematicamente analizáronse os índices de vexetación de varios anos establecidos, que permitiron estudar tamén lugares inaccesibles no Land Rover. Dado que a vexetación está estreitamente relacionada co grao de humidade, o que determina a mortalidade e fecundidade das moscas, é posible prever zonas cun alto grao de supervivencia. Así se identificaron algunhas zonas do norte dos Bolicos. Neste momento prevese realizar un mapa das zonas de risco.
Con todo, non hai razón paira ser angustiado. Todas as frontes (estudos previos, loita antibectorial, educación, etc.) só a vixilancia sistemática e regular provocará una diminución da frecuencia de ender na poboación a niveis aceptables (en torno ao 2%). Pero ante os problemas aos que se enfronta África, é difícil atopar saída a este problema. A enfermidade do soño é só una calamidade máis.
A maioría das economías están deterioradas e hai problemas de maior prioridade. Paira empezar, pouca nutrición. Zairen, por exemplo, pasou a frecuencia da enfermidade do soño dun 0,01% a un 12% nalgúns anos e dun 18% nalgunhas rexións. A guerra non axudou nada. As loitas, como en Sudán, fixeron a situación aínda máis dramática. Este país conta con menos do 5% de poboación sometida a inspección sanitaria. En 1990 os sudaneses puideron escapar do seu país, cos que levaron a enfermidade ao noroeste de Uganda: No hospital Moyo, dos 425 pacientes estudados no primeiro trimestre de 1990, detectáronse 251 nasais e 166 repatriados procedentes de Sudán.
Segundo as últimas estimacións realizadas pola OMS, a prevención, detección e tratamento da enfermidade do soño estímase en 10.000 dólares anuais por 100.000 persoas. Necesitaríase un orzamento aproximado de 13 ou 14 millóns de euros anuais paira atender a 12 ou 13 millóns de persoas en risco. Seis dos once países africanos máis atacados teñen un produto nacional bruto de 500 dólares por habitante e o seu orzamento anual paira a saúde é inferior a 10 dólares por habitante. A saúde e a pobreza son, por tanto, absolutamente incompatibles...
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
