Avances nas enfermidades agudas

A xente sabe que a leucemia é un cancro de sangue polo que é comprensible o medo e a desesperación que xera.

Con todo, non é tan coñecido que as leucemias poden ser moi variadas, e si empezamos a clasificalas, primeiro distinguiremos dous grandes grupos: os agudos ou os que matan a curto prazo e os crónicos ou os que evolucionan a máis longo prazo. Nesta ocasión, porque os avances máis esperanzadores conseguíronse nas últimas décadas nesta enfermidade, referireime ás leucemias agudas, e especialmente a un tipo que aparece nos nenos: a leucemia aguda linfoblástica.

Recentemente foron publicados polo St. Jude Children’s Research Hospital de Estados Unidos os resultados obtidos no tratamento desta enfermidade nos últimos 30 anos e considero interesante ofrecer una supervisión. Desde 1962 até 1988 1.702 nenos menores de 18 anos que padecían leucemia aguda linfoblástica foron tratados con 11 protocolos diferentes de tratamento. No entanto, podemos agrupar os seguintes protocolos en 4 grupos:

  • Lote A: Componse de 4 protocolos utilizados entre 1962 e 1966. Naquela época coa quimioterapia conseguíase a desaparición das células malignas do sangue.
  • Lote B: Formado por 5 protocolos utilizados entre 1967 e 1979. Ante a reaparición da enfermidade en moitos nenos do primeiro grupo no Sistema Nervioso Central, comezouse a utilizar a radioterapia contra este sistema.
  • Lote C: Protocolo utilizado desde 1979 até 1983. Utilizáronse novas drogas quimioterápicas.
  • Lote D: Protocolo utilizado desde 1884 até 1988. Temos un protocolo que consiste en aumentar ao máximo a dose de drogas que se utilizan ao comezo do tratamento e combinar as que se complementan entre si. A duración do tratamento é superior a 2 anos.

Como se pode apreciar na figura, a proporción de nenos que sobreviven aos 5 anos do diagnóstico sen enfermidade aumentou continuamente do grupo Á o grupo D. Así, si no grupo A só tiñamos o 9% sen enfermidade, no grupo B eran o 36%, no grupo C o 53% e no grupo D o 71%. Por outra banda, os médicos saben que nos estudos realizados ao neno a supervivencia de quen teñen certos síntomas adoita ser máis curta, pero tamén podemos dicir que a supervivencia destes nenos aumentou moito.

Dando un exemplo de neno con bo prognóstico, supoñamos que un neno é branco de raza, de 1 a 10 anos, con menos de 50.000 leucocitos ou glóbulos brancos e do grupo D. A probabilidade de que este neno viva sen enfermidade aos 5 anos é do 86%. Como exemplo de mal prognóstico podemos pór ao neno negro, de menos dun ano ou máis de 10 anos, con máis de 50.000 leucocitos e do grupo D. A probabilidade de supervivencia sen enfermidade aos 5 anos paira este neno sería aproximadamente do 60%.

Nos primeiros grupos de diferentes tratamentos, os maiores problemas debíanse á recaída tras a desaparición da enfermidade. Os lugares máis comúns paira a reaparición da enfermidade eran o sangue, o sistema nervioso central e os testículos. Nos últimos grupos comezan a aparecer efectos secundarios de tratamentos máis compactos e agresivos, sobre todo infeccións e outros cancros.

Puidéronse analizar os problemas que a longo prazo apareceron nestes nenos tras un seguimento clínico medio de 18 anos. Tiveron 29 casos denominados cancros sólidos e 27 casos de leucemia aguda mieloide. Tamén poden presentar fallos no crecemento ou desenvolvemento corporal (sobre todo porque poden ser máis baixos) e alteracións e deficiencias no desenvolvemento intelectual e psicolóxico.

Aínda que neste traballo só se fai referencia aos nenos, a leucemia aguda linfoblástica pode afectar tamén aos adultos e os resultados do tratamento neles son menos satisfactorios. Aínda que inicialmente conséguese a erradicación da enfermidade nun 70-80% dos casos, aos 5 anos a proporción que sobrevive sen enfermidade é do 35%, a metade do que se consegue nos nenos. Ademais, se este adulto é maior de 50 ó 60 anos, os resultados son aínda máis baixos.

Nalgúns casos con risco de recaída tamén se pode realizar un transplante de medula ósea, pero deixaremos este tema paira outro.

Por tanto, está claro que moitos nenos enfermos de leucemia aguda linfoblástica curáronse e continúan os esforzos paira seguir mellorando os resultados. Que entre una xanela aberta á esperanza e una luz cada vez máis brillante.

Nota: Na maioría dos países europeos, incluído o País Vasco, obtéñense resultados similares e non hai atrasos respecto de Estados Unidos.

A probabilidade de supervivencia e de ausencia de enfermidade ao longo dos anos e en función dos distintos grupos de tratamento presenta un notable incremento.
Babesleak
Eusko Jaurlaritzako Industria, Merkataritza eta Turismo Saila