Cable óptico polo Atlántico
A liña ten una lonxitude de 6.680 km. A implantación do cable comezou en Tuckerton de Nova Yersey. A compañía americana ATT (American Telephone and Telegraph) foi a que instalou a maior parte do cableado, 5.855 km. O custo deste traballo foi de 250 millóns de dólares. A asociación británica Standard Telephones and Cables establecerá os últimos 520 km desde a estación de conexión que se mergullará até a localidade de Widemouth, paira o que gastará 52 millóns de dólares. O ramal desde a estación de conexión até o Penmarch de Bretaña será establecido pola empresa francesa CIT Alcatel con 310 km de cable e 33 millóns de dólares. Os de ATT serán os encargados de que o tres sistemas de 25 anos de vida sexan compatibles.
O cable TAT-8 está formado por dous pares de cables de fibra óptica atravesados por un raio láser de 1,3 micras. Dado que a velocidade de transmisión de datos utilizada é de 296 Mbps, a transmisión total do dez números do dicionario enciclopédico Larousse podería realizar ao redor de doce segundos. Doutra banda, instalaranse repetidores ao longo de toda a liña, é dicir, dispositivos que reciban o sinal do cable e xeran a mesma pero sen ruído e con maior potencia. A distancia entre repetidores é de 57,5 km. Nos finais da liña, os detectores de fotóns converterán os impulsos luminosos en impulsos eléctricos para que posteriormente os mesmos formen vídeos ou sinais sonoros analóxicas.
O primeiro cable transatlántico foi a liña telegráfica que se estableceu entre Terranova e Irlanda en 1858. Pero até 1956 a transmisión de chamadas telefónicas facíase por radio. Foi entón cando se estableceu o primeiro cable transatlántico utilizado paira telefonía, o TAT-1. Unía Estados Unidos con Escocia e a súa capacidade era de 52 conversacións telefónicas á vez. Desde entón o número de cables mariños foi crecendo de forma ininterrompida.
A idea das transmisións ópticas é antiga, pero só se fixo práctica tras a invención do láser. Uno dos principais problemas que houbo que resolver no desenvolvemento deste sistema de comunicacións foi o do soporte da transmisión, xa que o aire non era nada adecuado debido ás perdas de sinal que xeraba. En 1970 quedou demostrado que a fibra óptica de vidro era o mellor soporte.
As fibras ópticas teñen varias vantaxes: os sistemas de transmisión utilizados polos cables de cobre requiren un repetidor de quilómetro e medio paira reforzar o sinal, mentres que as fibras ópticas requiren dun repetidor de 50 quilómetros cada un, como se comentou anteriormente. Por outra banda, a fibra óptica non conduce electricidade, polo que non sofre interferencias electrostáticas que diminúan a calidade das transmisións. Estas interferencias fan que nos cables de cobre actuais o nivel de ruído (é dicir, a tensión eléctrica non sinal) sexa relativamente alto.
Actualmente prodúcese un atraso de medio segundo en enlácelos de satélite das transmisións transatlánticas, que supoñen o 60% do total, xerando un eco incómodo nas comunicacións de voz. Estes atrasos débense, loxicamente, á estrutura do propio sistema. O sinal debe viaxar até un satélite afastado da Terra a 36.000 km e volver de novo con medio segundo. As fibras ópticas non presentan este tipo de fallos e ademais son moito máis difíciles de espiar que os cables de cobre e os satélites, o que é una característica de gran importancia paira os bancos e gobernos.
Con todo, as empresas americanas posuidoras de satélites non ceden con facilidade e recoñecen que os satélites están por moito tempo. O argumento máis duro dos partidarios dos satélites neste debate é a fraxilidade do cable de fibra óptica. Pode ocorrer que rompa o cable óptico e tárdase uns 6 meses en localizar a rotura e reparala. Hai dous anos os de ATT descubriron que os cables ópticos emiten una sinal que atrae ás quenllas, e en máis dunha ocasión estes han amarelado e roto o cable. Despois os enxeñeiros do ATT cobren a calva con outra capa máis dura.
Hai outro problema. A súa fraxilidade obriga a deixar o cable óptico no fondo do mar con precisión e lentitude. Na implantación do TAT-8, os primeiros 1830 quilómetros da zona americana foron bastante difíciles, xa que a plataforma continental non é moi estable. O cable por tanto foi enterrado 60 cm mediante o robot. Paira o camiño que quedaba, o robot escavou una gabia paira aloxar o cable e despois tapouse con remolinos de auga mariña. O abandono do cable realizouse a unha velocidade media de 10 km/h.
En 1991 instalarase un novo cable transatlántico denominado TAT-9. Custará 400 millóns de dólares e terá o dobre de capacidade de transmisión do TAT-8. Pero antes, este ano tamén se instalarán 16.000 km de cables de fibra óptica no Pacífico paira comunicarse entre California, Hawai, Guam, Illas Filipinas e Xapón. Todo o proxecto custará uns l600 millóns de dólares.
Como se ve, o éxito dos cables ópticos é espectacular e cada vez está a adquirir maior importancia entre os soportes de transmisión actuais.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
