Cabalos de mar en perigo de extinción
O nome de cabalos de mar débese, como é obvio, á súa similitude cos cabalos de terra. De feito, teñen un rostro con forma de cabalo de catro patas e un extremo. Pero aí terminan as similitudes.
Particularidades
Entre as características anatómicas do cabalo mariño destacan o extremo circular e os ollos que se moven por si mesmos. Con corpo estreito e esqueleto cutáneo de aneis oscópicos, a súa arxila amasadora é moi útil paira unirse entre as algas, de maneira que as fluctuaciones das ondas e as correntes mariñas non poden deixar o cabalo mariño á deriva. Os cabalos de mar non teñen aletas caudal nin anais. Móvense horizontalmente grazas ás aletas dorsal e pectoral, dotándoas de estabilidade, dirección e movemento vertical tanto a vejiga natatoria como a aleta pectoral. E paira sobrevivir, a estratexia dos cabalos mariños é o camuflaje: se mimetizan perfectamente entre as algas grazas á súa facilidade paira cambiar de cor e á súa capacidade de producir filamentos.
Os cabalos mariños habitan en rexións biolóxicas concretas, pero ao mesmo tempo atópanse en augas tranquilas dos mares tropicais, subtropicales e tépedos do mundo. En campos de algas, manglares, cantos coralinos e estuarios atopan un lugar ideal paira vivir.
No Cantábrico só viven dúas especies, Hippocampus hippocampus (cabalo de mar común) e Hippocampus guttulatus (cabalo de mar con raias). Son moi similares, pero teñen distinto pico -- H. guttulatus é menor - e apéndices de cabeza e costas --neste caso, H. guttulatus son maiores -. Dependendo de onde vivan poden ser negros, marróns ou amarelos e poden alcanzar una lonxitude de 14 cm. Os campos de algas da nosa costa, que non dependen moito da ondada, son lugares idóneos paira contemplar exemplares de Hippocampus hippocampus e Hippocampus guttulatus, cada vez máis escasos.
Os cabalos mariños dedican case todo o día á alimentación. E son cofinos. Os peixes que crecen cativos comen comida morta ou penso, pero os cabalos de mar só comen comida viva. Copépodos, artemias e misescriteos, pequenos crustáceos, son boa parte da súa alimentación. Cando uno destes crustáceos colócase á beira, absórbeno desde o pico pequeno cun golpe de cabeza rápido. Ao non ter dentes, as presas son devoradas na súa totalidade, e ao non ter o ventre moi desenvolvido, teñen que tomar moita comida paira igualar una dixestión rápida e ineficaz.
Con todo, as características destes peixes non son as que se mencionaron até agora. O máis curioso é a reprodución. Na época da equiparación, os cabalos mariños realizan una espectacular danza nupcial: o macho e a femia únense pola cola e bailan ata que os ovos que leva a femia déixanse na bolsa de incubación do macho. Nesta bolsa prodúcese una fecundación onde crían as crías. Segundo a especie, as crías que pasen entre 3 e 5 semanas na bolsa. De alí salguen cun aspecto similar ao adulto, miniaturas de cabalos mariños. Por tanto, pódese dicir que nestes peixes “embarazadas” o macho é un feito espectacular no mundo animal. Cabe destacar tamén que os cabalos mariños forman parellas paira toda a vida.
En perigo
Estes delicados seres están en perigo de extinción desde os mares. Os cabalos de mar péscanse en Asia, principalmente en Filipinas, Tailandia, India e Vietnam. Nestas terras son moi apreciadas paira comer, pero a maioría das capturas utilízanse no medicamento tradicional chinesa. O cabalo mariño seco é o compoñente básico de case todos os supostos remedios: cura asma, arteroesclerosis e impotencia, alteracións do tiroides e problemas cardíacos. Tamén din que é afrodisíaco! A ciencia aínda non demostrou que os cabalos mariños sexan efectivos en medicamento, pero dá igual. Tan apreciados, en Hong Kong págase medio quilo a 550 dólares.
Non só paira o medicamento, no mundo péscanse cada ano miles e miles de cabalos mariños paira acuarios. Expórtanse principalmente a Norteamérica, Europa, Xapón e Taiwan. En certa medida é comprensible a expectación que xeran estes peixes, pero hai que ter en conta que os cabalos mariños morren cativos, por unha banda porque son moi delicados e por outro porque é difícil reproducirse en catividade. Estes dous usos son as principais ameazas aos cabalos mariños, pero non os únicos: son cada vez máis utilizados como adornos e artesanía, e están a deteriorar o hábitat.
Se se engaden ameazas á debilidade dos cabalos mariños, o resultado é que o número de cabalos mariños diminuíu un 75% nos últimos anos. E como consecuencia deste preocupante dato, CITES (Convención sobre o comercio internacional de fauna e flora silvestres ameazada) incluíu en novembro de 2002 todo o xénero Hippocampus no segundo anexo do convenio paira a protección de especies. Grazas a iso, está rigorosamente regulada a compravenda de exemplares vivos, de exemplares mortos e de produtos derivados dos mesmos.
Protexendo aos nosos cabalos mariños
Tamén na nosa costa púxose en marcha en 2005 o proxecto Hippocampus paira protexer aos cabalos mariños. O proxecto ten varios obxectivos, pero se poden resumir en dous: a recuperación de poboacións naturais e a reprodución en catividade dos cabalos mariños da especie Hippocampus guttulatus.
Con todo, o primeiro traballo consistiu en enriquecer a escasa documentación científica sobre esta especie, xa que antes de repoboar os territorios naturais era necesario investigar a bioloxía e o medio ambiente das poboacións salvaxes. Así, decidiron investigar dúas rexións: Costa galega e illas Canarias. Paralelamente, paira poder levar a cabo futuras repoboacións era necesario desenvolver técnicas de cativerio de crías, decidir onde levarían a cabo ditas repoboacións e desenvolver un programa piloto de repoboación paira investigar si é posible a recuperación de poboacións mediante a introdución de exemplares que creceron en catividade nun medio natural.
Paira o desenvolvemento dun proxecto tan ambicioso e complexo participaron centros de investigación, importantes acuarios e empresas de acuarofilia. E o esforzo realizado ha comezado a dar os seus froitos, algúns dos obxectivos do proxecto xa se cumpriron.
Por unha banda, na Universidade de Santiago creouse una biblioteca xenética de Hippocampus guttulatus, paira colaborar na avaliación dos recursos xenéticos naturais e xenéticos cultivados nesta especie. Esta ferramenta permitirá dispor de stocks de reprodutores crecidos en catividade e manter a diversidade xenética minimizando a fraternidad entre reprodutores.
Pola súa banda, o Instituto de Investigacións Mariñas de Vigo deseñou uns acuarios especiais para que os reprodutores de H. guttulatus atópense nas mellores condicións posibles. Estes novos acuarios incorporan filtros mecánicos, químicos e biolóxicos, sistemas de bombeo e refrixeración de auga e sistemas de iluminación. Os prototipos foron probados en 2005-2006 con cabalos salvaxes mariños alí recolleitos e funcionaron correctamente. Os cabalos mariños adaptáronse rapidamente á nova casa, proba deste éxito son os continuos cortexos e as crías conseguidas. O traballo que se está levando a cabo en Vigo servirá non só paira conseguir grupos de reprodutores, senón tamén paira coñecer as características biolóxicas das especies.
Pola súa banda, o Grupo de Investigación en Acuicultura, o Instituto de Ciencias Mariñas de Canarias e a Universidade de Gran Canaria levaron a cabo una extensa investigación das poboacións silvestres de cabalos mariños das súas costas. Concretamente, traballaron con H. hippocampus, onde non hai H. guttulatus, e han visto que hai diferenzas significativas entre ambas as especies. Estas diferenzas fan que H. hippocampus pareza máis fácil reproducirse en catividade. No Instituto de Ciencias Mariñas de Canarias conseguíronse varias xeracións de cabalos mariños en catividade e algúns exemplares poden verse no Getxo Aquarium, no acurio, xunto con outros cabalos mariños da mesma especie.
Uno dos obxectivos é, por tanto, que os cabalos mariños reprodúzanse en catividade. Pero non hai que esquecer que este obxectivo é tamén un paso dentro do segundo obxectivo, xa que o principal obxectivo é repoboar o mar, é dicir, o medio natural, utilizando individuos criados en catividade. E paira iso desenvolvéronse máis ferramentas.
A Universidade de Santiago de Compostela e o Instituto de Investigacións Mariñas de Vigo desenvolveron ferramentas paira a identificación dos cabalos mariños. E é que a identificación física e xenética é necesaria para que as cruces axústense ás características xenéticas. Entre as técnicas desenvolvidas destacan o uso de colares con etiqueta Alpha TAG e a análise xenética de mostras tomadas de filamentos ou aleta dorsal, técnicas que non danan aos cabalos mariños.
Este tipo de proxectos promoven a conservación da biodiversidade mariña, neste caso dos cabalos de mar, pero na conservación do planeta, sen grandes esforzos, pode participar toda a sociedade. No caso dos cabalos de mar, abonda con que non haxa cabalos de mar no acuario da casa ou que non compren cabalos secos paira o seu uso ornamental. Con estas pequenas accións contribuiremos a eliminar un negocio tácito que mata cada ano por centos de miles de cabalos mariños.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
