O xornalismo escrito, do lapis iz a agudo!
Os que estamos ao redor dos 40 anos cando eliximos este oficio mal pago, as cousas, aínda que na base eran similares, eran máis difíciles. E é que o xornalismo non quedou á marxe do enorme desenvolvemento científico e tecnolóxico dos últimos 25 anos.
Na prensa escrita, aínda que ás veces escribíase a man, –tanto con lapis como con bolígrafo, e os máis ambiciosos con pluma– a ferramenta principal de traballo era a máquina de escribir. En comparación cos computadores actuais, tratábase dunha ferramenta torpe, pero que cumpría ben a función de escribir, sempre en función da habilidade do escritor. Os problemas máis comúns eran o encadenamiento, terminación ou deterioración da cinta que transportaba a tinta, xeralmente cando había moita présa. En xeral, os xornalistas escribían con máis atención que hoxe, xa que os erros a máquina non se resolvían tan facilmente como os de computador. Con todo, a miúdo chegaban papeis sucios aos que ían facer a maqueta.
A pesar de que á beira dos métodos de escritura a man a máquina supuxo un gran avance, a chegada do Tipp-Ex ao mundo das teclas ruidosas non pode dicir que fose una revolución, pero si importante. As manchas negras e azuis desapareceron nun dos papeis e apareceron brancas. Alí estaban as manchas, pero escondidas. Por tanto, facilitouse moito o traballo dos maquetistas dos medios escritos.
Adeus ao tipómetro
A forma de facer a maqueta tamén cambiou moitísimo. O maquetista recolle textos traballados nos computadores actuais en textos procesadores sen tocar papel. Na pantalla do computador leva unha pre-maqueta –plano– do xornal ou revista. Coloca os textos recibidos, o tamaño das letras, o tipo de letra, a cor, o tratamento e selección das fotografías, os títulos, as liñas, as correccións, os gráficos… todo iso nun computador. Sen moverse do seu sitio envía a maqueta ás máquinas para que estas poidan facer copias.
Fai 20 anos o proceso de realización de maquetas en medios escritos era máis laborioso. Os xornalistas ou maquetistas, segundo a organización, tiñan páxinas baleiras do xornal ou revista. En ocasións traballábase sobre que e canto ían ter previsto, e en función diso traballábase o texto e o material gráfico, mentres que noutras facíase un espazo no xornal ou na revista en función dos materiais e a súa importancia. En ambos os casos realizábanse maquetas que reflectían o texto e os elementos gráficos.
Actualmente para decidir o tamaño das letras ou cambiar o tipo de letra basta con pulsar un par de teclas do computador. Entón utilizábase o tipómetro para saber cantas liñas, de que tamaño e de que tipo de letra entrarían na maqueta, e cantas liñas no texto simple de tantos caracteres.
O tipómetro é unha regra especial para os medios de comunicación. Utilízase para medir o tamaño das letras. Mediante o tipómetro coñécese o número de caracteres, letras ou tipos que se introducen en cada unha das liñas do xornal ou revista dun determinado tamaño. E, por tanto, facendo unha regra de tres simple, o escritor sabe cantas liñas seguidas deberá escribir. Tamén se utiliza para medir títulos, fotografías e módulos publicitarios. Aínda que a regra de tres é simple, o sistema provoca bastante quebradizos de cabeza, xa que as matemáticas e a prosa –matemáticos e xornalistas– historicamente non se casaron moi ben.
Lapis
O lapis é un dos descubrimentos máis interesantes e efectivos da historia da escritura. No interior presenta unha mestura de grafitos e arxilas. A idea de unir esta mestura en dous partes de madeira é do estadounidense William Monroe, de 1812. Xunto ao resto de sistemas que utilizan líquidos, o lapis ten a vantaxe de que é facilmente eliminable.
Bolígrafo
A primeira patente do bolígrafo celebrouse en Hungría en 1938 da man de Ladislao Biro e baixo o nome de Birome. Era un viro xudeu que en 1940 tivo que fuxir dos alemáns. Chegou a Arxentina e alí volveu rexistrar o seu invento.
Biro colocou no extremo dunha pluma unha bolita que deixa pegada de tinta a medida que viran.
Din arte fotográfica
Xunto aos textos, as páxinas dos medios escritos enchíanse de fotografías. Na base, non hai grandes diferenzas entre o traballo dos fotógrafos actuais e os de antes. Sácase a foto, revélase e leva a imprimir con todos os demais elementos. Pero no que respecta aos recursos, no cuarto de século produciuse unha gran escalada.
Fai 25 anos para facer boas fotos, ademais de facer moito, había que saber sacalas. Coidar a luz, pór o diafragma máis aberto ou pechado, calcular a distancia, decidir o tempo de exposición… a fotografía era un campo de traballo reservado a artistas. Logo, ademais, as fotos tíñanse que revelar, en tempo marca, como e como nestas condicións. Había unha estreita relación entre os fotógrafos e a sala escura; líquidos de revelado, papel de fotografía, líquido para frear o revelado, fijador, … eran materia prima para a man de obra dos fotógrafos. A miúdo, nas redaccións predominaba o nerviosismo ata que o fotógrafo abría as portas da habitación escura.
Naquela época, os xornalistas que só sabiamos escribir supostamente, hoxe en día tamén facemos boas fotos. A experiencia terá que ver con iso, pero a razón principal foi o avance da tecnoloxía. De feito, as cámaras fotográficas actuais, se non corren perigo de romper, poden ser utilizadas polos nenos. Só hai que pór a cámara de forma automática, facer o encadre que un queira e pulsar o botón, o resto faio el mesmo: enfocar o motivo, medir a luz, decidir o tempo de exposición….
As cámaras fotográficas dixitais que apareceron e estanse desenvolvendo nos últimos anos cambiaron, ademais, a forma de traballar dos fotógrafos. As habitacións escuras énchense de telarañas. Sácanse fotos, pásanse ao computador, si é necesario danse os últimos toques con programas informáticos para tratar as imaxes, e unha vez realizada a selección en pantalla, envíanse directamente a imprimir as fotos a través do computador, sen tocar nin os negativos nin os papeis.
Cámara de fotos
En 1822 Joseph N. O inventor francés Niepce obtivo a primeira fotografía permanente. Con todo, non se adiantou demasiado até 1839. Ese mesmo ano, o francés Louis Jacques Mande Daguerre conseguiu que a luz incidise nunha suspensión de sal de prata tal e como ela prescribiulle. A proba saíu ben, pero para completar o proceso necesitábase media hora e era moi difícil facer copias. En 1841 o británico William Henry Talbot superou o problema, xa que primeiro fixo negativos das imaxes e logo inventou un sistema para facer positivas noutros papeis.
A partir de aí comezouse a traballar para acelerar o tempo de impresión. En 1871 R.L. Maddox obtivo as primeiras placas secas estables, o que reduciu o tempo de exposición e permitiu a invención do obturador. Como consecuencia, as primeiras cámaras de pequeno tamaño saíron ao mercado en 1888, as cámaras Kodak. En 1907 sacáronse as primeiras fotos en cor e en 1947 as cámaras Polaroid.
Na actualidade, as cámaras dixitais inventadas por investigacións astronómicas están a facer oco no mercado, poden ser totalmente automáticas, pódense ver imaxes inmediatamente, cargalas no computador, retocalas, etc.
En bicicleta, por fax, correo electrónico
E como mencionamos as contas de envío, pódense ofrecer unhas liñas ao avance dos recursos dispoñibles para trasladar o material dun lugar a outro. Os que empezamos a traballar no nivel máis baixo do xornalismo, facendo crónicas do seu país, sabemos perfectamente o traballo que ofrecía ver a crónica publicada para o día seguinte.
Moitas veces ditabamos crónicas por teléfono –ás veces improvisándoas–, pero normalmente chegaban en autobús ou en taxi ás redaccións dos xornais. Eu, con mellor forma que agora, de cando en vez tamén os levaba en bicicleta. Loxicamente, chamar por teléfono era máis rápido, pero para quen tiña que recibir os textos escritos polo xornalista era máis cómodo recollelos en papel que facelo por teléfono.
Cando se inventou o fax concluíu que paira os cronistas dos pobos estaba á altura do horario do autobús, pero non pensemos que o mesmo entrou inmediatamente. Ao principio, ao estar en librarías, fotocopiadoras e institucións, os cronistas dos pobos tiñamos que ir ao seu horario. Na actualidade, está claro que a importancia do fax é cada vez menor, xa que o correo electrónico quitoulle gran espazo, aínda que o que hai que enviar é o propio papel e o fax segue sendo imprescindible.
Fax
O fax é un novo invento (ano 1980) aínda que a idea básica é XX. O alemán Arthur Korn púxoo a principios do século XX. Korner inventou o proceso denominado telefoto. Durante este proceso podía recoller en imaxes os sinais enviados por un cable. En 1980, RCA, Sharp e Xerox revisaron a idea e lanzaron o fax. Agrupou o servizo de correo e as comunicacións telefónicas nunha soa ferramenta.
Teléfono
O 14 de febreiro de 1876, Alexander Graham Bell solicitou a primeira patente para un teléfono electromagnético, aínda que segundo as últimas noticias, o verdadeiro inventor do teléfono foi o italiano Antonio Meucci. Con todo, as investigacións xa comezaran moito antes. Robert Hook anunciou en 1667 que un fío en tensión pode transmitir son. En 1820, o danés Hans Christian Órsted descubriu que as correntes eléctricas afectaban as agullas magnéticas.
Descubriu o electromagnetis. Aproveitando isto, vinte anos despois estaban en marcha os Morse Telégrafos. En 1878 púxose en marcha o primeiro servizo de telefonía mundial na cidade estadounidense de New Haven. Desde entón, a rede telefónica estendeuse por todo o mundo, substituíndo os postes cargados de cables iniciais por cables subterráneos e submarinos, até chegar ás tecnoloxías inalámbricas actuais grazas ao avance da tecnoloxía.
Para gravar palabras
Outro dos milagres tecnolóxicos que azoutou e axilizou o labor dos xornalistas foi a gravadora. Até chegar a nós, os xornalistas viviamos atados ao lapis ou ao bolígrafo e ao papel. O caderno e o lapis ou o bolígrafo eran para os xornalistas como un lapis de orella para os carpinteiros, parte da nosa peza. Hoxe en día non se pode dicir que desapareceron ou están a piques de desaparecer, pero si que se utilizan menos que hai uns anos. E é que unha dos principais acenos de identidade dos xornalistas é –imos recoñecelo– a ira. Por tanto, nas roldas de prensa, nas entrevistas… predominan as gravadoras.
Tamén levan instrumentos de escritura a man, polo si ou polo non, pero cando o relator dáse conta de que fala máis rápido do que uno escribe, só serven para simular ou para encher os papeis de debuxo. Por suposto, as gravadoras de hai uns anos non teñen moito que ver coas actuais. As noticias, por pequeno que sexa, gravan moito mellor, permiten atopar cousas concretas na gravación con rapidez, duplican o tempo de gravación das cintas...
A pesar da gran presenza de gravadoras en presentacións, roldas de prensa, reunións de público, etc., son un erro á beira dos teléfonos móbiles.
Naqueles días nos que a realización dunha chamada telefónica, é dicir, a rapidez, era fundamental, os teléfonos non estaban tan dispoñibles. Había cabinas telefónicas, pero non no lugar e no momento que cada un desexaba, e estaban ocupadas; había que pedir permiso nas institucións para usar o teléfono local, os teléfonos que podían usarse sen pedir permiso podían chegar máis rápido aos seus compañeiros... en resumo, os teléfonos móbiles melloraron a precaria situación laboral dos xornalistas. Ou quizá non.
Este debate non é para estas liñas. O problema é que grazas aos teléfonos móbiles a comunicación entre xornalista, traballo e compañeiros é moito máis completa que antes. E vai seguir sendo cada vez máis completo, porque os teléfonos móbiles, xunto con bobadas como o cambio de muesca, teñen agora máis opcións efectivas, como o correo electrónico ou o acceso a Internet.
Gravadora
En 1935 as empresas de Telefunken AEG e IG Farb fabricaron unha banda de plástico cuberta por unha película magnética. Era a orixe da gravadora, o magnetófono. A invención comezou a utilizarse en Alemaña, pero tras a Segunda Guerra Mundial, os aliados apropiáronse dalgúns instrumentos alemáns, entre eles os magnetófonos. Con iso iniciouse a produción comercial de gravadoras.
Maquetar? Mac
E citando tanto o correo electrónico como a internet, aínda que se mencionou indirectamente ao longo do artigo, non se pode obviar o computador. Aínda que os computadores teñen moitas posibilidades, chegaron a substituír á máquina de escribir na nosa profesión. Neste oficio empezáronse a utilizar como mero procesador de textos e, como quedou patente ao falar da máquina de escribir, a súa achega foi excelente. Posteriormente engadíuselles o traballo de facer maquetas, realizar debuxos ou infografías e tratar fotos.
Con todo, non pensedes que coa chegada do computador acabáronse os quebradizos de cabeza dos maquetadores, xa que os computadores convencionais non estaban preparados para iso. Os computadores Macintosh foron os encargados de dar resposta ás necesidades dos deseñadores gráficos. Desde o punto de vista estético, os Mac eran diferentes porque tiñan rato e os PC non. Con todo, os computadores daquel inicio eran moi lentos –pouco capacitados– paira as necesidades dos medios escritos, sobre todo para os casos nos que había que inserir imaxes. O cambio real produciuse a medida que aumenta a capacidade e velocidade dos procesadores.
Máquina de escribir
A primeira máquina de escribir foi realizada en Estados Unidos en 1829 por William Austin Bolsa. Os caracteres ou letras colocábanse nunha roda e logo presionábase sobre o papel. Era máis lento que escribir a man. En 1833 o francés Xabier Progin obtivo a patente dunha nova máquina de escribir, coa novidade de que cada carácter se colocaba nunha palanquilla. A achega do rodete de control de distancia entre liñas, interlineado, realizouna o estadounidense Charles Grover en 1843. Nos anos seguintes varios inventores tentaron construír máquinas en relevo para que as persoas cegas puidesen ler. Así, en 1856 inventouse unha máquina que gravaba letras en relevo, pero en lugar de gravar letras nunha páxina gravábanse en tiras de papel. Ese mesmo ano patentaron a máquina que tiña as letras nun soporte circular e as teclas como nos pianos. En 1873, na planta de Remington and Sons de Nova York, continuaron traballando para fabricar máquinas de escribir.
Era o precursor das máquinas de escribir modernas: o papel colocábase nun rodete, coa presión das teclas movíase de dereita a esquerda, un salto de letra. Mediante unha panca, o rodete volvíase a levar á dereita e accionábase cara arriba. As letras estaban colocadas nun soporte circular. Cando as letras golpeaban unha cinta chea de tintas, esta debuxaba o papel que había sobre o rodete. Aquelas primeiras máquinas de escribir, só escribían con obra mestra. En 1878, ao idear o dispositivo que baixaba o rodete e a tecla dobre, empezáronse a escribir tanto na estafa como na minúscula. Na década de 1880, en Estados Unidos, apareceron dous novos modelos de máquina de escribir, a máquina de roda de Blickensderfer e a máquina de escribir de Hammond. En 1912 sacáronse as máquinas de escribir portátiles, a partir de 1925 empezáronse a utilizar as eléctricas... e en desenvolvemento chegaron ás máquinas de escribir actuais: as máquinas de escribir convertéronse á vez en fotocopiadoras, computadores, fax e impresoras.
Computador
Computadores analóxicos XX. Apareceron nos primeiros anos do século XX. Estas máquinas baseadas en eixos e coitelas rotativas utilizábanse para realizar cálculos. Durante a Segunda Guerra Mundial un equipo de investigadores ingleses elaborou o primeiro computador dixital electrónico, o computador Colossus. Comezou a traballar en decembro de 1943. Tiña 1.500 válvulas e tubos sen carga. Posteriormente fabricáronse ordenadores máis grandes, como o coñecido ENIAC, con 18.000 válvulas. A finais dos anos 50, coa invención do transsistor, xorde a posibilidade de fabricar computadores máis pequenos e de maior capacidade.
A finais da década de 1960 inventouse o circuíto integrado, o que deu lugar á posibilidade de colocar nunha mesma placa varios transsistores. O microprocesador foi unha realidade a mediados da década de 1970, ata que apareceron os circuítos integrados, que permiten a colocación de múltiples transitarios nunha mesma placa. Foi entón cando empezaron a aparecer os computadores persoais e foi entón cando empezou a influencia real dos computadores.
En progreso
Todo o mencionado e moito máis fano os computadores de hoxe en día, pero desde o punto de vista do xornalismo escrito diario, a principal revolución foi Internet.
Con Internet igualáronse os accesos ás fontes de información, pódense realizar entrevistas en liña, organizar videoconferencias, descargar fotos, romper embargos… todo co rato. E nesta marcha, grazas aos sistemas que están a desenvolver o coñecemento da voz, nin sequera terase que utilizar o rato e o teclado, o artigo ditarase ao computador.
Non só iso, a forma de traballar de moitos xornalistas con Internet cambiou radicalmente. Ter unha boa axenda nun momento determinado, ter amigos de confianza e confidencialidade en determinados lugares, ter acceso a diferentes lugares… eran imprescindibles para un bo traballo xornalístico, máis que ese traballo enorme. Había que chamar por teléfono ás autoridades, con algún detalle cos seus secretarios, cos deportistas tíñase que facer un tupust no parque, aparecía no restaurante onde o coñecido ía todos os días, preguntaba a este, preguntaba ao outro, pedía documentos para botar unha mirada, había que pisar a rúa… as relacións persoais eran moi importantes. Pola súa banda, a inpersonalización e a igualdade da información, tanto paira ben como paira mal, dominan o XXI. A principios do século XX.
Hoxe, evidentemente, as cousas son diferentes. Os xornalistas a miúdo chegan ao traballo ao mediodía. Acenden o computador, fan unha lectura rápida do correo electrónico, miran e recollen aquilo que lles chama a atención. Despois, na reunión diaria deciden o tema, volven ao computador, buscan información, reciben unha foto ou outra, fan unha chamada co teléfono móbil… e, finalmente, comezan a escribir. Por fin? Desde que se inventou o computador portátil, moitos levan o traballo a casa. É un avance. Menos mal que aos que gardamos a característica principal dos xornalistas, a desidia, quédannos escusas como a ausencia de sinais ou baterías!
Teléfono móbil
Inventouse na década de 1960, pero até 1979 non se puxo en marcha o sistema de teléfonos móbiles en Tokio. Con todo, até 1983, cando Motorola entrou en vigor en Estados Unidos, non se iniciou a era dos servizos de telefonía inalámbrica reais.
Internet
Internet é unha rede informática para a comunicación de computadores. O protocolo de Internet (IP) e o Protocolo de Control da Transmisión desenvolvéronse en 1973. Inicialmente, a rede chamábase ARPAnet e conectaba varias universidades, institucións e laboratorios de investigación de Estados Unidos. A web comezou a desenvolverse en 1989.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
