Hubble: o home detrás do telescopio
Paira 1920 coñecíanse tres galaxias de miles de sistemas solares: a nosa, a Vía Láctea e a Nube Grande e a Pequena de Magallanes, o tres a primeira ollada. Pero ademais, había outra estrutura que se podía ver a primeira ollada: Nebulosa de Andrómeda ou nube de po. Por iso, un dos maiores avances da época foi descubrir que Andrómeda tamén era una galaxia.
Hubble tivo a oportunidade de traballar cos telescopios do Monte Wilson de California. Con estes telescopios, Hubble calculou que a galaxia de Andrómeda estaba moi lonxe, máis de dous millóns de anos luz. “Si estando tan lonxe vese a primeira ollada, é una sinal da grandeza desa galaxia”, pensou. Así, souberon que Andrómeda era catro veces maior que a Vía Láctea.
Isto obrigou a cambiar o concepto da época do universo, recoñecendo que, ademais das que coñecían, podían existir outras galaxias. Ademais, iso significaba que o universo era maior do que pensaban.
Aos poucos, Hubble foi descubrindo galaxias máis afastadas da propia Andrómeda grazas aos grandes telescopios. A medida que melloraban os telescopios atopábanse no ceo máis estruturas que antes non vían. Isto levou a moitos astrónomos a pensar que o universo podía ser infinito, é dicir, que non tiña fin.
O universo cada vez máis grande
É evidente que naquela época avanzouse moito a astronomía e a cosmología. Pois ben, un dos avances máis produtivos foi o uso do efecto Doppler. E é que así souberon que o universo se estaba expandindo. Os astrónomos aprenderon a utilizar o efecto Doppler da luz das estrelas, xa que se pode saber si achégase ou se afasta á Terra en función da evolución da cor.
Tamén Hubble beneficiouse do efecto Doppler e deuse conta de que canto máis afastada está una galaxia, máis se afastaba, é dicir, a relación entre velocidade e distancia era lineal. Así, se a distancia á galaxia A é o dobre que á B, A afástase o dobre de rápido que B. Tratou de definir una constante que definise esta relación: a constante de expansión do universo tan coñecido ou a constante de Hubble. “A cor de luz da estrela indica se esa estrela afástase ou se achega, a que velocidade vai e a que distancia está”, sinalaba Hubble.
Grazas ao efecto Doppler souberon que a maioría das estrelas que vían no ceo estaban a afastarse. Isto deu moito que pensar aos astrónomos. E é que, se retrocedemos no tempo, nalgún tempo empézase a pensar que quizá todo o universo estea feito. Ao estar toda a materia de todo o Universo acumulada nun único punto, é imprescindible que na Terra existan condicións (temperatura e presión) que non estean presentes.
Ademais, algún día a materia fusionada comezaría a dispersarse. Isto provocou que, por unha banda, expuxésese a teoría do Big Bang e outras hipóteses sobre a creación do universo, e doutra banda, crésese que o universo tiña una idade. Calcularon a idade do universo a través da velocidade de afastamento das galaxias.
Segundo estes cálculos, o universo naceu fai dous mil millóns de anos. Este dato foi motivo de numerosas discusións. De feito, os geólogos tiñan calculada a idade da Terra (tres mil millóns de anos) e, por suposto, a Terra non podía ser creada antes que o propio universo. Era evidente que uns e outros se equivocaron ao facer os cálculos.
O tempo demostrou que os geólogos tiñan razón e os astrónomos máis competentes tiveron que recoñecer que o universo era moito máis antigo. Na actualidade, estímase que o universo ten entre 10 e 20 mil millóns de anos, segundo a teoría do Big Bang. A medida que as técnicas melloren, a medida que se vaia concretando a idade, achegarémonos ao momento do nacemento do universo, pero nunca se poderá saber exactamente. Con todo, os astrónomos seguen mirando ao ceo, buscando a orixe de todo o que nos rodea.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
