Historia recente en Ekain
Tesouro oculto
Os azpeitiarras son algúns dos “culpables” da insolable situación actual entre baixos debates e zestoa, xa que dous mozos azpeitiarras atoparon o tesouro de Ekain en xuño de 1969, traballando paira a Sociedade de Ciencias Aranzadi. Durante a extracción de mostras nos arredores da cova, observouse que por un orificio saía aire frío. Parece ser que detrás hai máis buraco. Abriuse o orificio e por el entraron no narrado. Desta maneira percorréronse uns 20 metros, mentres o buraco íase abrindo aos poucos. De súpeto, nunha parede interior atoparon pintados cabalos e outras figuras, o tesouro de Ekain. J.M. Sociedade Aranzadi Barandiaran e J. Tras visitar a cova de Altuna e ver as pinturas, decidiuse pechar Ekain.
O tempo e os feitos acaecidos en Altamira ou Lascaux demostraron que foi a mellor decisión que se podía tomar paira pechar Ekain, pero entón non suscitou pouca crítica. Mentres roubaban a cultura, era una medida contraria á atracción turística… Barandiarán, Altuna e a compañía tiveron que escoitalo. Santimamiñe, Arenaza de Galdámiz, Altxerri de Orio, Solacueva de Álava… son un exemplo do patrimonio que se deteriorou por estar aberto ao público, mentres que Ekain é un exemplo da conservación do patrimonio tal e como estaba. E é que, como o conxunto de cantiis das pinturas de Ekain e o buraco que o ocupa atopáronse no mesmo día, non houbo ocasión de meter a alguén para que algo se estragase.
Sen enfermidades en Ekain
Desde 1969 nada cambiou en Ekain. As dúas portas de ferro colocadas ao principio seguen estando alí, alguén de Aranzadi acode con asiduidade ás portas, nunca se instalou electricidade fixa, o número de visitas e a idade (6 persoas maiores de 18 anos) son limitadas, utilízanse lanternas e a visita está dirixida por unha guía de Aranzadi.
As medidas adoptadas han permitido que a arte rupestre de Ekain non sufra ningún tipo de dano, nin branco nin verde, nin ningún outro cor.
As visitas ás covas producen dous tipos de danos na arte rupestre, coñecidos como mal verde e mal branco. A enfermidade verde prodúcese pola presenza de algas, brións, fungos ou esporas bacterianas na roupa e calzado dos visitantes. Estas esporas organízanse en colonias e vanse reproducindo; ás veces sen necesidade de luz (fungos e bacterias); outras veces coa axuda da luz e o dióxido de carbono que producen os visitantes (algas, brión). As colonias forman un ciclo clorofílico no que os muros das covas ponse de verde até cubrir as pinturas. A enfermidade verde se combate mediante antibióticos, fungicidas ou algizidas.
A enfermidade branca é moito máis prexudicial que a enfermidade verde, xa que sen tocar as pinturas non se pode resistir. A enfermidade branca prodúcese pola colocación de cristalería calcaria sobre o muro calizo. Nas covas as reaccións entre carbonato cálcico e bicarbonato prodúcense de forma espontánea, pero como consecuencia das visitas, ao aumentar a temperatura e producir dióxido de carbono, as reaccións cambian e aparecen cristalinos. O sucedido na cova de Lascaux puxo de manifesto a relación entre as visitas e os males das pinturas.
A pesar das medidas que se tomaron no seu tempo, Ekain non ten ningunha enfermidade, pero si moito que mostrar. A cova de Ekain fíxose moi coñecida no campo da investigación prehistórica, debido ás imaxes rupestres que se conservan nela. A pintura de Ekain é imprescindible en calquera obra que se queira estudar o paleolítico. En total hai 70 imaxes en Ekain, 64 pinturas e 6 gravados. Ademais, algunhas pinturas levan tamén gravado. Aínda que na maioría das pinturas utilizouse a cor negra, nas cinco pódese ver mesturado co ocre. O cabalo é o máis abundante, con abundantes bisontes; pódense ver cervos e salvaxes, un salmón e, por último, un par de osos. Segundo os expertos, as pinturas corresponderían á Magdaleniense Media e Superior, de fai entre 12.000 e 15.000 anos.
É un tesouro escondido?
Tan poucas oportunidades de exhibir… e ver? Está claro que a decisión de pechar Ekain foi correcta, porque se se deixou aberta, quizais hoxe non habería nada que ver. Con todo, a decisión de gardar o tesouro tamén pode ter un punto de contradición, porque se ninguén o ten que ver, paira que? A Sociedade de Ciencias Aranzadi recoñece que cada vez son máis as persoas que solicitan visitar a cova de Ekain. Doutra banda, as portas de Ekain están pechadas paira os mozos, interesados ou non, xa que non se permite a visita dos menores de 18 anos. Por tanto, se a conservación do patrimonio e a educación na súa conservación é un traballo de todos, por que non dar a mesma oportunidade a todos? Neste tipo de pensamentos, os avances que se deron no campo das réplicas das covas aos Aranzadi viñeron moi ben. E os dous proxectos que xurdiron con esa intención de conservalos.
Bi Xuño
Con todo, de aí as diferenzas entre os zestoarras e os baixos debates. E é que para que a xente poida visitala, cada un quere a súa réplica preto do seu pobo, e cada un ten o seu proxecto.
Os municipios do baixo Deba viron no proxecto de Ekain a oportunidade de axudar a saír do val da crise coa esperanza de fortalecer o turismo. Paira iso, preparouse un proxecto de catro construcións que abarcarían unha contorna natural de 40 hectáreas e diferentes áreas paira posibles visitantes, pondo todo un día para que os potenciais visitantes poidan pasar por alí.
O proxecto consistiría nun edificio de acollida, outro de 1.374 metros cadrados que albergaría a réplica, un centro de exposicións arqueolóxicas e estéticas, un centro de exposicións de novas vangardas e, finalmente, un centro de taller de mitoloxía e expresión. Todo o anterior situaríase no val de Astigarribia, na marxe esquerda do río Deba e nos terreos de Mutriku, a catro quilómetros do núcleo urbano.
O proxecto de Zestoa desenvolveríase no barrio de Sastarrain a 500 metros da cova orixinal e a uns quilómetros do núcleo urbano. Segundo o proxecto de Zestoa, a protección de todo Sastarrain integraríase nun plan especial recentemente aprobado paira preservar a contorna da cova. Na réplica faríanse pinturas da galería de cabalos, o conxunto de osos e a contorna da galería de osos, e a cabeza dun cabalo. Un orzamento de 500 millóns paira preservar o espazo protexido de Sastarrain, replicar a cova e converter o palacio Lili en museo. A réplica de Ekain, xunto co balneario, a proximidade de Loiola por unha banda e a costa polo outro, e o recente viveiro de Iriakaitz, suporía un punto de interese paira Zestoa.
Técnica de actualización do pasado
As últimas noticias publicadas en prensa diaria apuntan a que o proxecto de Zestoa avanza. E é certo que o debate foi novo e que o debate está aí, pero paira o propósito deste artigo non di moito, porque o obxectivo principal é explicar a técnica de facer réplicas de covas.
As réplicas realízanse pola protección e difusión do patrimonio, é dicir, pola difusión da cultura. A primeira réplica dunha cova realizouse na década dos 60, cando os alemáns replicaron parte da cova de Altamira paira o “Deutsches Museum” de Munich. O goberno español autorizou aos alemáns a replicar, pero a cambio tiveron que facer outro baixo o xardín do Museo de Arqueoloxía de Madrid. A seguinte réplica realizouse en Francia, na Lascaux de Dordonia, en 1990. É una copia moi fiel, realizada no subsolo. O aire está á mesma temperatura que a cova orixinal e a través da música lémbrase o goteo das covas prehistóricas.
Pouco despois fíxose a réplica da cova de Niaux en Tarascon, Francia, pero neste caso dentro dun museo. Estas son as réplicas realizadas até a data. A réplica de Altamira é un proxecto xa en marcha que se realizará tamén dentro dun museo. Pero este proxecto ten una particularidade, a diferenza do que ocorría até agora, na réplica de Altamira preténdese replicar a vexetación pisada por aquela xente que, ademais da cova, realizou as condicións geofísicas e as pinturas da terra da época. En breve saberase si pódese facer con Ekain.
Canellón da cova
Recollendo as peculiaridades dos decorados do mundo da arte, o cine e o teatro, utilízase a técnica Fac-simile paira realizar réplicas das covas. A través do fac-símil reconstrúese a obra antiga a tamaño real e en tres dimensións. A fotografía está na base da técnica fac-simile. Aínda que a teoría é moi sinxela, a primeira dificultade está na correcta recollida de datos. A continuación, a fotografía do muro da cova proxéctase no taller sobre o muro da réplica, respectando as dúas dimensións do punto de vista (focal e posicional) e sen deformacións, é dicir, en tamaño e forma natural. Sería como facer un calco, tanto paira a reconstrución da parede como paira a reconstrución de pinturas e gravados.
A reconstrución do muro propiamente devandito consta de dúas fases diferenciadas, una copia dos volumes e relevos xerais e a restauración mineral do muro. Paira a realización da primeira fase utilízase a estereofotometría (técnica fotográfica) mediante a elaboración de moldes de poliéster estratificados. Os moldes son lixeiros e desmontables. Paira a restauración mineral trabállase sobre o molde extraído na primeira fase. A partir de minerais naturais (area, arxila, sílice, etc.) xéranse composicións acrílicas, fáciles de manexar, que admiten todas as técnicas de moldeo, que permiten o uso de toda a gama de cores, que permiten realizar correccións e que permiten realizar unións non visibles. Muro que conserva todo o resultado, realismo e fiabilidade; muro e, ao mesmo tempo, un molde de longa duración, que se fabrica no taller, atense, leva, colócase no lugar que se debe expor e adáptase perfectamente.
Una vez realizada a copia do muro realizarase una copia das pinturas e gravados. Neste caso tamén se utiliza a imaxe proxectada, engadindo o orixinal sobre o fac-símil. Para que se respecten as cores orixinais utilízanse os mesmos colorantes que os utilizados polos artistas prehistóricos: a terra, o carbón e os óxidos naturais. Nas ferramentas de restauración, de todo, desde os pinceis máis finos até o computador máis moderno: o pincel permite un traballo concreto, mentres que o computador pode proporcionar máis información sobre a foto, dividindo a imaxe por puntos e illando cada matiz. Da mesma maneira realízanse os gravados, xa que nos moldes acrílicos é fácil realizar todo tipo de cortes.
Os expertos consideran que esta técnica é a que máis méritos ten paira a investigación, xa que se pode ver en que condicións realizouse na realización do traballo, pero é máis que iso. E é que con este tipo de técnicas, algo que até agora estivo reservado a uns poucos ponse á vista de todos. E o pasado, como o futuro, sendo de todos, é necesario paira todos. Txepetxe sabe algo diso.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
