Peite de aceiro do vento
Pór ese trinta e tres toneladas no seu lugar tampouco foi un reto. O enxeñeiro José María Elosegi encargouse diso. Chillida pediu un helicóptero na embaixada americana paira transportar as pezas, pero negouse. Entón, Elosegi construíu unha ponte de 80 metros de altura sobre as rocas. A través desta ponte, Elosegi trasladou cada peza ao seu lugar e fixounas ben na roca. Desde entón atópase o Peite do Vento, que mantén firmemente os batidos e os enfados do mar.
Parece que non tiñan medo ao mar. De feito, coma se estivesen a esperar o valor que o tempo outorga ás obras de arte, o ano pasado inaugurouse oficialmente o Peite do Vento. No marco da celebración do 30 aniversario, a iniciativa do museo Chillida-Leku, inaugurouse sen ningún tipo de acto oficial no seu día.
E entre as actividades deste aniversario, a tecnoloxía púxose de novo ao servizo da escultura. Durante estes trinta anos Inasmet-Tecnalia realizou un estudo sobre a duración e o estado das pezas de aceiro da escultura. O investigador deste centro tecnolóxico, Anxo María Irisarri, contounos os detalles deste estudo, que recolleu no recentemente publicado Estado Actual de Conservación do Peite do Vento.
Necesidade do diagnóstico
A localización da escultura é moi fermosa, pero as súas condicións son moi esixentes: o vento, a choiva, pero sobre todo a influencia do mar, tanto física como química. Nas tempadas o mar golpea con forza e no resto está sempre rodeado de salpicaduras e cresales. E se a humidade é inimiga de moitos materiais, non digamos a humidade salgada. "A un aceiro común atacaríalle o sal", di Irisarri.
Por iso, tendo en conta estas condicións e o tempo transcorrido, era conveniente coñecer o estado do material paira poder aplicar a tempo algún remedio adecuado en caso de perigo paira a escultura.
Así, os investigadores de Inasmet-Tecnalia comezaron o pasado mes de xaneiro a analizar a situación do material escultórico. O primeiro a ter en conta era a técnica que se podía utilizar paira o diagnóstico da escultura. De feito, "nos estudos con metais, o máis habitual é tomar una mostra e analizala. Con todo, neste caso, esta mostra destrúese. No caso do peite do vento, por suposto, non podiamos destruír a escultura e paira iso era necesario utilizar una técnica non destrutiva", explica o Sr. Irisarri.
Replicas metalográficas
As réplicas metalográficas permiten detectar heteroxeneidades e defectos superficiais, así como os cambios na microestructura do material. Esta técnica estuda a topografía dunha superficie. Paira iso é necesario colocar una sustancia adecuada sobre a superficie que se desexa estudar, presionándoa ben, obtendo un relevo superficial negativo. Tras o estudo microscópico deste relevo pódese obter información sobre fracturas por fatiga e danos por corrosión.
O límite máis importante desta técnica é que só analiza a superficie, polo que non informa da microestructura interna do material. Con todo, a maioría dos ataques de corrosión e fracturas por fatiga prodúcense na periferia da peza, polo que a técnica é útil paira detectar os danos producidos por estes fenómenos. "No caso do peite do vento, o risco principal son os ataques de corrosión provocados polas condicións ambientais, que, aínda que logo poden penetrar no interior, comezan no exterior", afirma Irisarri.
Microestructura á vista
O primeiro paso paira a aplicación da técnica de réplicas metalográficas no peite do vento foi a eliminación da capa externa de óxido nunha pequena superficie paira deixar o aceiro á vista. Esta obra foi realizada con moito coidado paira causar o menor dano posible á escultura. Tamén se almacenou o óxido retirado neste proceso paira a súa posterior análise en laboratorio.
Una vez que o aceiro se deixou á vista, o seguinte paso foi puír ben con lijas e po de diamante. A superficie analizada é de 50x30 mm, e ao cabo dunha semana viron novamente recuberta de óxido, do mesmo xeito que o resto da escultura. "Se non sabes onde o fixemos, non o verás", di Irisarri. Por tanto, pódese afirmar que o dano causado á escultura é nulo.
O proceso de pulido é crítico e é imprescindible facelo ben, xa que se se deixan irregularidades, as réplicas recolleranse con precisión. E isto dificulta moito a observación, mesmo é posible que se fagan interpretacións erróneas. Por iso, é conveniente asegurar que este proceso se realizou correctamente. Paira iso, tras a aplicación e secado dun reactivo que resalte a microestructura do material, pódese realizar una primeira observación in situ mediante un pequeno microscopio. Desta forma valórase si o proceso de pulido e o traballo realizado polo reactivo son adecuados ou si é necesario realizar de novo o proceso.
Asegurando que a superficie de réplica atopábase en condicións adecuadas, o seguinte paso foi pegar a réplica. As réplicas son unhas follas de acetato de celulosa. Una vez disolta a superficie desta folla con acetona, colócase sobre a superficie que se desexa analizar e espera a que a acetona se evapore. Este paso tamén é necesario realizalo con gran precisión, xa que si ao pegar a folla quedase calquera pequeno pliegue dificultaría moito a observación da microestructura. Finalmente, a folla despégase e colócase nun porta paira a súa posterior observación no microscopio óptico e electrónico.
A primeira vista
Por outra banda, non se atoparon manchas negruzcas propias de contornas industriais, nin cores amareladas provocados polos óxidos de xofre. Así, aínda que as condicións do emprazamento da escultura son, por unha banda, duras, pódese dicir que é un lugar apropiado desde o punto de vista da contaminación, xa que "sería peor estar nun medio contaminado, xa que a partir dos óxidos de xofre que salguen das chemineas xérase ácido sulfúrico, e iso si, iso si, comería aceiro", afirma Irisarri.
Pero non hai ese problema, e no que se refire á maior ameaza da zona, a corrosión, parece que a escultura de Chillida aguanta ben. Nas réplicas metalográficas obsérvase que a microestructura non sufriu modificacións. Paira iso foi imprescindible comparar cunha parte do material orixinal que gardaba Lenbur. Esta comparación permitiu comprobar que o material se atopa igual que o día da súa creación, cunha microestructura sa.
"Estabamos bastante convencidos de que non habería problemas, pero en todo caso preocupábanos o que chamamos corrosión baixo tensión", explica Irisarri. É una corrosión que entra no interior do material, "é moi perigosa, non se ve por fóra e pode romper o material". Pero a través da réplica han visto que non hai ese problema e que o material está en bo estado.
Óxido como protección
O cloruro de auga de mar e cresal é o que máis pode danar ao aceiro, pero una vez analizada a capa de óxido, obsérvase que aínda que o cloruro é abundante no exterior, apenas penetra no interior, polo que non afecta o material. Esta capa de óxido é a que protexe o material.
A aliaxe preparada por Patricio Etxeberria contén gran cantidade de fósforo, cobre, níquel e cromo, o que permite a formación de óxido continuo e moi compacto. O óxido de ferro, por exemplo, cobre perfectamente todo o material, pero é poroso e fráxil e a corrosión que entra polas gretas avanza rapidamente. No aceiro Reco, pola súa banda, "a capa de óxido non é do todo impermeable, pero é moi difícil de atravesar", afirma Irisarri, "polo que consideramos que a corrosión será cada vez máis lenta".
"O fósforo é xeralmente malo paira o aceiro, porque fai máis fráxil, pero é bo paira protexelo da corrosión, e o máis importante é o cobre, é moi bo paira protexelo da atmosfera mariña". Por outra banda, trátase dunha aliaxe moi baixa en carbono, o que lle permitiu dar estas formas sinuosas. O aceiro con máis carbono, como o aceiro corten, ten maior resistencia mecánica e só se poden fabricar ferros.
Doutra banda, é importante non estar en contacto directo coa auga: "móllase con auga de mar, pero a choiva a limpa e o sol seca, o que provoca una boa capa de óxido". Se estivese impregnada constantemente, sería outra cousa, entón a corrosión avanzaría. Iso é o que ocorreu no estadio Aloha de Hawai que agora teñen que resolver. O aceiro deteriorouse nunha zona permanentemente mollada. O ciclo de secado de mollado é moi importante paira conseguir una boa protección de óxido.
Irisarri non ten dúbidas: "O material foi moi ben seleccionado". Por unha banda, a composición é adecuada paira adoptar as formas requiridas pola escultura e, ao mesmo tempo, protexerse da corrosión. Pero, ademais, a cor avermellada que lle dá o óxido vén ben co medio. "O aceiro inoxidable tamén fose una boa opción desde o punto de vista da conservación, pero o seu ton metálico non coincidise coa paisaxe". E vai máis aló, "pola importancia que tivo o ferro na historia de Euskal Herria, é un material ben seleccionado".
En palabras de Chillida, ademais do vento que admira e a homenaxe a San Sebastián, o Peite do Vento é una pregunta de futuro. E o investigador de Inasmet-Tecnalia tamén se atreveu a falar do futuro: "se non hai tsunami, a escultura durará moito". Parece, por tanto, que a partir de agora, e durante moitos anos, o peite de aceiro do vento resistirá sen problemas os ataques do mar e a salinidade do cresal.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
