Exposición (e II): lectura da exposición
Elhuyar Fundazioa
O fotómetro indícanos a claridade do suxeito a fotografar. Esta luminosidade está controlada pola estrutura de tons e cores do suxeito e pola intensidade da fonte luminosa. Así, cada escena ten a súa propia escala de claridade, que se converte nunha escala de tons tanto en papel como en negativo. Cando a luz é dura, teremos una escala de tons máis ampla que cando é plana e difusa, desde as sombras escuras até as luces fortes.
Cando a distribución das luces e sombras da escena é equilibrada, xa que ambas ocupan una superficie similar, sen moverse polo lugar onde imos sacar a foto, pódese facer una lectura xeral desta escena (sempre dirixindo o aparello cara á zona a fotografar) e o fotómetro dará un valor medio.
Pero a lectura xeral (cando a separación entre as sombras e as luces non é tan equilibrada, é menos) pode levarnos polo mal camiño. Para que isto non ocorra, haberá que recorrer a lecturas seleccionadas, é dicir, a medir unicamente a luminosidade da parte importante da escena (e do punto de densidade media desta parte). Isto pódese facer achegándoo, facendo una lectura puntual ou facendo lecturas locais cun esposimetro portátil.
Se se dispón dun esposimetro ou fotómetro que realiza una lectura xeral, débese aproximar ao suxeito ata que este complete todo o visor, facer a lectura e fotografar o encoadre desexado co valor obtido.
Se o fotómetro é de lectura puntual, hai que dirixir a área de lectura cara á área de interese. Dado que o fotómetro non atende ao resto da escena, non é necesario achegarse até ela.
Por último, é fácil realizar lecturas locais co esposimetro portátil (tendo en conta que non se produzan sombras no mesmo). A lectura non só se pode facer medindo a luz que reflicte o suxeito, senón tamén a que chega a ela. Esta última, en lugar de dirixir o instrumento cara ao suxeito, realízase á altura do suxeito e centrándose na fonte de luz, adecuando a semiesfera difusora á superficie sensible do fotómetro.
Doutra banda, preténdese rexistrar a maior cantidade de detalle posible nalgunhas escenas cun amplo rango de luminosidade. Nestes casos, se se dispón de tempo, téndese a realizar a media entre as lecturas de luces e sombras, calculando por unha banda a lectura de luces e por outro a de sombras e por outro o valor medio das mesmas.
Nas fotos de acción ou nos casos nos que non nos valen alternativas anteriores (cando non podemos aproximar razóns, cámara ou fotómetro), quédanos o camiño da lectura alternativa. Realízase medindo algunha superficie de ton medio. Esta superficie adoita ser cartolina gris ou man (equivalente á cara).
Con todo, cando se trata de escenas de alto contraste, moitas veces hai que perder luminosidade en luces e/ou sombras. Normalmente, a película non é capaz de responder a unha amplitude de ton moi ampla e se a exposición é adecuada paira as sombras, as luces quedarán queimadas e viceversa. Nestes casos, debemos aprender a priorizar os elementos da escena e saber que resultados queremos conseguir.
Tampouco se pode omitir a chamada exposición de seguridade. A maioría dos fotógrafos recomendan sacar 3 ou 4 fotografías máis polo si ou polo non (reducindo ou ampliando un punto, dous ou a metade do diafragma), sobre todo en fotografías de gran importancia. Así mesmo, recomendan dar especial importancia á idoneidade da exposición e non descartar o resto.
Como vimos, a determinación da exposición adecuada é preventiva. Normalmente deséxase que exista a maior cantidade de detalle posible en toda a imaxe. Noutras ocasións, pola contra, a exposición escollida pretende evidenciar una parte. Por tanto, a elección da exposición dependerá das intencións do fotógrafo. A pesar de que a exposición suxerida polo fotómetro está tecnicamente ben, ás veces non é a máis fermosa e depende de nós alargar a exposición (aumentando 1, 2 ó 1/2 o diafragma) ou acurtala (reducindo 1, 2 ó 1/2 o diafragma) paira conseguir una maior calidade plástica ou artística.
En calquera caso, é necesario coñecer ben a latitude de exposición da película ou, o que é o mesmo, a súa capacidade paira recibir una escala de claridade. Esta capacidade é, en definitiva, o contraste da película. Por exemplo, una película lenta de branco e negro ten menos marxe que una emulsión rápida. E o intervalo de contraste dunha diapositiva é menor que o dunha película.
E si estamos sen fotómetros? (por exemplo por deterioración).
Paira iso está ben coñecer algúns datos orientativos (en definitiva, a información contida na táboa de instrucións das películas): cando se trata dun día asollado de verán, o diafragma de F16 e a cifra de velocidade da película que se está usando débense pór á velocidade de obturación (se a película é de 125 ISO, por exemplo, a velocidade de 125). A medida que se vai nublando hai que ir abrindo un punto de diafgrama. Doutra banda, se se desexa modificar a velocidade de obturación, deberase axustar o diafragma correspondente. É una solución paira exteriores.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
