Un problema de comunicación entre abellas
Von Frisch atópao perfectamente e máis tarde Wolfgan H. Kirchner e William F. Towne explicou con máis detalle as súas investigacións que as abellas comunican ao resto de persoas os lugares de interese que atoparon cos seus ‘tremores’. Con todo, o que hai nestes lugares é que llo indiquen doutra maneira: dándolles á boca o néctar ou a auga que traian de alí e facéndolles saborear, no caso dos líquidos, e ensinándolles ou aromatizando o pole ou o propóleo, no caso das achegas sólidas. Con todo, o premio Nobel de Austria deixou un punto completamente indiferente que eu quería tocar aquí.
Ademais dos produtos utilitarios directos mencionados anteriormente, as abellas fornécense outra información máis conceptual, aínda que a miúdo utilízase de forma espontánea: cal é o lugar máis adecuado paira a localización do novo bebé.
O etólogo austriaco estudou e explicou que, una vez que o xenro saíu, queda colgado dunha senda arbórea da que parten unhas abellas exploradoras en busca dun novo lugar paira a colonia. Sabemos que o alemán Martin Lindauer e, sobre todo, Thomas D. Segundo o estudo realizado pola estadounidense Seeley, as abellas utilizan una serie de parámetros paira medir a idoneidade do novo emprazamento: capacidade interior, anchura da entrada, altura, actitude e orientación e, probablemente, tamén a natureza do lugar (roca, madeira...). Así, una vez que se atopan algúns lugares fertilizantes, os exploradores volven ao grupo de abellas paira comunicalos, bailando con máis intensidade e entusiasmo canto máis favorable sexa a situación do lugar, paira concienciar aos demais das excelentes características da nova residencia. Ao final, atraída polo entusiasmo dos exploradores, cada vez son máis as abellas que empezan a imitar a súa ‘danza de vibración’, e aproveitando o ángulo así indicado, todo o criado salgue a el paira fundar alí a nova colonia.
Neste caso, cando o xenro xa saíu da antiga colmea, separouse dela e colgado da ábsida dunha árbore, é evidente a necesidade urxente das súas abellas: atopar o lugar de residencia. Por tanto, está claro, simplemente, que información queren transmitir estes exploradores que non levan mel, auga, pole ou propóleo. Este é o caso que estudaron todos os investigadores até agora, é dicir, como os exploradores, una vez que o xenro xa saíu, trasladan a información das novas áreas residenciais ao grupo de abellas e difúndena nelas entre outras abellas. E todos din que as abellas tamén utilizan o mesmo baile que utilizan paira avisar doutros produtos (mel, pole, auga...).
O lector perdoarame que, ao tratar un tema tan serio, una muller biscaíña do pobo de Gorozika, que hai moitos anos contoume una anécdota curiosa, métome aquí, porque á fin e ao cabo ten que ver con isto: “Un día no caserío vivían un matrimonio cos seus fillos. Hai tempo que non funcionaban ben e, paira reducir os gastos, decidiron non beber viño durante as comidas. Ademais, pensaron que a mellor medida paira iso era a de prohibir o nome do viño nesa casa, polo que quedaron niso, que a partir de entón ninguén da casa podía citar o nome da bebida prohibida. Dei e sei. Así permaneceron varias semanas, pero días despois, a mesa da casa estaba cada vez máis triste sen mamas doces. Ao final, despois dun mes e medio, ao mediodía, a señora da casa, a lombriga, dixo una vez que a faba, acompañada dun vaso cheo de auga, comía: “Ai, que ben parece o un do outro” E nada máis ouvilo, o home, ao parecer afeccionado ao bertso, respondeu co seguinte texto: “Que vai buscalo coa botella!” E a isto, aínda que non se pronunciou o nome da froita prohibida, a partir daquela comida tiveron a oportunidade de memorizar o que todos sabían”.
Dalgunha maneira, ás abellas pásalles o mesmo cando fan un bebé. A principal e urxente necesidade deste contexto, como era o viño na mesa daquel caserío, é atopar una nova residencia entre as abellas do xenro, polo que a información que achegan os exploradores non pode ser máis que iso, como aquelas mencións indirectas do matrimonio, expresaban claramente a bebida favorita de todos.
Con todo, ás veces os exploradores adiantan o seu traballo e, una semana antes de que salga o termómetro da colmea, buscan un lugar. De feito, todos os apicultores tivemos algunha vez esa experiencia, ao ver a unhas abellas exploradoras limpando as colmeas baleiras do noso colmenar, precursoras de todo o crono que chegaba uns días despois.
Esta formación previa, loxicamente, cambia radicalmente o sentido da comunicación, xa que debe servir paira expresar en abstracto algo que necesitarán uns días despois, sen unha mensaxe de urxencia inmediata e súbita. Esta previsión que mostran as abellas por unha cousa que ten un uso diferido ou atrasado no tempo, que é moi rara no caso dos animais, denúncianos por si mesma o grao de ‘intelixencia’ destes insectos ou, se o prefiren, a complexidade das súas operacións mentais.
En calquera caso, deixando á marxe o campo da psicoloxía animal, a pregunta que me preocupa nesta ocasión sería como se solucionan as abellas exploradoras que atoparon un novo lugar, entre as mensaxes do mel, a auga, o pole ou outros exploradores que atoparon o propóleo, paira comunicarlles que o seu lugar é ‘onde vivir’. Hai que ter en conta que esta comunicación co resto das abellas non se realiza unicamente a última hora, é dicir, cando o primeiro que atopou o lugar elixido ha sabido atraer a outras persoas para que, xunto con el, comecen a realizar as tarefas de limpeza e acondicionamento do lugar antes de atraer ao resto. Pero como consegue ese primeiro explorador comunicar aos demais o que descubriu?
No caso do pole, o mel, a auga ou o propóleo, está á vista que, ademais do ángulo e a distancia de acceso (indicado coa frecuencia de vibración), o obxecto a atopar ou buscar sinálase claramente, dándolle a degustar, cheirar ou exhibíndoo fisicamente. Pero isto non se pode facer cando falamos dun lugar, porque non parece que traian mostras visibles ou extravagantes dese lugar. Isto, ademais, en moitos casos sería imposible, mentres que os troncos baleiros ou colmeas abandonadas que anteriormente ocuparan outras abellas poden ter un certo “cheiro a cera”, xa que noutros casos o lugar atópase completamente limpo e sen os signos ou cheiros anteriores. Doutra banda, até o momento ninguén probou que as abellas, sen ningún outro soporte físico, poden traer consigo “cheiros baleiros”. E con todo, sen dúbida, saben expresar ben e por separado esa mensaxe concreta, sen confundilo con outras mensaxes posteriores. Que lles di, por tanto, ás abellas da colmea, que o que queren comunicar estes exploradores é ‘lugar’ e non, por exemplo, ‘campo de flores’?
Do mesmo xeito que ocorre nas novelas de Sherlock Holmes, cando todos os posibles culpables foron relegados con lóxica, o sospeitoso que queda sen cuberta ou xustificación, a pesar de ser o máis atípico paira ser asasinado, ten que ser necesariamente un asasino en exclusiva. E aquí tamén deberiamos actuar, con experimentación empírica, porque, na miña opinión, resúltanos imposible demostralo, porque as abellas que van buscar un lugar teñen que vivir en colmeas superpobladas —pola contra non buscarían novos lugares— e neste tipo de colmeas non é posible, na miña opinión, investigar en detalle as relacións das abellas exploradoras marcadas con outras abellas, que se perden entre mil insectas no conxunto da colonia. Por tanto, en caso de non poder facelo, e como hipótese, gustaríame suxerir una solución lóxica, aínda que saibamos que a lóxica e a realidade non sempre coinciden.
Seguramente esta solución débese á miña deformación profesional. Quen de oficio ou devoción estudamos as linguas utilizamos a palabra morfema paira modificar sintácticamente o significado das palabras, paira expresar os elementos máis pequenos que contén. En eúscaro, os morfemas son letras, sobre todo sufijos, é dicir, fraccións que se colocan xunto a una palabra ou raíz. Por exemplo, nas formas presentes do verbo jakin, sabe - sobre a base -t, -k, -n, -gu, -zu, -zue, -engadir, sei, sabe, sabemos, sabedes, saben, saben, paira crear formas persoais. Pero hai una que é a forma verbal da terceira persoa do singular, que non ten ningunha marca, xa que paira distinguir entre oito cousas basta con marcar sete, que non leva sinal, porque é precisamente a propia falta de marca a que marca. Isto coñécese como marca cero (ø) e na práctica ten o mesmo valor diferencial que o resto de marcas positivas.
O fenómeno que se produce nas abellas é, na miña opinión, que a información local, representada polo ángulo e a distancia, que a sinalan mediante a danza, non leva consigo estímulos adicionais de sabor, cheiro ou visión, só significa: ‘o lugar en si’, é dicir, a ‘localización pura’, e a ausencia de engadidos organolépticos —neste caso as marcas cero—, fai fincapé no carácter topográfico especial da mensaxe paira interpretalo como ‘residencia’.
Sei, en certa medida, que esta solución lle parecerá a alguén como una das solucións de Fernando de Amezketa. En definitiva, o que aquí se propón era algo xa coñecido: a mensaxe das abellas está articulado en dous partes: a) o lugar (representado pola danza) e b) o que se atopa nese lugar (recollido co olfacto gustativo). Isto pódenos facer pensar que cando non hai segunda parte, grazas á primeira, polo menos o lugar queda expresado espontaneamente e automaticamente, pero non nos enganemos pola polivalencia do significado de lugar.
De feito, a danza das abellas revela algo ‘onde’, pero non explica que é o que hai aí. Neste caso, con todo, o que realmente entenden os insectos é o ‘lugar no que se atopa’, a ‘residencia’. Doutra banda, hai que ter en conta que as abellas, ao longo da súa vida, transmiten case todos os días os conceptos de ‘néctar’, ‘mel’, ‘auga’, ‘pole’ ou ‘propoli’, pero non teñen que indicar o concepto de ‘residencia’ unha vez ao ano, polo que é lóxico sospeitar que ese significado tamén deberá estar especialmente codificado paira evitar malentendidos nunha mensaxe tan importante. Por tanto, dado que en moitas mensaxes cotiás afaise a recibir o suplemento de sabor ou cheiro xunto á localización sempre e sen excepción algunha, nestes casos excepcionais e particulares, poderíase dicir que non se recollese ese segundo complemento, una sinal inusual, una marca inesperada e rechamante, que se sabe que aí se atopa un ‘posible aloxamento’.
Como dixen antes, non penso que a realización de experimentos paira comprobar esta sospeita poida ser sinxela nalgún momento, xa que as abellas exploradoras que buscan un lugar non achegan ningún tipo de achegue material á cara, pero esta solución que presentei ten, polo menos, una vantaxe evidente ao seu favor da economía de recursos. En calquera caso, é posible que alguén que nalgún momento tivese máis imaxinación e medios que eu poida demostrar este problema. Co que estamos a esperar o futuro.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
