Cen anos mirando ao tempo
O Observatorio Meteorolóxico de Igeldo non xorde por casualidade. As circunstancias meteorolóxicas sempre preocuparon ao home. Hai tempo soñaba con saber que tempo ía facer ao día seguinte, e por ese soño e pola necesidade, o XVIII. A finais do século XIX e principios do XIX construíronse numerosos observatorios meteorolóxicos na maior parte do mundo. Pero, como dicía, a idea de Igeldo non xorde por casualidade: detrás daquela idea había una traxedia.
O sábado santo de 1876, una terrible galerna levou as vidas de 500 pescadores en Bizkaia e Cantabria. Aquela traxedia conmocionou até o fondo a un neno hernaniarra de 12 anos, Juan Miguel Orkolaga: Fundador do observatorio de Igeldo.
Ao parecer, o interese de Orkolaga polo tempo intensificouse notablemente despois daquel suceso. E non se resignou á costa ata que se fixeron predicións meteorolóxicas e un sistema de alerta paira tormentas e tormentas.
Grazas á colaboración da Deputación Foral de Gipuzkoa que abriu o Observatorio de Meteorología Marítima de Igeldo en 1905, o 8 de novembro cumpriu cen anos. O mérito daquel home non podía limitarse: naquela época a meteorología estaba en proceso de converterse en ciencia, pero aínda predominaban as predicións e as supersticiones dos pastores, polo que tiña pouco de ciencia.
Pero Orkolaga tiña claro que a base paira predicir o tempo estaba na ciencia. Paira iso, trouxo os instrumentos de medida desde o exterior, e tamén fabricou varios instrumentos a man --non había sistemas de medida homologados e cada meteorólogo adaptábase o máximo posible -.
Nun principio o utillaje era bastante pobre: Barógrafo de sistemas da casa Richard (regalado polo rei Alfonso XIII), cinematógrafo, termómetro de temperatura máxima e mínima e un pluviómetro diferencial de Orkolaga, un microbarógrafo e varios barómetro de mercurio, entre outros. Tratábase de ferramentas sinxelas, pero imprescindibles paira a recollida de datos que definan o tempo e paira facer predicións.
Meteorología no mundo
Paira a época de Orkolaga, a meteorología estaba moi avanzada no mundo. Durante séculos inventáronse os instrumentos básicos da meteorología: O barómetro da presión inventado por Torricelli en 1643, co que se descubriu que a diminución da presión do aire indicaba a chegada dunha tormenta, en 1667 Robert Hooke inventou un anemómetro paira medir a velocidade do vento, en 1714 o termómetro de mercurio Daniel Fahrenheit paira medir a temperatura e en 1780 o higrómetro da humidade do aire Horace de Ssurbe.
Os datos da atmosfera foron recollidos por primeira vez por Laurent Lavoisier, quen mediu a presión, a humidade do aire e a velocidade e dirección do vento en 1765. Lavoisier estaba seguro de que con esa información podíase predicir o tempo que ía facer ao día seguinte. Por tanto, a predición meteorolóxica podía facerse de forma científica, á marxe das crenzas. Pero paira iso necesitábase una ferramenta de comunicación rápida que non chegou até 1843, cando Samuel Mors inventou o telégrafo.
Grazas ao telégrafo, as predicións meteorolóxicas comezaron a facerse con regularidade, e foi a orixe da meteorología moderna. Mediante telégrafos, desde diferentes observatorios dun territorio enviábanse datos de carácter puntual que, sumados aos mesmos, situábanse nun mapa e coñecían a situación na que se recolleron os datos. A partir da análise da evolución destes mapas anunciábase o que ía pasar nas próximas horas. A verdade é que antes da invención do telégrafo facíanse recollidas de datos, pero chegaban tarde paira facer predicións.
Grazas ao telégrafo e á necesidade, a meteorología avanzou. E neste caso tamén hai una traxedia detrás de todo. O certo é que en 1854 una tormenta afundiu un barco de guerra e 38 buques de carga no porto de Balaklava en Crimea. Revisando os rexistros dos días anteriores, comprobaron que a tormenta xurdiu dous días antes e percorreu Europa.
Se se recolleron os datos meteorolóxicos e interpretábase a tempo, púidose predicir aquela tormenta. Así, Francia puxo en marcha o servizo de alertas de tormentas. E ese é o suceso que se concibe como a orixe da meteorología moderna. Grazas ao telégrafo, o Observatorio de París comezou a elaborar mapas meteorolóxicos, que foi seguido en 1872 pola Oficina Británica de Meteorología.
Con todo, o principal avance en materia de predicións meteorolóxicas produciuse durante a Primeira Guerra Mundial. Para entón xa se aprobou a teoría de Vilhelm Bjerknes; XX. Segundo esta teoría, publicada na primeira década do século XX, a interacción entre masas de aire amornadas e frías tiña una gran influencia no tempo. E impúxose a idea de que o tempo se axustaba ás leis da física, o que permitía estudar a meteorología de forma científica.
Na punta da meteorología
Durante a Primeira Guerra Mundial, as previsións meteorolóxicas foron fundamentais para que os voos dos avións, etc. fosen seguros. E a partir de entón a meteorología tivo un avance constante. Cando Orkolaga presidiu o observatorio de Igeldo, a meteorología avanzaba moito, como se ve. De feito, Orkolaga non supuxo un gran avance na investigación, pero a súa identidade continuou tras a súa morte. Nos primeiros anos, os familiares e amigos da contorna de Orkolaga mantiveron o labor do observatorio. E así chegou a época dourada do observatorio: Á época de Doporto.
Mariano Doporto era un importante meteorólogo, que máis tarde chegou a ser director do Servizo de Meteorología de Irlanda, e coñecía os últimos avances en meteorología e escribía artigos especializados. En 1927 chega a Doporto Igeldo ao traballo tras superar as oposicións. Con ela chegou a época dos meteorólogos profesionais, o que permitiu a Igeldo entrar na Rede Mundial de Observación.
As observacións meteorolóxicas eran diarias e de calidade, e as predicións meteorolóxicas facíanse con datos locais e da Rede Mundial de Observación.
Desde entón, as vicisitudes políticas foron numerosas: cambios de goberno, guerras... e, con todo, o observatorio mantívose. E o máis importante: Consérvanse os datos desde 1928 até a actualidade.
O tempo non pasou en balde
Neste longo século, o observatorio estivo presidido por Carlos Santamaría e Usabiaga, entre outros. Actualmente o observatorio está dirixido por Margarita Martín. Pasaron once persoas, once meteorólogos e observadores. Producíronse avances, pero se traballa en gran medida como hai cen anos. Na actualidade, os observadores reciben os datos de forma rigorosa e ordenada cada tres horas --a partir de agora recibiranos cada hora–.
Os datos recolleitos polos observadores son de gran utilidade paira predicir o tempo, así como paira analizar as variacións do clima mundial. A serie climática desde 1928 até hoxe é un verdadeiro tesouro paira os climatólogos. En definitiva, é una serie moi fiable: desde entón utilizáronse as mesmas ferramentas paira realizar as medicións, e a contorna apenas cambiou (moitos observatorios comeron os centros urbanos e a serie non é útil), a residencia de Igeldo segue no mesmo lugar, no medio rural, como hai cen anos.
Por iso, Igeldo forma parte da Rede Básica Internacional e, segundo Margarita Martín, "é sen dúbida uno dos observatorios máis importantes da Organización Meteorolóxica Mundial". Pero está un pouco deteriorada: o edificio ten una gran humidade e é necesario renovalo. Ademais, o seu patrimonio científico e o seu patrimonio histórico son únicos e, por iso, é un lugar privilexiado paira abrir un museo dedicado á meteorología. Non faltan intencións e ganas.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
