Detección xenética de novos virus patógenos
Todos temos o risco de sufrir algunha transfusión de sangue de cando en vez. Sempre esperamos que ese sangue sexa “limpa”, é dicir, sen microorganismos. Nos últimos anos están a identificarse cada vez máis novos microorganismos, algúns dos cales se transportan con relativa facilidade grazas ao sangue. Neles hai algúns que producen hepatite, como o virus da hepatite C (CHB), o virus da hepatite G (GHB) e o recentemente descuberto TTV ou “Transfusion-Transmitted virus”, virus prexudiciais ou patógenos paira o ser humano.
Doutra banda, estes virus, ademais das transfusións de sangue, poden ser introducidos no interior do ser humano e transmitidos de forma humana por medios relacionados coa vía parenteral: xiringas compartidas, aparellos comúns utilizados na realización de diálese, equipos cirúrxicos, etc. Algunhas destas vías son, por tanto, as que poden estar dentro do hospital, e dise que a xente que se contaxia así é a que capta as infeccións nosocomiales, xa que incluíron a infección dentro do hospital e ademais pola mesma vía. Doutra banda, tamén é posible a transmisión sexual e a transmisión da nai ao seu fillo (a chamada transmisión vertical). Coñecer cal é o mecanismo de transmisión é, por tanto, moi importante paira cortar ou eliminar esta vía canto antes.
En canto aos métodos de detección, no caso do CHB, a súa identificación pódese realizar mediante probas serológicas, é dicir, mediante a aparición ou non de anticorpos, pero esta información non nos indica completamente o estado de devandito virus, si atópase replicado activamente. No caso dos outros dous virus mencionados, na actualidade non hai probas serológicas ou a única que existe (no caso do GHB) non é do todo fiable. Por tanto, é necesario buscar métodos áxiles e eficaces paira identificar estes virus. Na actualidade a vía máis rápida son os métodos que detectan o propio xenoma. Paira iso, mediante a técnica de reacción encadeada da polimerasa (PCR) se amplifica una parte do xenoma e, posteriormente, pódese visualizar a secuencia de nucleótidos desta parte utilizando o secuenciador automático.
O secuenciador permítenos ler o mesmo xenoma e analizar os genotipos que aparecen en cada virus. Así mesmo, a secuenciación permítenos detectar cambios ou mutacións no xenoma. Desta forma pódese comprobar si os mencionados virus mútanse ou cambian cando están dentro do paciente ou medir a variabilidade dun paciente a outro. Estes cambios dan lugar á chamada distancia xenética entre virus internos dos pacientes. Mediante o uso de programas de computador pódense construír árbores xenéticas que formen estas distancias xenéticas, observando de forma enfermiza a igualdade entre os virus. Canto máis preto estea o paciente en dúas árbores xenéticas, máis parecidos serán os virus que se atopan no seu interior e o que pode deducirse é se a vía de transmisión ou contaminación foi a mesma, por exemplo se a infección nosocomial produciuse a través dun aparello ou si utilizouse a mesma xiringa nos pacientes paira administrar anestesia, etc.
O noso equipo de traballo, por tanto, pretende desenvolver métodos de identificación áxiles dos virus CHB, GHB e TTV, e analizar diferentes grupos de poboación (doantes de sangue, drogadictos intravenosos, hemodializados, con hepatites). Una vez definidas as taxas de prevalencia dos tres virus mencionados nestes grupos do noso territorio e determinados os seus genotipos, detectaremos a variabilidade xenética dos virus de forma enferma. Se comparamos os resultados no noso territorio con outros lugares internacionais, pódese determinar que existe un genotipo diferente xeograficamente e moito máis importante, clinicamente, paira poder buscar una relación entre genotipo e clínica. Con todos eles preténdese comprobar cales son as vías de transmisión ou transmisión dos virus e confirmar a existencia de infección nosocomial. Esta información servirá aos médicos e autoridades hospitalarias paira tomar as medidas preventivas necesarias e eliminar estas vías de contaminación.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
