Hasiera »   Erreportajeak »   Bergarako Erret Mintegia

Real Seminario de Bergara

• Zabaldu:
• Twitter
• Facebook
• Emaila

É una historia longa, frutífera e, sen dúbida, interesante. Os irmáns Elhuyar, por exemplo, que deron nome á revista, impartiron as súas clases alí e illaron alí o wolframio. Con todo, nos últimos anos este belo edificio estivo case oculto. Hai uns anos déronse conta de que había centos de pezas de gran valor abandonadas. Nos últimos catro anos dedicáronse á recuperación, limpeza e clasificación de pezas e agora está en marcha o proxecto de construción do museo. Terán que pasar uns anos paira conseguir ese obxectivo, pero a nós, si queres que nos diga a verdade, pareceunos que o que vimos en Bergara non ten nada que ver.

En 1593 as xesuítas fundaron una escola neste belo edificio da praza San Martín de Agirre de Bergara; a primeira escola fundada polas xesuítas en Gipuzkoa estaba en Oñati, pero debido a que tiveron que pechala, viñeron a Bergara. Inicialmente as clases impartíanse en domicilios particulares, até a finalización do edificio definitivo.

XVII. A mediados do século XX derrubouse a antiga igrexa e construíuse a nova, cun estilo especial das xesuítas. As xesuítas fundaron na súa casa contigua as “Primeiras Letras” (educación básica) e a “Escola de Humanidades” (educación secundaria).

En 1767 Carlos III expulsou ás xesuítas do reino e o edificio quedou baleiro. Nesa época, por outra banda, a Real Sociedade Vascongada de Amigos do País acababa de fundarse e, tras longas negociacións, conseguiu facerse coa casa. O seu principal obxectivo era crear nel un potente centro educativo, ao que denominaron: Real Seminario Patriótico Vascongado. É neste momento cando se inicia a etapa máis famosa e gloriosa do edificio. Un dos obxectivos da RSVAPS era impulsar áreas técnicas de coñecemento pouco estendidas: Mineralogía, Física e Química. Nesta época estaban a darse os primeiros pasos da Química moderna, xa que os científicos comezaron a superar a alquimia. En París había un movemento moi importante respecto diso e os científicos de aquí encargáronse de traer todas estas novidades aquí. Así mesmo, os físicos e químicos máis prestixiosos de París e outros lugares de Europa foron “fichados” e acudiron a dar clases e investigar (Proust, Chabaneau e Tumborg, entre outros). Como se mencionou anteriormente, os irmáns Elhuyar tamén estiveron aquí como profesores e investigadores.

Nun deles produciuse o descubrimento do nome e prestixio dos irmáns Elhuyar en todo o mundo: o illamento do wolframio.

Baixo os efectos das guerras

En 1794, con motivo da Guerra da Convención, chegou o exército francés e todos os programas de estudos interrompéronse. Desde entón foi un traballo difícil poder recuperar a forza de entón. XIX. No século XVIII producíronse grandes cambios históricos que deron nome ao centro educativo. Na primeira Guerra Carlista tamén funcionou como hospital. En 1840 retomáronse os traballos de reparación co fin de recuperar o centro educativo; comprouse con profusión (sobre todo en París) os equipos de reconstrución de laboratorios.

O Real Seminario é o primeiro instituto que tivemos en Gipuzkoa e o único da época. Durante a Segunda Guerra Carlista pecháronse de novo as portas do Seminario e o instituto trasladouse a San Sebastián. En 1880 a casa quedou en mans dos dominicos, onde se instalou una escola secundaria con importantes coleccións.

Até 1975 foron os dominicos e ese ano o edificio dividiuse en dous partes. Ao fondo aséntase a ikastola de Bergara e á fronte a UNED. Nalgunhas salas podíanse ver os aparellos por todas as partes, pero ao non estar baixo a responsabilidade de ninguén se foron perdendo todos. Algúns bergareses conseguiron organizar una exposición permanente co material que había a mediados da década dos 80. Pero a exposición non era paira as continuas visitas, aos poucos foi perdendo.

Recuperar esforzos dos últimos anos

En 1992 o Concello convocou un posto de traballo paira o Museo, quedando a disposición de Xabier Aramburu. O obxectivo principal era xestionar a colección existente nese momento, pero Aramburu non era posible xestionar nada nese contexto tan complicado como a ausencia de medidas de seguridade, o estado de conservación lamentable, as pezas metálicas erdoilizadas pola humidade, os animais disecados, danados ou rotos por fungos, etc., longo e lamentable.

Nin sequera había pezas, ninguén sabía e o propio Xabier Aramburu explicounos que tivo que empezar por cero: “Non sabiamos que era o que tiñamos, de que época eran as pezas, que importancia tiñan... Así, puiden pór en marcha un plan cuatrienal coa subvención do Concello de Bergara e da Deputación de Gipuzkoa”. O primeiro obxectivo foi asegurar a continuidade da colección e o segundo ter un mínimo coñecemento da mesma paira poder avanzar. Tamén se empezan a solucionar os problemas de humidade da sala, despois limpáronse e trataron as pezas. “Hoxe en día pódese asegurar a permanencia da colección”, afirma Xabier Aramburu. A colección divídese en cinco apartados:

Instrumentos científicos: 250 pezas. Zoología: 1.022 pezas. Anatomía humana: 7 pezas. Mineralogía: 1.181 pezas. Paleontología: 369 pezas.

Posteriormente procedeuse á restauración da colección e, doutra banda, á investigación detallada das pezas. Grazas a iso, agora podemos coñecer a importancia do tesouro que alberga o Real Seminario de Bergara: “A colección conta con case 2.829 pezas das que analizamos o 91% nestes catro anos. Una vez inventariadas todas as pezas, témolas clasificadas e agora estamos a traballar co catálogo, investigando detalladamente cada peza. Tamén empezamos a facer reformas en cada un dos apartados”, dixo Aramburu.

Preparando una colección paira o futuro

A primeira fase do Plan está finalizada, pero en coherencia cos obxectivos fixados na segunda fase, débese preparar a colección da exposición que se instalará no futuro museo. Este plan ten un prazo de seis anos e, segundo díxonos Aramburu, haberá que facer una clasificación paira alcanzar ese obxectivo: “Das pezas que temos, algunhas son importantes e outras, con todo, son bastante simples, non é importante presentalas. Algúns temos que renovalos, pero outros non van ser posibles, porque están moi mal. No último ano deseñamos una colección que se pode presentar. Eliximos entre as pezas que temos, sempre coñecendo o valor real de cada peza” Hai que completar algúns apartados para que teñan coherencia co tema e, por tanto, ter que conseguir novas pezas.

Con todo, saben perfectamente cales son as pezas que se van a poder ver na terceira fase, coa apertura do museo: un total de 686. Segundo o proxecto, durante estes seis anos vanse a dar os pasos necesarios paira conseguir esta colección: renovar as pezas e realizar una investigación exhaustiva que permita dar as explicacións oportunas: o ano exacto, quen as realizou, etc. En definitiva, trátase de coñecer a fondo cada peza. Nese momento estarán preparados paira afrontar a terceira fase: atopar a sala adecuada paira a exposición e abrir o museo. Pero a sala actual ten menos de 200 m2 e, como nos dixo Aramburu, dificilmente poderase facer alí o museo.

As obras de reforma avanzaron grazas á suor de moita xente. Na primeira fase traballaron un zoólogo, un químico e un geólogo. Dirixe e coordina Xabier Aramburu.

A maioría das pezas científicas son o XIX. Son do século XX, moitos deles adquiridos en París; é una colección moi importante, xa que en Euskal Herria non hai nada semellante. Os museos de ciencias do País Vasco presentan pezas de campos moi concretos, mentres que o museo que se creará do Real Seminario de Bergara poderá mostrar pezas multidisciplinares. Ademais, non haberá una selección de exposicións que xurdan de cero, senón que o novo museo do Aitaponte terá una historia de séculos.

Non sabemos cando abrirá as súas portas o novo museo; poida que pasen bastantes anos. Pero cando chegue ese momento, non hai dúbida de que nos ofrecerá una colección fermosa e interesante.