Ollo e cámara de fotos: hai semellanzas?
A cámara fotográfica, como ferramenta óptica, está constituída por un sistema óptico e un receptor fotosensible. O sistema óptico (OBXECTIVO) encárgase de proxectar sobre o receptor a imaxe real e investida do obxecto. O receptor, pola súa banda, está formado por unha placa ou película recuberta por unha capa de emulsión sensible á luz que nos dará una reprodución do obxecto mediante un proceso de revelado.
O globo ocular tamén é un instrumento óptico ou obxectivo. O axuste ou axuste entre a córnea e o cristalino forma un sistema converxente ou unificador que xera una imaxe real e investida sobre a retina. Como se pode observar nesta comparación, a retina ou a rede actúa sobre o ollo humano como receptor fotosensible.
Neste traballo trataremos de mencionar as diferentes analogías entre o ollo e a cámara fotográfica, paira posteriormente analizar as respostas cualitativas dun ollo ametrope (ollo anormal) ante diferentes estímulos.
Teoría básica
O sistema óptico do ollo ofrece oito superficies ao raio de luz ou ao estímulo visual, dous correspondentes á córnea antes de chegar á rede e seis correspondentes ao cristalino. No entanto, dado que a cara anterior á córnea e as caras anterior e posterior do cristalino son bastante máis potentes que todas as demais superficies, podemos dicir que paira facilitar a separación entre a córnea (que separa o aire do humor acuoso) e o cristalino (humore acuoso empapado da parte anterior e humore vítreo da parte posterior) é necesario diferenciala.
GLOBO DE OLLOS
Iris 1 Cornea 2 Cámara dianteira con humor acuoso 3' Cristalino (lente) 4 Esclerótica 5 Coroides 6 Retina (betsarea) 7 Fóvea 8 Humor vítreo 9 Nervio óptico
Por outra banda, hai que citar a retina ou a reixa: esta estrutura é un receptor fotosensible, formado polas células visuais, concretamente os bastóns e os conos. Estas células visuais están asociadas a células bipolares e estas á súa vez a células ganglionares. En canto á fotografía da retina, hai que dicir que os bastóns e conos non se distribúen da mesma maneira: mentres que no fobe (punto medio do ollo, chamado mácula amarela ou punto cego) só hai conos, a medida que nos achegamos á periferia o número de bastóns aumenta.
A diferente distribución destas células visuais e a denominada duplicidade da retina, fai que no fobe, no centro, concéntrese a visión paira grandes cantidades de luminancia ou luz, a detección de detalles e a visión en cor (VISIÓN FOTÓPICA) e a periférica, en cambio, sexa máis fácil paira a percepción das luminancias baixas, a visión en branco e negro (VISIÓN ESCOTÓPICA).
A cámara fotográfica, tal e como se pode apreciar na imaxe, pódese comparar funcionalmente co ollo humano de forma relativamente sinxela. O obxectivo da cámara fotográfica (1) desempeña a función de axuste córnea//cristalino; o diafragma (2), a súa función é similar á do iris; a cámara escura (3), equivalente á esclerótica e o obturador (4), cuxa función é regular o tempo de exposición. Por último, detrás do obturador sitúase a película fotográfica (5), o último receptor da información óptica, do mesmo xeito que a retina no ollo. Seguindo coa analogía do ollo e a cámara, pódese dicir que o proceso de revelado paira obter a última imaxe fotográfica é moi similar ao dos impulsos nerviosos que xeran a visión no ollo.
Con todo, a retina ou receptor fotosensible é o que establece as principais diferenzas entre o ollo e a cámara fotográfica. A diferenza da emulsión fotográfica, pola especial distribución dos bastóns e bastóns e as especiais unións neuronais, non todas as rexións da retina teñen o mesmo valor á hora de crear a imaxe, mentres que no sistema fotográfico a resposta é a mesma independentemente da parte que participe. Tamén hai diferenzas fotométricas entre o ollo e a cámara de fotos. Mentres que o efecto da enerxía lumínica sobre a emulsión é acumulatorio, na rede a resposta das células visuais é de instanpata, debido á súa capacidade de adaptación destas células a luminancias altas e baixas.
Procesos fisiológicos
O ollo, como instrumento óptico vivo, ten capacidade de axuste ou adaptación. E que é a coodación? Capacidade de obter imaxes nítidas, precisas, de obxectos situados no campo visual, en diferentes lugares ou puntos. O proceso de axuste acompáñase dunha serie de cambios fisiológicos no ollo, talles como a diminución da beginini, o desprazamento longitudinal do iris e do cristalino, e en particular a variación da capacidade ou potencia do cristalino. Con todos estes cambios o ollo é capaz de ver con precisión todos os obxectos situados entre o infinito e un punto próximo.
O sistema fotográfico tamén ten capacidade de axuste. Do mesmo xeito que no ollo, na acoodación ou mecanismo de enfoque, o diámetro do globo de entrada diminúe, con todas as variacións que iso leva, o tamaño do círculo de mestura diminúe, sobre todo co desprazamento longitudinal dos medios transparentes.
Vexamos finalmente os problemas de visión de detalle. A agudeza visual defínese como a capacidade do ollo paira detectar e diferenciar os detalles máis pequenos dos obxectos. O rigor visual dunha persoa depende de moitos parámetros, como a luminancia, o contraste entre o test e o fondo, o tamaño do globo, e tamén da educación de cada persoa.
Paira distinguir dous puntos próximos entre si é necesario e necesario que polo menos un punto non excitado entre as dúas células visuais excitadas polas súas imaxes. Neste sentido, o estado de adaptación do ollo e a rexión retiniana utilizada son de gran importancia, o que contrasta cunha cámara fotográfica.
No sistema fotográfico, para que a cámara apareza como una imaxe separada ou separada de dous puntos, é necesario intercalar entre dous grumos de emulsión impresionados, polo menos un grumo non impresionado. Polo devandito anteriormente, a cámara fotográfica non pode desempeñar a mesma función que o ollo neste sentido.
Patoloxía
O ollo emetrope (ou normal) é aquel que é capaz de ver claramente os obxectos afastados sen realizar ningún tipo de traballo de apelación. Cando isto non é así, podemos dicir que estamos ante un ollo ametrope (o ametrope é anormal). Concretando un pouco máis, un ollo pode ser miope (con dificultade paira ver a distancia, xa que o obxecto das imaxes fórmase por diante da retina) ou hipermetropea (neste caso aféctase a visión próxima, xa que o obxecto das imaxes fórmase por detrás da retina).
Outro erro é o astigmatismo. A característica desta ametropía é que a imaxe dun punto non é un punto, senón dous, situados ademais en dúas liñas perpendiculares. Por iso quen ten astigmatismo non o ve claro.
(Quero agradecer aos meus amigos Joxe Mari Zinkunegi e Txaro Maiz pola súa colaboración na elaboración deste artigo).
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
