Hasiera »   Erreportajeak »   Bam-eko kanalen gorabeherak

Incidencias canles Bam

• Zabaldu:
• Twitter
• Facebook
• Emaila

Illa atópase nunha zona árida e semi-árida. Só chove 252 mm ao ano, é dicir, un terzo da media mundial. Aproximadamente o 90% do país sofre escaseza de auga. Durante séculos, os iranianos aprenderon a combatelo. Aprenderon diferentes técnicas paira poder utilizar este pouco de auga paira casas e rega. Entre estas técnicas, o sistema qanat é un dos máis eficientes, inventado en Bam fai miles de anos. A zona de Bam, ao sueste de Irán, é un deserto cunha gran dependencia de qanatas. Desde que un terremoto destruíse a cidade hai catro anos, a oficina da UNESCO de Teherán estivo reforzando o esforzo de Irán por reconstruír as qanatas de Bam e asegurar a súa mellor conservación no futuro.

As qanatas son sistemas de abastecemento de auga, cun túnel subterráneo unido á superficie mediante varios pozos. Realizáronse en zonas sen augas superficiais. A maior parte dos cursos de auga atópanse soterrados, polo que as qanatas reducen as perdas de auga por infiltración e evaporación. Utilízase forza de gravidade paira conducir a auga augas abaixo da canle, evitando así o uso de bombas.

Os qanats teñen un lugar especial na paisaxe cultural, socioeconómico, político e físico de Irán. A pesar de que durante séculos a vida cambiou radicalmente, as qanatas seguen sendo importantes paira o benestar da comunidade e son necesarias paira a supervivencia en moitas partes do país. Con todo, nos últimos anos produciuse un descenso no número de expertos que saben utilizar estes sistemas.

Canles de Bam, vítimas do terremoto

A zona de Bam é o oasis típico do deserto, cunha pluviosidad media anual duns 60 mm. Nos últimos anos, ademais, choveu menos do normal. Aproximadamente o 70% da poboación de Bam e dos municipios lindeiros está directamente ou indirectamente relacionada coa agricultura e está dominada maioritariamente por qanats. Ata que o 26 de decembro de 2003 un terremoto de clase 6,5 destruíu a antiga cidade, as qanatas achegaban o 50% da auga que necesitaba anualmente.

Estando a maior parte dos 90.000 habitantes da cidade na cama, o terremoto produciuse ás 05:28 da mañá, coa morte dun terzo da poboación e a maioría dos sobreviventes perderon a casa. Máis do 80% dos edificios da cidade foron derrubados polo desastre. Entre eles atopábanse outros edificios antigos, como a cidadela e as estruturas hidráulicas históricas denominadas patrimonio cultural, as qanatas. O terremoto provocou atascos en moitos qanats de Bam e outras moitas caeron. Nalgúns casos, o terremoto provocou que a auga se infiltrase noutros qanats, aumentando así o caudal de auga.

Descubrimento arqueolóxico fortuíto

En estudos realizados pouco despois do terremoto apareceron restos arqueolóxicos de miles de hectáreas. Non fixo que aparecesen os terremotos, estaban sobre terra, dispersos e abandonados durante anos. As investigacións arqueolóxicas que se están levando a cabo nesta zona demostraron que esta zona é máis importante do que se pensaba ao preparar o informe paira a inclusión de Bam no Centro Mundial de Patrimonio da UNESCO. Os máis antigos de Irán, e quizais a qana mundial, parecen estar na zona de Bam.

Parece que as vantaxes da localización natural de Bam, situada nunha chaira entre dúas cadeas montañosas que reciben choiva e neve, fixeron que esta cidade sexa tan importante na invención e desenvolvemento de qanatas. A situación xeográfica de Bamen era óptima paira a construción de pozos de pouca profundidade e sistemas de qanat. Ademais de ser a máis antiga da Qana de Irán, a zona ten a maior densidade de qanat, cunhas 375 liñas de antigas qanats tradicionais e uns 950 pozos de distintas profundidades divididos en varios tramos.

Os sistemas de qanatas de Bam alcanzaron o seu máximo esplendor a comezos da era islámica e perderon forza no XII. A finais do século XX polas guerras. A pesar de que a guerra afectou dalgunha maneira, o sistema de qanat perdurou, aínda que a cidade nunca recuperou a fama anterior. Con todo, ao tratarse dunha cidade axardinada dunha zona semicircular, a fascinación que xera Bam non diminuíu.

Agricultores tratando de rehabilitar as qanatas

O desenvolvemento da estrutura social da área de Bam foi obxecto dunha gran axuda por parte de qanat. A construción de qanats é un traballo duro e caro que sempre foi una acción colectiva, con múltiples beneficiarios e propiedade compartida. O acceso á auga das qanatas e a xestión da auga está regulada polo equipo responsable do uso da auga. Os membros do equipo de responsables son tamén propietarios de augas, moitos deles agricultores.

O terremoto provocou a pobreza destes campesiños, o que dificultou aínda máis a rehabilitación das qanatas. Mentres tanto, os prezos disparáronse debido á falta de man de obra experta e material.

Intervención da UNESCO

Tras o terremoto, Irán tentou reconstruír as qanatas que quedaron danadas ou totalmente destruídas, e a oficina da UNESCO en Teherán ofreceu a súa axuda. O seu obxectivo era garantir una maior protección e xestión futura das qanatas. Pediuse a seis grupos de expertos que elaborasen informes técnicos detallados sobre a situación actual e perspectivas de futuro de Qanat. Nestas páxinas destacan algúns dos seus consellos.

Na primeira fase do proxecto, en 2004, cada grupo analizou un aspecto do problema: O Centro Internacional de Qanats e Estruturas Hidráulicas Históricas analizou desde o punto de vista da enxeñaría as qanatas de Bam, o Ministerio de Agricultura e Agricultura desde o punto de vista agrícola, a Organización Iraniana de Patrimonio Cultural e Turismo desde o punto de vista cultural, dous expertos da UNESCO desde o punto de vista arqueolóxico, a Oficina de Xeoloxía de Irán desde o punto da Xeoloxía e o Programa das Nacións Unidas desde o Desenvolvemento Socio-Programa (PUNDK).

Cada participante realizou un informe paira a súa presentación no taller organizado pola oficina de Teherán da UNESCO nas qanatas de Bam en xuño de 2005. Na segunda metade do ano 2005 reuníronse os informes e enviáronse ao goberno iraniano. Entón, o Ministerio de Agricultura e Yihad presentou a segunda parte do proxecto: reconstrución e rehabilitación de qanatas. Este proceso segue en marcha.

Desde xuño de 2005, a oficina de Teherán da UNESCO, en colaboración co Centro Internacional de Qanats e Estruturas Hidráulicas Históricas de Yazd, que traballa baixo o auspicio da UNESCO, impartiu dous cursos de formación en qanats. Bamen foi o primeiro curso e o segundo en Yazde en xullo de 2007. Prevese un maior número de cursos de formación nesta área.

O Ministerio de Educación Superior tamén colabora co centro de formación sobre qanatas creado en 2003 paira garantir a correcta xestión das qanatas a longo prazo. O centro está situado na cidade de Taft, preto de Yazd. Os seus qanatas tamén son moi coñecidas. O alumnado estuda xeoloxía e hidrogeología, historia, arqueoloxía, clasificación de qanats, métodos tradicionais de construción e mantemento de qanats, funcionamento de qanats, distribución da auga e aspectos socioeconómicos.

Doutra banda, pretende estender o proxecto a outros países do grupo que asume a oficina de Teherán da UNESCO, que son a única maneira de abastecer auga en moitos lugares. Uno deles é Afganistán. Elaborou un informe, en colaboración coa UNESCO, sobre o proxecto que se está levando a cabo paira completar o inventario de qanatas do país.

O desastre do terremoto de Bam puxo de manifesto a sofisticada cultura da distribución racional dos recursos, que durante moitos anos fora abandonada. Esta antiga forma de xestionar a auga subterránea quedou á vista de todos. Explica perfectamente a capacidade humana paira facer fronte á escaseza de auga, una capacidade que antes, agora e sempre ten una gran importancia paira as zonas áridas e semiáridas.

Información adicional

Información sobre o centro internacional de qanats e estruturas hidráulicas históricas: www.qanat.info/en/index.php

Fonte: UNESCO. "The fall and rise of Bam's qanats", A World of Science, 6. vol. Nº 1, xaneiro - marzo 2008 (http://www.unesco.org/science/). Artigo traducido e adaptado por Elhuyar coa autorización da UNESCO.