Preconcepción. Modelos de universo
Si a algúns nenos e adolescentes pedímoslles que se representen sobre a Terra, podemos dicir que nos atopariamos con catro modelos
Se pedimos aos que están a estudar en Bacharelato, os modelos non cambiarían moito. Sorpréndenos o paralelismo existente entre estas formas de entender e os diferentes momentos históricos da sociedade.
De neno, cando teñen ao redor de oito anos e aínda non conseguiron nada fóra do ámbito familiar e escolar, os seus conceptos sobre o universo son moi precisos. A terra é plana e sitúanse no centro. Se representan a algún astro, o astro virará ao redor deles (a seguinte imaxe explicaría una visión máis avanzada: O sol pasa pola noite baixo a Terra quentando os volcáns). As estrelas volven estar fixas e a Lúa mantense por efecto do aire (Figura 1.1).
Do que se ve extráese una expresión, ás veces mítica (pantasmas, etc.) e outras xeométricas, pero sempre formas e cousas concretas son as que dan forma á percepción. Son modelos válidos pero non generalizables.
Nunha segunda etapa, ao redor dos dez anos, os nenos xa non debuxan un mundo chairo senón esférico. Pero eles mantéñense dentro da Terra (ver figura 1.2).
Máis de doce e trece anos atópanse co seguinte problema: Se a terra é esférica e están sobre ela, como non se aprenden e caen? Doutra banda, aínda que admitan que hai máis nenos, nunca aceptan que estean de cabeza abaixo
Cando a súa madurez permítelles facer abstraccións, indican o campo gravitatorio e saben que una forza é a causa de que ninguén caia. Isto sucede ao redor do quince dezaseis anos (figura 1.4).
Nas clases de astronomía utilicei toda a esfera paira expresar as coordenadas do ecuador e a metade, por encima da liña do observador, paira explicar os azimuts. A conclusión que saquei traballando con mozas de entre 14 e 16 anos é que só entenden o horizonte, os puntos cardinales e a representación dos astros que aparecen sobre eles.
Por tanto, paira que se non expresaron todas as representacións coas súas propias ideas? Una forma de sabelo é organizar visitas. Desta maneira, o propio alumno explicará o que viu ao resto dos alumnos. Só explicarán o que entenderon de memoria e os resultados que se obteñen son realmente apaixonantes.
Os alumnos non son envases baleiros paira a vertedura dos coñecementos que o profesor lles propón. Parece máis que una machacadora con follas diferentes paira triturar e perdoa a comparación. Isto depende da súa experiencia e da súa estrutura mental. Desta maneira, cada alumno introducirá a pataca que ofrece o profesor (novos coñecementos) dunha maneira moi diferente.
O papel do profesor consiste en descubrir os prexuízos que o alumno necesita paira asimilar este novo coñecemento. Só desta maneira pódese chegar con éxito ao obxectivo proposto.
Convén pois, por encima de todo, mencionar os coñecementos que as distintas civilizacións tiveron ao longo da historia sobre o universo:
- Modelo mítico Representacións
de pantasmas e deuses. Son explicacións de fenómenos periódicos, como as diferentes estacións do ano, pero non son capaces de predicir novos fenómenos. - Patróns geocéntricos,
heliocéntricos, etc. Estas, ademais de ser capaces de explicar, tamén son capaces de predicir situacións novas que non se viron até agora, como a configuración interplanetaria ou a Eclipse de Lúa. - Modelos cosmogonológicos Son
os modelos científicos máis avanzados. Estes recollen leis científicas válidas paira todo o universo (mentres non se demostre o contrario), como a lei de gravitación universal, a velocidade de cambio de galaxias ou a lei de uniformidade na estrutura química da materia.
Así pois, estamos en condicións de introducir o tema que nos interesa. Como ensinar astronomía? Á hora de ensinar, distinguirei e distinguirei tres momentos diferentes do desenvolvemento da personalidade do neno/a/mozo, sen abordar con precisión a idade.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
