Algorri, o pasado convertido en roca
Desde o punto de vista geomorfológico, a existencia dunha rasa intermareal é propia. Na costa cantábrica, e tamén en Europa, a gran chaira atópase en moi poucos lugares: ten entre catro e cinco quilómetros cara ao mar dentro. Ao fondo álzanse os cantiis.
A rasa intermareal é o resultado da erosión que provocan as ondas contra os cantiis. Os materiais brandos e duros alternan nas capas verticais dos cantiis, os cales son facilmente erosionables pola ondada e os máis duros protexen aos brandos baixo o nivel da marea. Esta protección non é total e parece que o mar golpeou as estrías na chaira.
A dinámica dos cantiis de Zumaia é moi activa, é dicir, as ondas erosionan rapidamente o cantil. A Hilario gustaríalle medir a velocidade de retroceso dos cantiis, que agora non teñen datos, pero cre que o cantil pode retroceder máis dun centímetro por ano.
Existen indicios de que o retroceso é moi rápido. Por exemplo, entre Deba e Zumaia, en catro zonas, os arroios que chegan á costa deben saltar paira chegar ao mar. Normalmente os vales dos arroios atópanse na costa en millas de mar, pola contra pódese apreciar que o cantil retrocede a unha velocidade superior á que o arroio desborda o val. E iso é o que ocorre en Algorri.
Nesta gran rasa intermareal habitan numerosas especies como cangrexos, lapas, mexillóns, anemones, algas, etc. Trátase de animais e plantas singulares que deben ser capaces de afrontar condicións moi difíciles. De feito, en marea alta, a pouca profundidade pero baixo o mar, e una vez baixada a marea, quedan nas charcas. A temperatura e a salinidade da auga son, por tanto, variables e, ademais, xérase una competencia entre os que permanecen xuntos no pozo e cada especie debe desenvolver a súa estratexia de protección paira avanzar. Por todo iso, son interesantes os seres vivos das rasas intermareales, e os de Algorri non son una excepción.
Páxina a páxina
En calquera caso, os cantiis de Zumaia son especialmente interesantes desde o punto de vista do rexistro xeolóxico. Nun tramo de oito quilómetros os cantiis non teñen cortes. Da máis antiga, é dicir, de Deba ás máis recentes, cara a Getaria, recóllese toda a historia de fai máis de 100 millóns de anos até fai 50 millóns de anos, a través de páxinas. En palabras de Hilario, "nestes casos o habitual é que algún capítulo desapareza, pero aquí non falta ningunha páxina".
É un libro moi groso e, como ocorre cos libros grosos, "non todos os capítulos teñen o mesmo interese, uns son máis significativos que outros". E neses oito quilómetros recóllense dous grandes momentos da historia da Terra, ambos en Zumaia. Doutra maneira, no seu conxunto, o libro merece a atención dos geólogos, que achegan una gran cantidade de información útil: as variacións climáticas, a creación dos Pireneos, a vida que había en cada época...
Naqueles tempos o clima era máis cálido que na actualidade, e formouse un gran arrecife de coral no punto final da plataforma. As súas testemuñas son as serras calcarias que atravesan o País Vasco de leste a oeste: Gorbeia, Anboto, Aizkorri...
Desde o arrecife cara ao mar acumulábanse materiais erosionados en capas horizontais. Ese é o flysch. Posteriormente, ao aproximarse a placa tectónica e eurasiática ibérica, fóronse formando os Pireneos de Leste a Oeste, e grazas a esas forzas, as capas antes horizontais convertéronse en verticais. Así ven hoxe nos cantiis de Zumaia.
Rotación significativa
Nestas capas, antes horizontais e agora verticais, é evidente a alternancia de dous tipos de materiais. Algunhas capas son duras e as intermedias máis brandas que elas, por iso están máis desgastadas. A dureza, por suposto, está relacionada coa composición dos sedimentos no momento da súa formación.
Nos sedimentos achábanse as cunchas de animais mariños (foraminíferos planctónicos e bentónicos, e nanofósiles de cal) e as arxilas postas a terra. De aí están todas as capas, que son duras ou brandas en función da súa proporción: cando predominan as cunchas dos animais fórmase una capa dura de calcaria, mentres que cando a maioría é arxila fórmase una capa branda, una marga.
É fácil relacionar una e outra coa influencia do clima. Así, cando o clima era seco e cálido, formábanse capas calcarias e, cando chovía moito, a tupa. Por tanto, pódese analizar o ciclo climático por capas. Parece que a rotación das rocas de Zumaia coincide coa teoría de Milankovitch.
O astrofísico Milankovitch propuxo una teoría paira explicar os ciclos climáticos da Terra e dentro dela as glaciaciones. Na súa opinión, a inclinación do eixo da Terra e a excentricidade da órbita son claves paira comprender como se alternan os períodos cálidos e fríos e por que se producen as glaciaciones cíclicamente. Pois ben, as capas de Algorri altérnanse tal e como o anuncia a teoría de Milankovitch.
Ademais de calcarias e margas, en Algorri existe outro tipo de roca: a turbidita. A turbidita é una capa de area, a arenisca. De feito, as areas acumuladas na plataforma vertíanse ocasionalmente aleatoriamente ao mar. Nun proceso de acumulación natural lento se intercalan, por tanto, turbiditas espontaneamente.
Asier Hilario advirte que as turbiditas non se distribúen regularmente. "Comezan a aparecer fai uns 60 millóns de anos e, co paso do tempo (cara a Getaria, por tanto), cada vez son máis frecuentes e maiores. Isto relaciónase coa creación dos Pireneos".
"Os Pireneos empezaron a levantarse na zona de Cataluña. Do mesmo xeito que todas as novas cadeas montañosas, o Pirineo sufriu una forte erosión inicial e os sedimentos erosionados acumuláronse nas concas circundantes, como plataformas próximas a Ordesa. Por outra banda, o continuo empuxe da placa ibérica xeraba una situación cada vez máis inestable nestas plataformas, provocando terremotos e aumentando a pendente do noiro. Como consecuencia diso, as verteduras de area aumentaron, tanto en magnitude como en frecuencia. Así, os paleocorrontes medidos nas turbiditas de Algorri proveñen na maioría dos casos do leste".
Por último, hai lugares moito máis margosos do habitual. Aparecen de forma intermitente e aínda que se mantén a alternancia entre calcaria e marga, a proporción de margas é moi superior á normal. Ao parecer, as zonas margosas relaciónanse co afundimento do mar. De cando en vez o nivel do mar diminuía e os arroios, paira chegar ao nivel do mar, erosionaban fortemente a canle, polo que chegaban moitos máis sedimentos que antes.
Fósiles e outros
Os fósiles permiten obter outro tipo de información. As rocas de Algorri albergan macrofósiles, amonitas e inocerámidos, así como microfosiles, foraminíferos. Son os que forman as rocas e, de paso, achegan a información máis interesante. Debido a que son moi sensibles á temperatura da auga, dan información relevante do lugar onde se atopan.
Con todo, entre os fósiles, Hilario cre que os restos fosilizados son os máis valiosos de Algorri. Parece que no mundo hai moi poucos lugares nos que abundan os fósiles das pegadas dos seres vivos do fondo mariño. Por iso son importantes. Ademais, estas pistas permiten deducir como eran os seres vivos que os orixinaron, como vivían, que comportamento tiñan...
Por outra banda, na zona de Deba existen estruturas aparentemente fósiles, pero non fósiles senón minerais. Son como una pelota e chámanse septarea. Formáronse no Cretácico inferior (os cantiis máis antigos) e están mergullados nunha roca detrítica, nunha marga moi escura. Os septares son de tamaño igual ou maior que un ovo e libéranse facilmente da marga. Se se abre, no seu interior aparece un bonito debuxo en branco.
Parece ser que as arxilas do fondo mariño formáronse ao compactarse en forma de bóla. Hilario recoñece que non saben por que se compactaron, pero saben como xurdiu o debuxo: "ao compactarse, por presión, as bólas gretáronse interiormente. Co tempo as rendijas enchéronse de carbonato cálcico, polo que os debuxos están feitos de calcita".
Límite K/T
As características mencionadas até agora pódense ver noutros lugares da costa vasca ou cantábrica. Que fai entón tan especial Algorri? Hilario ten claro: Ademais de ver perfectamente toda esta información xeral, en Algorrin ven máis claramente que en ningún sitio a fronteira entre o Cretácico e o Terciario (límite K/T) e o Paleoceno e o Eoceno (P/E). Ambas están perfectamente visibles, a asistencia é moi sinxela e a distancia entre elas é pequena. "Paira os geólogos, un gran choio".
O límite K/T é de 65 millóns de anos. En Zumaia atópase na base da punta de Aitzgorri. Trátase dun lugar moi bonito e cuxo valor xeolóxico o fai aínda máis atractivo. Está relacionado coa perda de dinosauros.
En realidade, o límite K/T é una capa escura de arxila. Na arxila atópase o iridio, a unha concentración moito maior do normal e unhas microesferulas. As microesferas posúen unhas estruturas chamadas espinelas ricas en níquel e, en determinados lugares, carboeira. En canto aos fósiles, cabe destacar a desaparición de amonitas do rexistro, así como a maior parte dos foraminíferos planctónicos e nanofósiles de cal. En concreto, os foraminíferos diminúen un 99% e a diversidade un 54%, mentres que o número de nanofosiles diminúe un 85% e a diversidade un 25%. Esta extinción coincide coa do dinosauro.
Segundo Hilario, "houbo extincións masivas moito máis duras que ela na Terra, como no Permiano, pero dalgunha maneira, a máis famosa, porque os dinosauros eran fascinantes e, probablemente, tamén é a máis recente". En calquera caso, a limitación K/T é especial paira os paleontólogos e, segundo a teoría máis aceptada, a colisión dun asteroide e as consecuencias da colisión marcaron a distinción entre Cretácico e Terciario.
Hai moitas evidencias a favor da teoría. O cráter creado por este asteroide atópase en Iucatán e as pegadas percíbense en todo o mundo. En Zumaia están á vista. Por exemplo, liberou o iridio á atmosfera e a capa que se formou una vez precipitada vese moi clara en Aitzgorri. As microesferulas son pingas pequenas liberadas en impacto que se arrefrían na atmosfera e quedan atrapadas na capa ao caer á auga. As salpicaduras que caeron a terra en lugar de caer á auga provocaron incendios, e diso derívase o hollín.
Límite P/E
Ademais de en Zumaia, en Sopelana e Hendaia tamén se aprecia o límite K/T no País Vasco, pero en Zumaia hai capas anteriores e posteriores sen interrupción, ademais da fronteira P/E entre o Paleoceno e o Eoceno. Hilario considera que este límite é aínda máis importante que o límite K/T.
O límite P/E, situado á entrada da praia de Itzurun, ten entre 54 e 55 millóns de anos e forma parte dunha arxila vermella de 1-1,5 metros de anchura. Especial polas súas diferenzas geoquímicas, isotópicas e paleontológicas con respecto ás capas anteriores. En concreto, o seu contido en carbonato cálcico é practicamente nulo, os isótopos C13 e C18 diminúen notablemente e, entre outras cousas, desaparecen os microforaminíferos bentónicos que excederon os límites K/T.
Estes cambios coincidiron cun cambio climático acelerado, supostamente asociado á vertedura de metano de fondo mariño. Con todo, houbo un período de calor que deu lugar á división entre o Paleoceno e o Eoceno.
Tamén existen algunhas limitacións dentro do Paleoceno. Son de categoría inferior aos límites K/T e P/E, xa que son tempos dentro do Paleoceno (Danés, Selandese e Thanetiense), pero ben diferenciados en Zumaia. Por iso, Asier Hilario e membros da estratigrafía da UPV/EHU traballan para que as fronteiras oficiais do Paleoceno sexan de Zumaia.
Está claro que a costa entre Deba e Zumaia é un tesouro, non só paira geólogos e biólogos, senón paira calquera persoa. O Goberno Vasco designará o próximo ano como Biotopo Protexido paira evitar danos ao Tesouro. Ademais, tratarase de declarar como patrimonio xeolóxico aqueles tramos de maior interese xeolóxico.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
