Hasiera »   Erreportajeak »   Aldakako protesiak

Prótese de cadeira

• Zabaldu:
• Twitter
• Facebook
• Emaila

A articulación da cadeira, co paso do tempo e outros factores, gástase e non é capaz de realizar correctamente a súa función. Isto altera bastante o estilo de vida e a calidade de vida, e a mellor solución é a colocación dunha prótese. As novas técnicas cirúrxicas actuais, ademais, fixeron cada día máis eficaz e cómoda a cirurxía perigosa e necosa.

Cada ano implántanse 16.000 prótese de cadeira, xa que a prótese de cadeira é a única solución en moitos casos paira eliminar a dor e recuperar a mobilidade articular. Tal e como sinala o Dr. Ramón Viladot, Xefe do Servizo de Cirurxía do Aparello Locomotor no Hospital de Sant Rafael de Barcelona, “a artrose provoca dor, limitacións á marcha… A estes pacientes cústalles camiñar e están moi limitados paira realizar certos movementos de cadeira. Sobre todo coa idade, a cabeza do fémur ou fémur pode necrosarse e causar problemas de circulación”.

Como funciona a cadeira?

Na articulación da cadeira interveñen dous ósos: a coxa e a pelvis. A cabeza do fémur é una especie de esfera ou de bóla, encaixada no oco ou buraco que ten expresamente paira ela a pelvis. Os extremos dos ósos que forman a articulación están recubertos por un cartílago articular que serve paira abrandar ou anular o choque ou choque óseo. Con todo, este continuo rozamiento ten efectos nocivos a longo prazo.

A artrose produce una dexeneración ou dexeneración do cartílago articular que produce erosión. Pero tamén pode deberse a outras enfermidades (artrisis reumatoide, sobre todo) ou a fracturas profundas.

Contra a erosión: operación

A erosión produce dor e mesmo incapacidade. A dificultade e a dor no movemento fan que apenas se utilice esta articulación por parte da persoa, polo que os músculos debilítanse e a mobilidade da articulación faise máis difícil. Nestes casos, a única solución posible é substituír a articulación por unha prótese que cumpra as funcións que a articulación debería realizar por si mesma.

A prótese consta de tres partes: una cavidade ou una especie de buraco, normalmente de plástico, que realiza a función da cavidade da cadeira ou cotilo, una esfera metálica que actúa como substituto da cabeza de fémur e, finalmente, una especie de terrón que se adhire ao corpo do fémur. Estas próteses son de aceiro inoxidable ou de aliaxes de cobalto, cromo e titanio. O plástico é de polietileno, resistente e resistente.

A operación realízase con anestesia xeral ou epidural. Na zona afectada realízase una incisión e extráese a cabeza do fémur e a cavidade cotiloide da pelvis. A continuación colócase a prótese e fíxase. Por último, colócase no seu lugar os músculos e tendóns que se separaron lateralmente e péchase o corte.

Si o paciente ten entre 60 e 70 anos, a prótese pode ser non cementada. Este tipo de prótese únense ao óso a través de una especie de malla que permite o crecemento óseo mediante a unión máis natural posible da prótese. Con todo, se o paciente ten máis de 70 anos, a prótese únese ao óso cun cemento especial, xa que a calidade do óso é peor que nas persoas máis novas.

O paciente debe permanecer no hospital ao redor de una semana, pero pode empezar a camiñar coas muletas o segundo día despois da operación. Una vez dado de alta, deberá realizar os exercicios de rehabilitación durante polo menos un mes e os auxiliares en casa durante outros 3 meses. Na actualidade a operación ten moi bos resultados e o paciente poderá levar una vida completamente normal. Hai persoas que despois da operación poden xogar ou esquiar ao tenis. Ao desaparecer a dor e mellorar a mobilidade pódese conseguir una vida adecuada e de calidade, sempre en función da idade do paciente.

E as complicacións, que?

O proceso, aínda que pareza sinxelo, é bastante complexo e nalgúns casos poden aparecer complicacións:

Luxaciones ou localizacións cando
a Prótese salgue do seu lugar. Prodúcese pouco tempo despois da intervención e en moitos casos o cirurxián pode volver colocalo manualmente no seu sitio.
Soltar ou “abrandar” a prótese
perde a súa fixación, directamente no óso ou mesmo no cemento. Se a perda é importante, pode ser necesario substituír a prótese por unha nova. O
desgaste da nova
articulación pode producirse co tempo, sobre todo en persoas obesas.

As próteses teñen una duración media duns quince anos, pero, segundo o doutor Ramón Viladot, “non se pode predicir exactamente”. Depende sobre todo de tres factores: a correcta implantación da prótese, o tipo de prótese elixida e o suceso.

Recomendacións paira próteses implantadas

Existen una serie de recomendacións que deben seguir as persoas con próteses de cadeira paira evitar a erosión.

Non cruces as pernas. Esta posición pode facilitar a luxación ou amarre da prótese.
Coidado coas infeccións. As infeccións que aparecen en calquera parte do corpo deben ser tratadas inmediatamente paira evitar a migración das mesmas e a infección da prótese.
Controis aeroportuarios. Pida ao cirurxián que acredite que leva prótese, xa que o metal que leva a prótese pode pór en marcha alarmas de detectores nos controis dos aeroportos.

Últimas técnicas cirúrxicas Existen técnicas de cirurxía mini-invasiva, mesmo en implantes de próteses, que incorporan una serie de melloras: Corte menor. Con estas técnicas é suficiente una incisión de 6 cm, aínda que coas técnicas cirúrxicas habituais requírese una incisión duns 24 cm. 3 días hospitalarios. Normalmente pasan 7 días. Menos dor. Ao tratarse dunha técnica mini-invasora, a dor postoperatoria é menor e pérdese menos sangue. Menor risco de infección. Condicións. E por que non operar a todos os pacientes con estas novas técnicas? É imprescindible ser novo e non ter sobrepeso.