Hasiera »   Erreportajeak »   Abeltzaintza ekologikoa, inguruarekin bat

Gandaría ecolóxica acorde coa contorna

• Zabaldu:
• Twitter
• Facebook
• Emaila

No País Vasco, a gandaría ecolóxica é menos coñecida que a agricultura ecolóxica. Con todo, cada vez son máis os baserritarras que optan por este tipo de gandaría, xa que ten importantes vantaxes. Pero tamén ten barreiras, sobre todo na comercialización. Facendo fronte ao reto de superar estas barreiras, a gandaría ecolóxica está a dar pasos pequenos pero seguros.

A gandaría ecolóxica é un modelo produtivo aliñado coa contorna. Este modelo adáptase á contorna local, polo que non ten as mesmas características nun ou outro lugar. Pero sempre se basea na relación e interacción do gando co chan.

Os animais toman a comida do chan, á vez que fertilizan e enriquecen o chan mediante o excremento. O obxectivo é garantir a fertilidade da terra e preservar a biodiversidade.

Os gandeiros observan non só a terra senón tamén a auga. Un dos problemas da gandaría intensiva é a depuración das augas residuais. No País Vasco, debido ao tipo de chan e á abundancia de choivas, é fácil que as deyecciones contaminen as augas subterráneas. Paira evitalo, na gandaría ecolóxica está ben definida a cantidade de exemplares que pode ocupar una zona.

O número máximo de cabezas de gando por hectárea é de dúas ou una ducia de ovellas. Con iso preténdese garantir que os animais teñan comida suficiente e ademais non contaminen a auga. Ademais das deyecciones dos animais, os fertilizantes químicos tamén contaminan a auga, pero na gandaría ecolóxica non se poden utilizar fertilizantes químicos.

O benestar animal, esencial

Outro aspecto fundamental da gandaría ecolóxica é o benestar animal. Isto significa que o animal debe satisfacer as necesidades fisiológicas. Por unha banda, cada animal debe ter espazo suficiente, xa que pola contra xérase tensión. Doutra banda, é importante respectar a natureza de cada especie e posibilitar o seu comportamento natural. É dicir, si o animal é solitario, ten que poder andar só e o de vivir en grupo se é gregario.

Ademais, o animal debe estar alimentado por necesidades fisiológicas; si é un animal forrajero, debe comer forraxe e si é granívoro, o gran. E por suposto, non hai que comer carne se non hai que comer carniceiro. Noutro caso, a comida non debe ter restos de sustancias químicas e, si é posible, o gandeiro debe producir nas súas terras, co que se pecha o ciclo. Si ten que comprar comida ou gran, debe ser de agricultura ecolóxica.

A saúde como clave

Dado que o obxectivo é obter produtos sen restos de sustancias químicas, os animais da gandaría ecolóxica non reciben hormonas, estimulantes do crecemento e do apetito, nin medicamentos. As vacinas só se poden administrar en caso de risco de pragas e así o ordenou o goberno.

Si os animais enferman, as farmacias substitúense por outras terapias: homeopatía, aromaterapia e fitoterapia. Sara Lorda é a responsable da produción gandeira da Asociación de Agricultura Ecolóxica de Gipuzkoa Biolur, veterinaria homeopática. Segundo el, os animais criados neste modelo raramente enferman porque teñen todas as condicións paira una boa saúde. No entanto, en caso de enfermidade e risco paira a vida do animal, pódese realizar un tratamento farmacolóxico dúas veces ao ano.

Pola contra, a homeopatía e as terapias naturais dan bos resultados. Por exemplo, o propio animal utiliza a fitoterapia de forma espontánea. Por instinto toma una planta que lle beneficia e se cura sen intervención veterinaria.

Por outra banda, na gandaría ecolóxica crecen razas autóctonas, adaptadas á zona e con menos problemas de saúde que outras. Ademais, os gandeiros tratan de respectar a fisiología do animal; por exemplo, permítese que os tenreiros e cordeiros tomen leite materno até o momento en que abandonan o peito, non se admite a sincronización de celos por métodos non naturais, nin a transferencia ou transformación xenética de embriones.

O maior problema veterinario son os parásitos, sobre todo en ovellas e cabras. Os parásitos que afectan o fígado son típicos, como a fascista hepática, e ás cabras aféctalles moitísimo un nematodo, o estronero.

Sara Lorda indica que para evitar os parásitos é conveniente rotar as seccións para cortar o ciclo do parásito. Ademais, é preferible que os animais non pasten á primeira hora da mañá, xa que é entón cando salguen as superficies parásitas. A medida que o sol vai gañando forza, os parásitos se enterran e entón é máis difícil infectar ao animal. Pero como os animais permanecen fóra o maior tempo posible, non é fácil non comer pola mañá.

Dificultades de comercialización

Con todas estas medidas, os produtos obtidos na gandaría ecolóxica son da máxima calidade. Os gandeiros que optan por este modelo produtivo móstranse satisfeitos cos resultados e satisfeitos co bo crecemento do gando. Pero non todo é tan bo. Isto débese a que teñen grandes problemas na comercialización dos seus produtos.

É difícil chegar aos consumidores, e aínda máis difícil competir co label e deixar claro á xente que diferenza hai entre un e outro. Ademais, non lles parece ben que a produción de label reciba tantas subvencións públicas e tan poucas, tendo en conta que produce produtos de gran calidade.

Por tanto, as persoas que se dedican á gandaría ecolóxica demandan un maior apoio institucional tanto paira a comercialización como paira a separación e difusión de produtos e, sobre todo, para a investigación. De feito, consideran importante realizar investigacións para mellorar e demostrar que teñen características especiais.