"Tiven curiosidade por aprender química"
Oier Lakuntza Irigoien ten a vista perdida e a audición diminuída. Isto non lle impediu ser bertsolari e investigador do CIC Energigune. Non foi un camiño fácil.
Por exemplo, cando decidiu estudar ciencias no bacharelato, lembrou que os da súa contorna recomendáronlle tocar as letras porque lles resultou máis fácil: “Dicíanme que podía facer algo como xornalismo ou filoloxía vasca. Pero sempre tiven ganas de aprender ciencias, sobre todo química. E sabía que, si non me puña, íame a quedar paira sempre”.
Confesa que cada vez que iniciaban un novo tema da química suscitábaselle curiosidade. Ese foi o seu desexo de aprender química e non se lle arrepentió. Non podía realizar prácticas de laboratorio: “Estaba á beira e ás veces aburríame. Tentaba comprender os procedementos e traballar a nivel teórico, pero non podía experimentar.
Ademais, tiña dificultades paira tomar apuntamentos. De feito, o sistema de escritura por computador de braille non ten signos de fórmula científica. Por tanto, tiña que pedir apuntamentos aos compañeiros da escola e en casa recibía a axuda dos seus pais paira completalos. “Era un gran traballo e ademais tiña que pedirllo paira avanzar, tanto paira obter apuntamentos como paira explicar aos profesores a miña situación. É certo que por parte dalgúns compañeiros de clase recibín una gran axuda, e algúns profesores tamén tentaban moito, pero por parte da universidade non atopei una estrutura paira facer fronte a estas situacións”.
A pesar das dificultades, obtivo moi bos resultados. Así, cando terminou a carreira, preguntouse si debía deixar aí a súa traxectoria científica e decidiu seguir no mundo da química. Sabía que nun laboratorio íalle a ser imposible, pero descubriu que na Universidade do País Vasco había un doutoramento en química teórica e computacional, e púxose en contacto co seu xefe, Jesús Ugalde Uribe-Etxebarria.
“Recibíronme ben e decidín facer alí o doutoramento”, explica Lakuntza. Realizou a súa tese sobre a activación do metano e o postdoctoral foi a Tarragona, Instituto Catalán de Investigación Química. Pero o seu obxectivo era volver a Euskal Herria, e cando se decatou da posibilidade do CIC Energigun, pasoullo.
Carencias e carencias
De feito, a pesar de que no CIC Enerxético dedícase principalmente á investigación aplicada, existe un equipo dedicado á química computacional que lle pareceu que podía ser un bo lugar paira seguir investigando: “Falei co xefe dese grupo, acolleume ben e cando obtiven a bolsa ministerial Juan da Cierva funme a alí. Desde entón estou a traballar aí”.
A pesar de conseguir progresar, non foi un campo de camiños, tivo que enfrontarse a multitude de obstáculos. “É certo que desde que saín da facultade non pisei ningún laboratorio. Traballei en química teórica e, nese sentido, foime máis fácil adaptarse. En calquera caso, custoume moito pasar de ser estudante a ter una mentalidade investigadora. Da mesma maneira, notei una tendencia desproporcionada por parte dos demais a querer facilitar moitas veces as cousas. Por exemplo, como son cego, necesito máis tempo e dedicación que os que ven paira entender algúns aspectos, e moitas veces dixéronme que, no canto de dedicarme a explicar as cousas, faríao outro. Despois de terminar o doutoramento, vin tamén una especie de medo a que camiño ía ir…”, aceptou Lakuntza.
Na súa opinión, se a ciencia ten que ser realmente integradora, habería que cambiar estas cousas e cre que sería conveniente que nos centros de investigación e nos centros de traballo haxa máis recursos e apoios paira atender ás necesidades especiais. “Hai un gran baleiro e una carencia. Cando entrei no grupo de química computacional da UPV, eu era o primeiro cego que entraba alí, e non había nada previsto paira adaptarse e traballar cos demais”.
Agora o CIC Energigune investiga en materiais paira almacenar enerxía. O traballo que realizou até agora, por tanto, é moi diferente e supuxo un gran reto. “Pero creo que o superei ben”, afirma. De face ao futuro, prefire ir ao día sen grandes previsións: “A estabilidade no mundo da investigación é difícil e coas miñas limitacións vaime a resultar aínda máis difícil. De momento teño un contrato paira outro ano no CIC Energigun e logo verémolo. Se como pamplonés atopase algo alí, encantaríame”. Se regresa a Pamplona, nin sequera abandona o mundo da investigación, pero, mentres tanto, seguirá investigando paira satisfacer a súa curiosidade.
Nacido en Pamplona en 1985. Aos 6 anos de idade, a síndrome de Wolfram, foi diagnosticado dunha enfermidade neurodegenerativa rara. Terminada a licenciatura en Química, xa sendo cega e xorda, realizou o doutoramento en Química Teórica e Computacional na UPV baixo a dirección de Jesus Ugalde Uribe-Etxeberria. Tras dous anos de estancia no Instituto Catalán de Investigacións Químicas (ICIQ), actualmente é investigador do CIC Energigune.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
