“Paréceme necesario que as persoas que somos diferentes teñan cabida na ciencia”
No perfil da rede social X de Olatz Ortega Vidales aparece escrito: "Bioloxía (base da vida) | Ecotoxicología (Un método para salvar a vida)". Por tanto, desde o principio deixa claro que ambos os temas son de vital importancia para el.
De feito, ao elixir os estudos universitarios, optou polo grao en bioloxía: "A bioloxía é para min unha ciencia que explica a vida mesma, é dicir, os ecosistemas e as súas interaccións". E a continuación realizou un máster en ecotoxicología: "E aí aprendemos o outro lado: como afecto a contaminación de orixe humana a todos os demais seres do noso planeta. Ademais, e dado un pouco de volta, tamén aprendemos a biorremediación, é dicir, como afrontala coa natureza", explica Ortega.
Esta é a perspectiva optimista coa que está a traballar agora. Considera que ademais é axeitado para superar a ecoansiedad que actualmente se está estendendo na sociedade. "Nas persoas que se moven en torno ao ecoloxismo existe unha gran preocupación ou sentimento de responsabilidade que xera unha gran preocupación polo que temos que facer e o que podemos facer. Esta sensación é especialmente notoria entre as persoas de 20 a 25 anos, polo que aos poucos estou a tentar darlle a volta, facendo entender o que podemos facer cada un de nós. Ao final, a crise climática e social, a pesar de que nos preocupan problemas tan grandes e tan globais, que non nos leven a parar, a paralizarnos".
Ortega non está parada: "Estou a traballar na Estación Marítima de Plentzia, no proxecto "Ollo, non me pises". É moi diferente ao resto de proxectos que se realizan na estación, xa que se trata dun proxecto de ciencia cidadá, polo que a cidadanía é un participante activo. E que facemos? Pois coñecemos, identificamos e analizamos os organismos invisibles que viven na area".
O devandito di que o que non se coñece non se pode amar. E ese é o obxectivo do proxecto: "Coñecerse, chegar a amar e, querendo, a ser unha paixón por defenderse". Explica que os participantes son profesores e alumnos da ESO de calquera centro, por exemplo de diversificación e escola combinada.
Contra as distincións
Tamén participan as asociacións, co que queren traballar a inclusividad: "A nosa intención é que así o proxecto sexa máis democrático. E queriamos pór o acento en grupos que normalmente non están tan presentes na ciencia. Estes son algúns dos grupos que poden sufrir unha exclusión social, por exemplo, os grupos que agrupan a persoas con discapacidades físicas ou psíquicas: persoas con discapacidade auditiva ou visual, espectros do autismo... Hai moita diversidade e queriamos que todas as disidencias tivesen cabida no noso proxecto".
Segundo Ortega, é un gran proceso de empoderamiento para os membros destes grupos desde o punto de vista da creación da comunidade. E, doutra banda, para os científicos, é moi enriquecedor: "Eu estou a estudar moito, e hoxe en día en ciencia paréceme imprescindible que as persoas que somos diferentes teñan cabida. É verdade que é moi difícil, nunha ciencia tan jerarquizada e tan norueguesa, pero estamos a facer camiño, e creo que estamos ben. Polo menos, o feedback recibido é moi positivo, e eu estou moi contento, co que estou a aprender e co que estou a crecer".
Por suposto, cando empezou a estudar bioloxía non se imaxinaba que ía traballar nun traballo destas características, pero lembrou que sempre traballou con xente que lle gustou, e que tivo diversidade, "tanto a biodiversidade como a diversidade entre as persoas". Con todo, recoñece que hai que aprender a facer ese traballo.
Neste sentido, desexaría realizar o doutoramento. Con todo, di claramente que é moi difícil conseguir unha bolsa de doutoramento para este tipo de proxectos. “De feito, a ciencia cidadá é un concepto relativamente novo no ámbito científico, e nos documentos de solicitude de doutoramento non se inclúe nin no ámbito das ciencias puras nin no das ciencias sociais. Por tanto, é moi difícil entender que é e facer ver a necesidade deste tipo de proxectos. Parece máis importante investigar un parásito (e non quero dicir que non sexa importante) que impulsar proxectos que requiran a participación de todos”. En calquera caso, non perdeu a esperanza e ten unha firme intención de seguir adiante co proxecto.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
