Paradoxos
O Goberno Vasco ha mantido nos últimos anos una política clara de creación e construción de centros de investigación científica de alto nivel. Os CICs (Centros de Investigación Cooperativa) foron os primeiros e os BERCs (Basque Excellence Research Centres) chegaron máis tarde a constituír una rede de universidades e centros de investigación. O esforzo económico non foi despreciable. Sete CIC e BERC existen na actualidade, pero dez anos atrás e a maioría deses núcleos eran solares.
De feito, dous do tres investigadores que reunimos ao redor de una mesa paira este número traballan en dous deses antigos solares. Ambos os percorridos de ida e volta. De feito, a saída ao estranxeiro era, na maioría dos casos, o destino inevitable de quen quería cursar a carreira investigadora. A historia da vida de moitos investigadores é o desenvolvemento da tese en condicións económicas e contractuais, si é posible utilizar esta palabra, que a estancia postdoctoral no estranxeiro sexa ou non desexada, e logo… quen sabe.
Coa presenza de Urtziri, Naiarari e Felix, vese claramente que a traxectoria do investigador segue sendo “aínda que”. A pesar da precariedade, a pesar da inestabilidade, a pesar do vago futuro... “Porque teño vocación e porque me satisfai doutra maneira”.
Até cando? Non hai dúbida de que o campo de traballo vocacional é o do investigador, pero son suficientes “aínda que” o esforzo e a dedicación propios, sen necesidade de ningún extra. E iso quedou bastante claro, porque as clases de ciencia fóronse baleirando a medida que se van enchendo os solares. Agora vivimos un momento paradoxal. No momento en que hai máis infraestruturas paira a investigación que nunca, falta a canteira: cada vez hai menos novos nas universidades que queren dedicarse á investigación. Temos entre mans una complexa ecuación multi-factor, pero hai algúns “aínda que” que hai que cambiar con “menos mal” que hai tempo que están limpos.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
