Que obxectivos persegue a industria farmacéutica?
Na actualidade, segundo a información proporcionada polos propios laboratorios farmacéuticos, o gasto medio en investigación e desenvolvemento paira a comercialización dun novo medicamento ascende a 1.200 millóns de euros.
Doutra banda, os beneficios das empresas farmacéuticas han aumentado considerablemente nas últimas décadas. Segundo a revista Fortune, XXI. A principios do século XX, o dez primeiras compañías farmacéuticas integradas nas 500 maiores empresas de Estados Unidos obtiveron maiores beneficios que o resto de compañías: un beneficio do 18,5% sobre vendas. O dato máis rechamante é que os beneficios obtidos entre estas dez empresas farmacéuticas superan aos obtidos conxuntamente por outro catrocentas noventa. O volume de facturación das grandes multinacionais farmacéuticas -- as chamadas bigfarmas - é comparable ao PIB de moitos países: Uruguai, Vietnam... Como se pode observar, a industria farmacéutica ten una gran forza económica mundial.
En máis dunha ocasión denunciouse que esta industria publica cifras moi elevadas, especialmente no que se refire ao investimento en I+D, paira xustificar os altos prezos dos novos medicamentos. Así o afirmou recentemente no seu libro The Truth About the Drug Companies Marcia Angell, ex editora da revista New England Journal of Medicine. Os gastos en I+D da industria farmacéutica, pola súa magnitude, son inferiores aos beneficios. Paira as dez grandes multinacionais farmacéuticas, a parte de I+D representa case o 15% das vendas, mentres que o orzamento dedicado a mercadotecnia e xestión supón cerca do 36% destes ingresos. Neste último apartado inclúense actividades como a "formación" de médicos e da poboación en xeral, a publicidade e promoción de produtos, así como os soldos desproporcionados dos executivos destas compañías. Algúns membros das direccións destas empresas reciben até 15 millóns de euros anuais.
Ante estes xigantes financeiros, os países réndense con demasiada frecuencia, á vez que asumen leis que axudan e protexen notablemente aos intereses deste sector. O Estado español, cun gasto moderado en saúde pública respecto da media europea, é o país que máis incrementou a factura farmacéutica na última década no mundo, e o segundo, despois de Francia, nos países con maior gasto farmacéutico per cápita na OCDE. Este aumento débese principalmente aos medicamentos utilizados no hospital.
A razón de que o noso sistema sanitario leve un gasto excesivo en medicamentos é, en gran medida, o exceso de recetación no mercado de medicamentos de menos de cinco anos (moi por encima da media de medicamentos en Alemaña e Reino Unido, por exemplo), os medicamentos máis caros en comparación cos xenéricos. Moitas destas receitas débense á presión que a industria exerce sobre os médicos a través dos visitantes. Todo iso lévanos a pensar que a industria farmacéutica debería prescindir, a todos os niveis, da información e formación dos profesionais sanitarios. As institucións profesionais ou de ensino universitario e hospitalario deberían ser as responsables desta formación, cun financiamento totalmente independente dos laboratorios farmacéuticos.
Outro feito demostrado é que os novos medicamentos que se comercializan en moitas ocasións non teñen vantaxes respecto dos que xa existen no mercado, e que a maioría (75% ou máis) son variantes de medicamentos anteriores, denominados en inglés me-too-drugs. A razón pola que as axencias reguladoras aceptan comercializar tantos medicamentos superfluos é que paira comercializar un novo medicamento basta con demostrar que o efecto é maior que un placebo, pero que non é necesario demostrar que é máis eficaz que o mellor tratamento dispoñible até o momento. Doutra banda , a estratexia paira atopar os me-too-drugs baséase na necesidade de que o laboratorio poida comercializar una alternativa a un medicamento que está a piques de caducar a patente, e na pretensión de que a competencia asuma parte da cota de mercado dun determinado medicamento.
Con todo, a maioría dos medicamentos me-too-drugs son comercializados por laboratorios rivais coa intención de introducirse nun mercado de beneficios. Proba diso son as estatinas (utilizadas paira reducir o colesterol), os antidepresivos do grupo de ISRS, ou os antihipertensivos do grupo de IECA. Con todo, ao non compararse uns medicamentos con outros, as vantaxes que un principio activo ten sobre outro do mesmo grupo terapéutico son practicamente nulas ou se deben, como máximo, á dose que se toma.
Con todo, hai que ter en conta que a industria farmacéutica xoga un papel moi importante na promoción da saúde e que, por outra banda, é lóxico, como calquera outra empresa, buscar una rendibilidade no seu investimento en investigación. De non dispor duns ingresos mínimos, paralizaríase a súa difusión e non se obtería o beneficio necesario paira realizar novas investigacións e desenvolver novos medicamentos.
No entanto, todos os axentes implicados deberían tentar que a industria farmacéutica recupere o seu papel inicial: desenvolver medicamentos a un custo razoable cada vez máis eficientes e seguros.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
