Até que punto son fiables as probas de ADN?
Una muller denuncia una violación. A policía investiga o ocorrido e detén a un sospeitoso. Todas as probas apuntan a que o violador é sospeitoso. Con todo, a análise do ADN sitúa a investigación nunha nova dirección: analizando o ADN extraído das células orais do sospeitoso e a mostra de seme recollida no corpo da vítima, obsérvase que só 7 dos 13 marcadores analizados son compatibles. Así comeza o capítulo "Bloodlines" da serie CSI (2004). Ao longo do capítulo demóstrase que o violador foi acusado e que a discordancia das análises xenéticas débese a un problema xenético do sospeitoso. Este trastorno xenético, denominado quimerismo, fai que o organismo dispoña de liñas celulares de distinta información xenética.
O quimerismo non é ficción, existe na vida real e, aínda que non sabemos con que frecuencia aparece, crese que é raro. As quimeras individuais pódense formar por diferentes motivos, un deles relacionado cos embarazos xemelgos: si dous óvulos creados simultaneamente se fecundan con senllos espermatozoides, os resultados xemelgos varían, pero se nos primeiros estadios de desenvolvemento embrionario as células de ambas as fecundacións únense, o resultado será un individuo quimérico. Esta estraña condición demostrouse nuns poucos casos reais (uns 30) e sempre en circunstancias especiais.
Con todo, a presenza de células con distinta información xenética en organismos pluricelulares non é exclusiva do quimerismo. Hai outro fenómeno no que as células presentan diferenzas xenéticas puntuais: o mosaico. Esta condición débese á presenza de variantes xenéticas nalgúns dos millóns de células somáticas de organismos pluricelulares. Una das causas é a mutación de novo nunha célula embrionaria. Estas mutacións non se transmiten á seguinte xeración (isto ocorrería só si tratásese de células germinales), pero podería estenderse a células derivadas. Hipoteticamente, si a mutación prodúcese ao comezo do desenvolvemento embrionario, una proporción significativa das células do individuo adulto podería sufrir mutación, mentres que o resto das células terían información orixinal. Como os procesos de división celular prodúcense ao longo do desenvolvemento en millóns de ocasións, o mosaico xenético é habitual. Dise que todos os seres humanos temos algún grao de mosaico. Traballos recentes nos que se demostra a heteroxeneidade no xenoma das neuronas dun individuo ou na secuencia do xenoma mitocondrial dos distintos tecidos dun individuo revelaron que esta condición é moi común.
Volvendo ao campo forense, o quimerismo e o mosaico poden causar problemas á hora de interpretar as probas de ADN?
En medicamento forense, as probas de ADN utilízanse en moitos campos, pero utilízanse principalmente paira determinar as relacións de maternidade e/ou paternidade e paira identificar indicios de acción criminal ou catástrofe. Nestes casos, as probas de ADN utilízanse paira comparar os perfís xenéticos das diferentes mostras biolóxicas. Un perfil xenético indica a combinación de alelos nos marcadores xenéticos que se analizan nunha mostra biolóxica. Normalmente analízanse poucos marcadores (uns 13) pero moi polimórficos dun individuo a outro. Isto é suficiente paira os casos forenses, xa que se basea en dúas consideracións: a primeira indica que cada persoa ten un perfil xenético único e a segunda, que cada perfil xenético é único, excepto para os xemelgos iguais ou monocigóticos, que comparten a mesma información xenética. O quimerismo e o mosaico cuestionan a primeira afirmación e o mosaico a segunda, polo que pode ser un problema paira resolver certos casos forenses.
Pódese detectar o mosaico se en diferentes mostras dunha mesma persoa aparece discordancia nalgún marcador do ADN pero non no resto. Con todo, nalgunhas situacións, como o cancro, aumentan as diferenzas xenéticas entre as células dun mesmo individuo, o que pode dar lugar a unha interpretación errónea dos perfís xenéticos. Sabemos que nos procesos de cancro prodúcese una inestabilidade xenética que pode chegar a alterar o genotipo do 68% dos marcadores STR (marcadores utilizados habitualmente na actividade forense). Por iso, coñecer se un individuo implicado nunha investigación forense está a sufrir algún proceso de cancro pode ser importante paira interpretar perfís xenéticos discordantes, xa que pode ser debido ao mosaico.
O quimerismo é una condición máis complexa, máis difícil de detectar e que afecta máis aos erros que se poidan cometer durante a interpretación da análise do ADN. Exemplo diso son algunhas situacións de quimerismo nas que os individuos teñen simultaneamente unhas células con factores xenéticos propios do sexo feminino e outras propias do sexo masculino. Nestes casos, as análises de ADN paira determinar o sexo adoitan dar resultados erróneos ou ambiguos. Ao tratarse de brotes raros (polo menos iso crese), pode pensarse que o seu impacto na actividade forense é mínimo. E quizais sexa así, e poucos sospeitosos de quimerismo escaparon a unha acusación debido a discordancias entre o perfil xenético das súas células orais e os restos biolóxicos dunha acción delituosa. No entanto, convén saber que actividades cada vez máis habituais como o transplante de medula ósea ou a fecundación in vitro aumentan a probabilidade de sufrir un quimerismo.
Nos próximos anos é posible que os sistemas de identificación forense utilicen técnicas máis sensibles e precisas paira a análise do ADN. E é posible que saibamos con que frecuencia realmente aparece o quimerismo nos seres humanos e que teñamos procedementos eficaces de detección. Con todo, mentres non chegamos a este punto, as diferenzas puntuais que se producen como consecuencia do mosaico están a utilizarse paira diferenciar os perfís xenéticos dos xemelgos monocigóticos, a priori iguais. Este exemplo ilustra como o coñecemento científico axuda a que a situación problemática presente una oportunidade de novas aplicacións.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
