Da explotación á conservación da natureza
Os recursos naturais sustentan a nosa economía e benestar. Dependemos das materias primas: necesitamos combustibles, metais e minerais, así como alimentos, terra, auga, biomasa e ecosistemas. Con todo, a crecente presión sobre os ecosistemas pon en perigo a subministración futura dos bens que necesita a humanidade.
A principal vía paira responder a este reto son as políticas de protección do medio ambiente. Desde os seus inicios, dous enfoques complementarios (e en ocasións opostos) serviron paira definir o obxecto a protexer. Uno deles traballa cunha natureza limpa, que non sufriu a influencia humana. O outro, pola súa banda, abarca parte das paisaxes creadas polo home e considera que algunhas paisaxes culturais deben ser protexidos.
O primeiro destes enfoques avoga pola redución ou eliminación total da explotación, mentres que o segundo aposta polo mantemento e a actualización das paisaxes que se queren protexer.
A maior controversia prodúcese cando os hábitats que se pretenden protexer deterióranse por falta de xestión ou explotación. En xeral, na maior parte do noso territorio, a vexetación potencial é o bosque, que pode desenvolverse de forma estable sen intervención humana. Esta vexetación adoita ser estable, xa que se non se producen grandes cambios (producidos polo home ou por desastres naturais) necesítanse decenas de anos para que se produzan cambios substanciais. Con todo, canto máis afastada é a vexetación do seu potencial óptimo (matogueira arbustivo, pasteiro-herbáceo), máis rápido é o cambio e, por tanto, máis necesaria una intervención activa que permita a súa conservación. As herbáceas seminaturales son as que presentan una maior necesidade de xestión e conservación.
Neste sentido, a Comisión Europea informa que as principais presións da biodiversidade nas zonas de montaña europeas son a falta ou ausencia de pastoreo suficiente como consecuencia do progresiva abandono das actividades humanas nestas zonas de baixa produtividade. Paira a conservación destas zonas e os seus hábitats adóitanse combinar medidas que evitan a súa desaparición e que evitan presións puntuais como roturación, forestación ou urbanización. Doutra banda, foméntase a gandaría a través de accións que promovan a sustentabilidade das explotacións, ou mediante a concesión de axudas a gandeiros e agricultores para que poidan facer fronte aos custos adicionais ou perdas de renda que lles induza a abandonar a súa explotación.
Exemplos destas medidas son as recollidas nos Plans de Desenvolvemento Rural que apoian a explotación sustentable dos pastos de montaña no País Vasco e no Monte LIFE Oreka, que promove a planificación paira atopar o equilibrio entre a conservación e a explotación dos hábitats de pastos dos montes vascos.
Doutra banda, en moitos dos nosos bosques atópase una biodiversidade menor da esperada. Isto é debido a que se trata de hábitats simplificados, con escasa diversidade de especies arbóreas e arbustivas e con poucas árbores vellas en distintas fases de envellecemento. Pode pensarse que co paso do tempo alcanzaranse os obxectivos de mellora destes hábitats. No entanto, este proceso pode acelerarse mediante unha explotación planificada e sustentable.
Desta forma conséguese financiar coa explotación de recursos forestais as intervencións forestais e a mellora significativa do hábitat. Entre estas estratexias, LIFE Prol-IZKI de Álava é un exemplo de éxito. Púxose en marcha un plan forestal que, mediante a adquisición de produtos forestais de calidade, financia no Parque Natural de Izki as intervencións forestais que melloran o estado de conservación dos marojales e axudan ás especies ameazadas como o pico mediano e o morcego Bechstein.
Nalgúns casos, aínda que a explotación tradicional dos recursos naturais non supón una ameaza paira alcanzar os obxectivos de conservación, avógase por limitar os usos paira alcanzar maiores niveis de naturalidade nas áreas protexidas. En calquera caso, estas estratexias resultan prexudiciais paira os propietarios e usuarios cando xeran un sentimento negativo cara á protección do espazo e en ocasións poden dificultar a aplicación de medidas de conservación. Numerosas políticas baseadas na expropiación e no establecemento de límites por parte de propietarios e usuarios fracasaron pola creación dun conflito social e a falta de capacidade de xestión do territorio por parte da administración.
Neste sentido, o principal instrumento de conservación a nivel europeo, os Directiva Hábitats, sinala no seu preámbulo que a adopción dun obxectivo global de desenvolvemento sustentable debe promover o mantemento da biodiversidade, ademais de ter en conta as esixencias económicas, sociais, culturais e rexionais. É posible que paira manter a biodiversidade sexa necesario que as actividades humanas continúen e aumenten.
Por tanto, en moitos casos, a explotación dos recursos naturais non é incompatible coa conservación, é necesario paira o seu mantemento.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
