Conflitos entre especies salvaxes e intereses de persoas
"O insulto a San Sebastián é explicar que é o fío alca. Non saberá!"
(Azkue'tar Dunixi, 1933: "O meu Pobo, onte")
"Onte houbo un pingüín na Cuncha xogando coas gaivotas"
(O Diario Vasco, diario de San Sebastián, 1987).
É frecuente que tras protexer, preservar e axudar a unha especie anteriormente rota, volva á poboación anterior ou, mesmo sen regresar, recupere a zona xeográfica antiga. É suficiente entón que alguén considere que a situación é desproporcionada e que a especie se multiplicou enormemente, para que os mass-media respéctena unanimemente e para que cun toque de sensacionalismo máis ou menos lixo esténdase aos catro ventos, é una "especie invasora", que xera desequilibrio ecolóxico e que estamos ás portas de multitude de catástrofes. Por mor de todo iso, os responsables políticos das institucións públicas, sempre por medo á opinión pública, non perden o tempo paira demostrar que acenderon a alarma vermella e que están a analizar as medidas.
Un podería pensar que se podería ter algún tipo de control sobre as especies perigosas. Pero en Euskal Herria non temos león nin tigre, e a poboación total de bestas perigosas presentes no noso territorio é: PRIMEIRO. Si, só temos un oso. Non parece lóxico, nesta situación, tomar a decisión de destruír máis que protexer a natureza.
Hai tamén especies que afectan á nosa economía produtiva e son medidas que, sorprendentemente, fixéronse co máximo respecto. O dono dun departamento, ou dunha piscifactoría, encárgase do seu negocio e tenta escorrentar aos animais o máis lonxe posible, pero dificilmente pode levar a unha especie á extinción. Non ten especial interese na especie, senón nos exemplares que afectan ao seu negocio. Produtores, conservacionistas e administracións colaboraron en numerosas experiencias de éxito paira solucionar este tipo de problemas. A excepción son os insectos.
E os que competimos, os que consumen os mesmos recursos que queremos? Por suposto, os corvos mariños e as nutrias capturan peces; os milagres, pequenos paxaros; e os raposos, o que poden. É lícito loitar contra eles, non porque nos quiten nosa comida, senón porque encarecen o noso entretemento? Non debemos esquecer que estas presas que son o seu pasto tamén forman parte da natureza, non teñen dono. Tamén os bárbaros comen fungos, os caníigos carafio e as curvas as ameixas. Os recolectores de cogomelos, carafio e mariscos non se queixan porque entenden que a esencia e natureza da natureza é a mesma, e confórmanse con atrapar o que poden. Pola contra, moitos cazadores-pescadores, a través de argumentos brutos e desproporcionados, presionan ás institucións públicas para que actúen contra especies competidoras con cargo ao orzamento de todos. E desgraciadamente conseguen o obxectivo demasiado a miúdo.
Tamén nos din que gaivotas e pombas e outras moitas especies poden transmitir enfermidades. Non é mentira, por suposto, o que pasa é que realmente non as transmiten porque non se cumpren moitas outras condicións. Na CAPV non houbo gretas de aves nin ornitosis nas persoas. Mesmo cando empezamos a restaurar os humidais non faltaba a idea de que acabariamos co paludismo, pero aquí estamos. O alarmismo simple é una tentación moi grande paira algúns.
Que dicir deses efectos que non nos fan máis que molestar se non facemos dano? O ouro das pombas, o ruído das gaivotas... Chegados a este punto, non parece que a característica dunha sociedade avanzada e equilibrada comece a morrer por iso.
Pero que hai detrás de todo isto? Porque non hai dúbida de que este tipo de cuestións cobraron un protagonismo diferente ao que tivemos antes. Á marxe dos intereses particulares (que sempre haberá alguén disposto a tirar a rede en augas bravas), diría que hai descoñecemento da sociedade. Una sociedade non determinada non ten un criterio propio paira tomar, crer ou rexeitar o que se lle chama, e depende dos demais. Neste sentido recóllense as mencións de cabeceira. Antes, o mero feito de vivir nun lugar dábanos un coñecemento, directo ou erróneo, dos seus seres vivos. Eran parte da vivencia persoal. O donostiarra coñecía o alca e o cegamés o voitre, aínda que logo dixese que o alca non voaba e que o saí pillaba aos nenos. Pero ese primeiro paso imprescindible foi o que se deu; daquela os seguintes: educar, vestir, aprender... Paira iso había estudos, libros e fontes fiables.
Hoxe en día o que non aparece na tele non existe. Cun pouco de sorte, algúns lerán libros ou a revista Elhuyar. Pero ninguén sabe que o que temos diante do extremo existe. Ante esta situación, primará en primeiro lugar a versión do que se fai amigo dos medios de comunicación e dificilmente será modificada polos que veñan despois. Sería de agradecer, por tanto, que as institucións públicas dedíquense unicamente á información e aos criterios técnicos, deixando ás cuadrillas de amigos as sinceras verdades redondas e falsos letrados que se din nos debates dos bares, xornais e sociedades gastronómicas, sen que se fagan súas automaticamente. Pola contra, pronto volvemos converter os alcas donostiarras en pingüíns.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
