Explotación do espazo
Máis dun cre que os recursos espaciais son infinitos. Como o primeiro mar. Así o crían quen empezaron a orbitar os satélites. Pero as órbitas ao redor da Terra xa empezaron a saturarse de satélites científicos, comerciais e militares. Son recursos limitados e escasos.
A explotación do espazo cobrará cada vez máis forza. Entre elas, a procura de minerais de gran interese tecnolóxico. Pero nesta confusión de beneficios económicos, científicos e militares é difícil chegar a acordos. Máis aínda a aplicación das lexislacións, xa que o universo é un espazo sen propiedade. O Tratado do Espazo Exterior estableceu no seu día unhas directrices básicas: non se pode privatizar ningún obxecto espacial (nin os países nin as persoas), non se pode realizar actividade militar e non se pode contaxiar. Pero as normas vulnéranse sistematicamente.
Hai varias preguntas sobre a mesa: Vendo como explotamos os recursos terrestres, é posible entender o espazo como un recurso paira satisfacer as nosas necesidades? Que lugar deben ocupar as iniciativas privadas? Que normativa debería establecerse? Convidamos a dous investigadores a reflexionar sobre a explotación do espazo:
Virginia García Pena
Astrónomo e directivo da Sociedade de Ciencias Aranzadi. Durante moitos anos foi planetario do Museo da Ciencia de San Sebastián.
Itziar Garate López
Físico. Estuda as atmosferas de Venus e Marte no Grupo de Ciencias Planetarias da UPV/EHU e é profesor de Física na Escola de Enxeñaría de Bilbao.
_1.png)
400
“Estamos metidos nunha guerra político-económica na astronáutica”
Virginia García Pena
Astrónomo. Sociedade de Ciencias Aranzadi
Cando comezou a conquista do espazo? Si miramos de forma romántica –aos astrónomos gústanos moito este punto de vista–, desde que o ser humano ten conciencia, desde entón mirou ao ceo paira comprender os cambios que alí se producen arriba. O primeiro gran salto en astronomía, e dunha maneira na conquista do espazo, tivo lugar en 1609, cando Galileo apuntou por primeira vez ao ceo co seu telescopio.
O seguinte gran salto realizouse con astronáutica. Observar desde a terra ten grandes limitacións e saír ao espazo abre moitas posibilidades. Pero como foi ese paso?
Contexto bélico paira o astronáutico
O primeiro obxecto que se puxo en órbita foi o satélite Sputnik: Sputnik chegou ao espazo desde a iniciativa da Unión Soviética no medio da guerra fría, durante unha demostración da súa poder. Pero EE.UU. non estaba moi atrás e, a quen lle preguntamos, pode dicir que o primeiro obxecto en órbita non foi o satélite Sputnik, senón una tapa dun sumidoiro. E así chegamos á Operación Plumbbob.
Entre maio e outubro de 1957, EE.UU. realizou 29 probas nucleares no deserto de Nevada, entre elas a Pasccal-A, o 26 de xullo. O Pascal-A é a primeira detonación nuclear subterránea realizada a 150 metros. Nesta proba, o astrofísico Robert Brownlee decidiu colocar sobre o buraco una tapa dun sumidoiro con cámaras de alta velocidade paira medir a velocidade de dita tapa no momento da explosión. Así foi a explosión, que a tapa apareceu xusto e parcialmente nun fotograma e con este dato non puido medir a velocidade.
Un obxecto necesita una velocidade mínima de 11,2 km por segundo paira abandonar a gravidade da Terra. Crese que esta tapa superou esta velocidade seis veces. E nunca se atopou. Saíu do planeta Terra? Continúa nalgún punto do deserto de Nevada? En calquera caso, está claro que se realizou nun contexto bélico. Con todo, a astronomía aproveitou estes avances paira seguir coas súas investigacións.
ISS, chamada de colaboración
Co cambio da guerra fría e a situación política, en maio de 1991, o británico Helen Sharman visitou a estación rusa Mir e en xuño de 1992 George H. W. Bush e Boris Jeltsin acordaron unir esforzos na exploración espacial. Coñecemos o que pasou a partir de aí: este acordo foi o primeiro paso da actual ISS (Estación Espacial Internacional), que permite que na actualidade 17 países participen neste proxecto. Ademais, as axencias espaciais colaboran en varias misións enviando sondas espaciais a diferentes lugares do sistema solar ou colocando telescopios no espazo.
Cooperación, competencia e futuro
Hoxe estamos noutra guerra: a guerra político-económica. China ten o seu propio programa e a súa propia estación espacial, anunciou que Rusia deixará a ISS dentro de cinco anos paira construír a súa propia estación, e Israel e Arabia Saudita realizaron os seus propios lanzamentos á Lúa e a Marte.
Tamén temos a loita das empresas privadas: SpaceX, co seu programa Starlink, porá en órbita 42.000 satélites paira dar Internet a todo o planeta. Samsung e Amazon farán o mesmo. Todo iso terá consecuencias: alterarán as condicións naturais do ceo paira sempre e condicionarán as observacións astronómicas que se realicen desde a Terra.
É máis, o conflito entre SpaceX e Blue Origin detén o programa Artemis da Plataforma por unha denuncia de Jeff Bezos. Cal é o futuro da astronomía si déixase en mans de empresas privadas?
"Necesítase una lexislación que reduza a actividade espacial das empresas privadas"
Itziar Garate López
Astrofísico. Grupo de Ciencias Planetarias (UPV)
Neste momento virando a Marte hai 8 orbitadores e na súa superficie 3 vehículos e un robot estable. Por primeira vez hai un pequeno helicóptero. E, con todo, non é suficiente. Porque un robot non é una persoa. Non ten intuición, polo que as súas decisións son limitadas. Ademais, as ordes emitidas desde a Terra tardan una media de 10 minutos en chegar a Marte e as confirmacións de cumprimento das ordes paira volver á Terra outros tantos. Así que un robot é lento. Se puidésemos enviar astronautas a Marte, a ciencia avanzaría moito en pouco tempo.
Aproveitar o coñecemento
Os recursos necesarios paira iso (osíxeno, auga, comida, produtos sanitarios e hixiénicos, combustible, protección contra a radiación cósmica...) son moi custosos, xa que o peso e custo do foguete aumenta considerablemente. Pero si puidésemos conseguir eses recursos, ou polo menos parte, en Marte? Por exemplo, do mesmo xeito que se fai na Estación Espacial Internacional, si en Marte puidésense crecer as leitugas? Ou si puidésemos fundir o xeo dos polos e utilizalo como potable ou como propulsores? O instrumento MOXIE do vehículo Perseverance, situado na superficie de Marte en febreiro da NASA, por exemplo, está nos intentos de obter osíxeno á atmosfera. Tamén son cada vez máis numerosos os estudos sobre as posibilidades de construír módulos e protexer aos astronautas da radiación solar e espacial, convertendo a terra de Marte ou a Lúa en material de construción, tanto en axencias espaciais como en empresas privadas.
Esta explotación do espazo permitiría a curto prazo coñecer Marte de arriba abaixo: a súa estrutura interna, a súa superficie, a súa atmosfera, os cambios climáticos que sufriu, o seu proceso de formación e a súa evolución… E, por suposto, ese coñecemento, unido á creación e historia do Sistema Solar, a nosa historia, suporía un maior coñecemento.
Sen lexislación forte
No entanto, existen diferentes puntos de vista á hora de desenvolver esta tecnoloxía. As axencias espaciais públicas buscan o interese e o beneficio da sociedade (aínda que nalgún caso sexan dunha soa nación). As empresas privadas, pola súa banda, teñen como prioridade o interese económico e cando á dura competencia engádeselle una falta de lexislación forte, xorden problemas. Proba diso son os continuos enfrontamentos entre Jeff Bezos e Richard Branson.
A mercantilización de minerais en xogo
Elon Muskiz, en poucos anos, representa una consolidada colonia en Marte cando vende foguetes, naves espaciais e tecnoloxía de SpaceX. Pero cal é o obxectivo desta colonia? Ser lugar de vacacións dun grupo de millonarios? Construír un campamento mineiro e obter beneficios cos seus recursos? Ese é, por exemplo, o obxectivo da mercantilización dos asteroides e dos minerais da Lúa que estiveron en bólvora nos últimos anos. Ou vender tecnoloxía a axencias espaciais e impulsar una explotación segura, sustentable e non agresiva?
Opcionalmente, preferimos o último, aínda que esta forma de actuar tamén ten moito que mellorar. Por unha banda, o beneficio das empresas non debería provir da venda ou uso directo desta nova tecnoloxía, senón das súas posibles aplicacións na Terra (lembrade que o GPS que levamos na man provén das necesidades da exploración espacial). Doutra banda, deberíase traballar nunha lexislación que reduza a actividade espacial das empresas privadas e condicione e regule a das axencias espaciais públicas, como o Tratado do Espazo Exterior asinado en 1967, pero máis rigoroso e consistente. Tampouco sería inútil crear un comité internacional que auditara a actividade espacial. Afortunadamente, estamos nese camiño.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
