Contra a “intelixencia artificial”
Aisia eta Giza Potentzialean doktorea. Deustuko Unibertsitateko Euskal Gaien Institutuko ikertzaile elkartua. UEUko Komunikazio sailburua.
A menos que os últimos anos estean escondidos nunha cova, todos sabemos o que é a intelixencia artificial, que todo vén cambiar e que é inevitable. En moi pouco tempo construímos un gran hype de consenso entre berros entusiastas para captar esas “tecnoloxías” canto antes e unirnos á súa “revolución”. A única e mellor opción é ceder a esa forza, tan inevitable como a gravidade e a morte.
Si a situación fose diferente, escribiría unha columna de opinión con máis matices, valorando as posibilidades e os riscos, combinando a crítica e o eloxio... Pero defenderei que, na situación en que nos atopamos, tócanos ser absolutamente críticos coa representación da intelixencia artificial, e proporei cinco razoes para iso:
1.A intelixencia artificial non existe. O que se chama si o é, pero iso é mitoloxía, non materialidad. Esta é a etiqueta que aplicamos ás diferentes tecnoloxías, técnicas, prácticas e disciplinas (que son en grao sumo interesantes e reais), pero, a día de hoxe, AA, do mesmo xeito que a ziritionea dos coches Volskwagen, é unha xigantesca operación de mercadotecnia que non describe a realidade, que quere crear.
2ºAA é un roubo. Xa fomos testemuñas da maior sesión de saqueo e privatización do poder e o capital simbólico da historia. Non é precisamente unha febre de ouro máis (aínda que a Corporación NVIDIA enriquécese vendendo piquitos e pas dixitais), este é o maior roubo da historia, no que as grandes corporacións inmortais devoraron os nosos datos e (dise rápido) toda a cultura humana. É un “delito de pirataría” da SGAE que fai pensar a quen lembramos as campañas na relación entre corsarios e coroas.
3. A AA non é unha ferramenta (para os nosos obxectivos). A ampliación das capacidades de almacenamento e computación de datos abriu novas posibilidades de aplicación de modelos probabilísticos en campos moi diferentes, desde a tradución automática até a aprendizaxe de que os elefantes se chaman con nome propio. Pero os que chamamos AA non son instrumentos neutros. O seu obxectivo é expoliar toda a contorna natural e simbólico e erradicar a plusvalía. Si son martelos, somos cravos.
4. AA é ese cuñado da cea de Nadal. Xa sabes que non cala todo. Máis que ninguén sabe do que é e ofrece solucións sinxelas para todos os males do mundo. Non sabe nada, pero confía plenamente nas súas capacidades. Google dirache que Roma se fundou en 1870 e ChatGPT que o animal mariño máis rápido é o falcón grande, e dirancho con total confianza. Seguramente iso é o que necesitabamos, unha onda de cuñados sintéticos que envenenarán a todo Internet.
5. AA é falso. Non é só que como xeradores de texto e imaxe non teñen sentido do significado ou do referente (operan probabilísticamente en simples indicadores), non é só un cuñado automático. Como caixa opaca nos prometen o misterio e a maxia, incluso a revelación e a salvación, de forma relixiosa, e díllenos continuamente que son tecnoloxías imposibles de entender. Como toda vinda teleolóxica, por suposto, ten as súas mesías, os seus profetas e as súas seitas. Pero, á fin e ao cabo, estamos a impulsar a superstición, non o coñecemento.
Hai algo interesante no que chamamos profundos estudos e estudos de máquinas? Por suposto. Pero, en xeral, diría que a situación é moi preocupante e que nos levaron a subir ao tren para que non teñamos tempo de preguntarnos onde queremos ir ou si queremos ir.
-> Algunhas reflexións sobre a intelixencia artificial: retos e consecuencias
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
