Ensino da tecnoloxía
Dentro da tecnoloxía pódense considerar moi diferentes puntos de vista. Un deles, quizais o máis descoñecido e ao que se lle atribúe demasiada importancia, é o do ensino da tecnoloxía. En moitos casos, os procedementos e técnicas que se desenvolven paira o ensino da tecnoloxía non adoitan estar moi traballadas e na práctica sempre xorden problemas (aínda que a tecnoloxía evoluciona nos talleres, o seu ensino cambia moito máis amodo, explicando o desequilibrio entre ambos os).
Desde hai uns anos este problema, na miña opinión, está a facerse máis grave. Devandito isto, hai que ter en conta o uso sistemático da informática. Grazas á informática, algúns cálculos complexos e predicións que antes non era posible, tanto a nivel de deseño como no uso dun compoñente ou estrutura, agora son practicamente sistemáticos. Grazas a iso, o deseño mellorou notablemente e os cálculos que se realizan agora son moito máis precisos que os anteriores. Xunto a este aspecto positivo, non podemos esquecer outros novos problemas que se expuxeron no uso da informática. Estes novos problemas baséanse no uso inadecuado da informática. Nalgúns casos poden darse nos centros de produción, pero en gran medida son moi relevantes no ensino da tecnoloxía.
Ao desenvolver programas e diferentes tipos de software, os autores destes programas, ademais da informática, dominan e comprenden ben as bases físicas dos problemas que están a tratar. A nivel de ensino, moitas veces este requisito non se cumpre adecuadamente. O profesor esfórzase e poida que utilice bastante tempo paira ensinar ao alumno como utilizar un programa concreto. Nesta situación, os modelos e fundamentos físicos que se tiveron en conta en máis dunha ocasión á hora de crear o programa, quedan nun segundo plano no proceso de ensino, no que as perspectivas do programa non son tan importantes paira o profesorado. En consecuencia, os modelos que se tiveron en conta no desenvolvemento do programa estableceron uns límites de utilización do mesmo, que paira o alumno son totalmente descoñecidos. Por iso, o alumno considera a ferramenta desenvolvida paira facilitar os cálculos como una realidade completa, sempre adecuada paira calquera aplicación.
Neste sentido, obsérvanse comportamentos totalmente erróneos. Por unha banda, se os resultados obtidos tras o uso do programa non se axustan á realidade, o alumno ve a imperfección da realidade e nunca se lle ocorre que o programa ten uns límites e que non se pode aplicar en calquera caso (si facemos outro tipo de comparación, se non se cumpre a teoría “big bang”, o universo está “equivocado”). Doutra banda, a pesar de que os resultados son una barbaridade, ninguén cuestiona estes resultados pola achega do programa.
Estes dous comportamentos aparecen diariamente no mundo do ensino da tecnoloxía. Paira superalo hai que demostrar ao alumno que o computador é a ferramenta e que debe comprender e dominar ben a base física do problema que quere calcular. Este obxectivo non pode alcanzarse se o mesmo profesor non o domina. Se non se cumpren estes requisitos, o alumno está a ensinar ao surrealismo máis que tecnoloxía. En consecuencia, o baleiro entre a tecnoloxía utilizada nos talleres e os temas que se ensinan nas aulas pode ser cada vez máis amplo.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
