Contaminación acústica
España é o país máis ruidoso de Europa. Con todo, algunhas autoridades municipais afirman que é normal cando ven datos estatísticos, xa que non representan a un noruegués cantando e aplaudindo na rúa. Na lexislación española non existe lexislación específica en materia de ruído e hai que ter en conta que non todas as cidades poboadas españolas dispoñen da correspondente ordenanza. O ruído do tráfico está formado polos tubos de escape, os motores, as sirenas, os claxones, as escobas ao fregar o asfalto e segundo os datos é o máis persistente e prexudicial
Estamos no verán e non moi lonxe de onde vivimos moitos de nós teremos algún bar-terraza, pub-terraza ou discoteca-terraza, equipada con desprazamentos de motocicletas e/ou coches ruidosos e con entrevistas sonoras até as poucas horas da mañá. Existen catro niveles de emisión de ruído con límites decibeis próximos ao limiar de emisión mínima: dous deles pertencen á contorna xuvenil e ambos son actuacións voluntarias: discotecas (120 dB) e concertos pop-rock (110 dB). As outras dúas son o martelo pneumático (115 dB) e a motosierra (105 dB). No tempo libre das persoas novas concéntranse moitas fontes ruidosas: coches con equipos musicais cada vez máis potentes, motos de gran cilindrada, walkman, seguidores de fútbol, etc.
Non é de estrañar, por tanto, que entre as conclusións extraídas nun recente simposium sobre diagnóstico e tratamento protésico da xordeira constátase que, nos últimos tempos, a idade media das persoas afectadas pola xordeira diminuíu de 60 a 30 a 45 anos.
Entre as patoloxías causadas por ruídos excesivos atópanse a ansiedade, a angustia, a tensión, as alteracións dixestivas, a diminución da fecundidade, as situacións de hipertensión, os desequilibrios visuais, así como a aceleración dos procesos cancerígenos cando os decibeis son superiores a 110.
En cidades tan grandes como Madrid ou Barcelona, o 90% da poboación atópase exposta a niveis de ruído superiores aos límites marcados pola Organización Mundial da Saúde, onde o tráfico é a verdadeira enfermidade. O número de coches e a súa mobilidade, por exemplo, aumentou considerablemente na última década, pero as rúas de media cidade non creceron. Paira mitigar os efectos desagradables do ruído do tráfico, o máis destacado foi a instalación de pantallas illantes nalgúns tramos das principais circunvalacións.
En calquera caso, hai que dicir que o ruído non só se produce fóra das nosas casas, senón tamén dentro. O ruído emitido por lavadoras e lavalouzas, teléfonos, computadores, frigoríficos, televisores, etc. achégase ou supera os límites de decibeis marcados pola OMS. No verán, ademais dos anteriores, a miúdo temos ao noso ao redor un ventilador ou aparellos de aire acondicionado que fan máis difícil a vida do oído.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
