Máis que fatiga
Publicado en Berria o 19 de xaneiro de 2021
Varios medios de comunicación anunciaron que este pasado fin de semana multiplicáronse as condutas contrarias ás medidas establecidas paira combater o covid-19. Moitos o relacionaron con fatígaa: A situación provocada polo virus SARS-CoV-2 está a alargarse e a xente está cansada porque ten que cumprir unhas medidas moi estritas e ao mesmo tempo non percibe que ese esforzo reporta ningún beneficio. É dicir, creen que o rexeitamento das medidas é consecuencia do cansazo e a neglixencia, e son máis notables en determinados colectivos como os mozos.
Non é só cuestión de Euskal Herria. Noutros países, este tipo de actitudes e acontecementos están a estenderse e alí realizáronse interpretacións similares, tanto por parte das autoridades como dos medios de comunicación. Os expertos non están de acordo. É máis, segundo un artigo publicado na revista British Medical Journal, este enfoque é erróneo e prexudicial.
Os autores do artigo, psicólogos e neurocientíficos de dúas universidades do Reino Unido, analizaron os comportamentos e o estado de ánimo da poboación. De feito, a situación epidémica empeorou moito no último mes, o que provocou o endurecemento das medidas. Xunto a iso viñeron as expresións que relacionan as condutas contrarias ás medidas con fatígaa. Con todo, os investigadores afirmaron que a maioría da poboación segue cumprindo medidas, a pesar de que están a sufrir moito, tanto económica como psicoloxicamente.
Incluso os grupos sinalados, especialmente os mozos, non cometen máis infraccións que os demais, e en realidade son menos propensos que outros grupos de poboación a confundir a grupos estreitamente relacionados.
Os expertos explicaron que a diferenza entre a realidade e a convicción é consecuencia dunha vertedura de visibilidade: os que cumpren as medidas con rigor non ven nin aparecen nos medios de comunicación, só ven os que se opoñen. E advirten de que isto pode provocar que os demais non cumpran as normas. Se consideramos que o incumprimento é normal e xeneralizado, paira que?
No entanto, existe una excepción significativa: o illamento. Segundo os datos dos investigadores, só se illa una quinta parte dos infectados ou os estreitos contactos dun positivo. E é que paira poder illarse é imprescindible a axuda dos demais (coidado, comida) e os recursos (espazo, dereitos laborais, ingresos...). Deste xeito, o incumprimento do illamento non se debe, en xeral, a que están fartos das medidas, senón a que non teñen facilidades paira iso. En lugares como Nova York, onde se ofrecen axudas paira illar ás persoas necesitadas, o 95% cumpre a medida.
Doutra banda, lémbrase que hai persoas que corren máis risco de contaxio que outras, como as que utilizan o transporte público, as que comparten piso e as que non teñen posibilidade de teletrabajo. Entre eles atópanse moitos mozos.
Con todo, a asociación directa do incremento das contaminacións co cansazo individual, a neglixencia e a rebeldía oculta estoutros factores estruturais e cobre as deficiencias das autoridades. Ademais, inflúe negativamente na motivación maioritaria. No seu lugar, o artigo suxire que os medios de comunicación deberían mostrar un bo comportamento da xente.
As autoridades afirman que queren evitar o forte confinamento e a maioría da poboación sumarase a iso. Con todo, o esforzo por conseguilo non pode ser relegado á cidadanía; son imprescindibles os medios e recursos que están en mans das institucións e, por suposto, estratexias eficaces.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
