Na Universidade Estatal de Oklahoma (EE.UU.) descubriuse a forma de introducir nanotubos en matrices de polímeros. Cando en 1991 conseguiuse a fabricación de nanotubos de carbono esperábase que substituísen ás fibras de carbono, moito máis duras e resistentes que elas. Pero os nanotubos, ao mesturarse cos polímeros, se apilaban e o material non se podía utilizar.
Agora hanse intercalado as capas de nanotubos monoléculas con capas poliméricas superpuestas. Paira iso, alternativamente, introduciron o material nunha auga cos nanotubos dispersos e nunha solución de polímeros, o que permite a adhesión de capas de nanotubos ou polímeros á superficie. Paira facer máis duro o material, ao engadir cada capa, pegáronse grupos químicos aos nanotubos.
Finalmente, a metade do material está formado por nanotubos. E tan lixeira como a fibra de carbono, pero seis veces máis forte que ela, e tan resistente como os duros materiais cerámicos empregados en enxeñaría.